astrid de rooij schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 14:30:


In principe wel cultuurland - daar ontkom je in Ned. toch niet aan (ook het gros van onze "natuurgebieden" is cultuurland!).
Wat ik bedoel is "overjarig" in de zin dat ik er het jaar van door- of inzaaien geen belang bij heb; "blijvend" in de zin van traditioneel grasland - hoe langer dat meegaat hoe mooier het vegetatiepatroon wordt, maar dat betekent niet "niets doen" doch is juist het resultaat van ouderwets duurzaam boerenvakmanschap van o.a. oordeelkundig bemesten (mest niet gebruiken om planten zich te laten doodgroeien maar net genoeg zodat er een labiele situatie ontstaat waardoor ze iets harder gaan groeien en - eigenlijk gefopt en nodeloos - in "noodbloei" komen) en NIET doodspuiten (tijdig bloten helpt veel beter). Goede voorbeelden er van kunnen zijn: veenweiden, uiterwaarden, maar ook sommige stukken SBB voldoen wel (hoewel de laatste in rap tempo minder wordt door verruigting). Zodra ik hier 5 meter de grens over rij Duitsland in, is er opeens véél meer van
Het heeft natuurlijk plaatsgebonden altijd zijn eigen vegetatiekartering - dat lijkt me vanzelfsprekend. Optimaal oogsten doe je net ná de bloei (1ste snede dus vrij laat naar Ned. begrippen).

Van het "moderne" boerenvakmanschap waar de Ned. agrarische industrie Europees kampioen in is moet ik niets hebben.

Groeten, Egon

astrid de rooij schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 15:11:

ja, dit jaar zit het niet mee - vorig jaar wel... hou je altijd.


ook waar


Drijfmest moet je tegenwoordig - naar industrieel-agrarische maatstaven die helaas ook voor "alternatieven" dicterend zijn in Ned. - injecteren. Daar verniel je je vegetatie mee. Wanneer je (voor de winter) vaste mest gebruikt heb je daar geen last van.
Een korreltje kunstmest is overigens ook niet verkeerd (het gaat om het spelen met de substraatwaarden, niet om produktiemesten), zolang je daarbij maar goed weet dat het niets aan de humeuze toplaagstructuur toevoegt.


Als je, zoals door jou ook aangegeven, de eerste snede na bloei oogst is er niets mis met de voedingswaarde. Integendeel.
De "2e snede truuk" is ontstaan doordat het boerengrasland veelal te geil werd om nog aan paarden (niet-herkauwers) te kunnen voeren.

Groeten, Egon

E Hanse schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 23:22:


Komt 1 en ander niet omdat mensen in het algemeen geneigd zijn veel meer te slikken van een shettie dan van een "groot" paard (waar ze alleen al door formaat veel meer respect voor hebben)?
Er zit uiteraard verdomd weinig verschil in paardse omgangsvormen!

Groeten, Egon

astrid de rooij schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 23:45:


Is dat zo een ouderwetse benaming dan???
Komt eigenlijk in hoofdzaak neer op overmatig nitraatgehalte

Huertecilla schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 10:20:

Interessant! - bedankt voor de links :)
Vooral de documentatie tegen bitgebruik heel interessant.
Het halsterontwerp zelf heb ik toch nog wel een paar vragen/opmerkingen bij:
1) Mij lijkt de zeer strakke (1 vinger ruimte) lage neusriem niet zo fijn - drukt al gauw op uiteinden neusbotjes - geen mogelijkheid om mond te openen.
2) zitten de teugels elkaar niet in de weg waar ze kruizen onder de kaak? Kunnen haren tussen komen e.d. (voorál bij ijsco's )
3) de ID om trekkend aan de teugel liever te willen duwen (is dit begrijpbaar? hahaha ) is wel logisch, maar valt er niet iets nog beter te bedenken met dat effect?

Groeten, Egon

Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 13:49:


Nóg strakker en lager dan al door Cook aangegeven???
(net even achter mond en 1 vinger ruimte)
Ik vind dat strák!!!
En pas op dat je die neusbeentjes niet breekt... ik bedoel: hou er een beetje rekening mee dat je zit te tiepen tegen onbekenden waarvan je met geen mogelijkheid kan inschatten hoe die gewend zijn "zacht" aan teugels te trekken...


Wat gebeurt er als de neusriem te hoog komt?
Kruipt een touwhalster niet op dan?


Wat is dan "normaal"? Als voorgeschreven voor Engels? Of Hannoveraans-laag? Mexicaans?

Juist vanwege ervaringsdeskundigheid neem ik je serieus. Vind het dan ook jammer dat je niet op mijn vragen ( nr8731 ) bent ingegaan.
Als het ook jouw bedoeling is de mensen te overtuigen dat bitten overbodig zijn, heb je mijn steun, maar ik zie de "ideale hoofdhulp" (die dus ook voor ingewikkelde gangenpaarden zou moeten werken) nog nergens...


Groeten, Egon

Beetje gegoogled, en het lijkt wel een modeshow... ook wat de bitless varianten aangaat - zo kom ik als wereldvreemde weer eens een beetje op de hoogte van de ontwikkelingen.
Maar niemand (behalve Cook dus!) bedocumenteert iets... wat is nu precies de inwerking van al die dingen?

touwhalster: lijkt mij uiteindelijk niets anders te zijn dan het simpelste nood-cowboy-halstertje... niets bijzonders eigenlijk, maar daarom nog niet slecht. De idee van toepassing bij leerproces is dat hoe lichter maar ook scherper ("scherp" kun je ook als "duidelijk" lezen!) het ding inwerkt het contrast tussen niet en wel inwerken gemaximaliseerd wordt. Waar ik absoluut niet van gecharmeerd ben zijn allerlei variaties om zo'n ding maar zo "scherp" mogelijk te doen zijn - knopen op nare plaatsen e.d.

sidepull: krijg ik het idee bij dat je net zo goed teugels aan een gewoon halster kan knopen. Net als bij touwhalsters massa's "modelletjes" van ontdekt...

bosal/cowboyhackamore: werkt toch net als touwhalster maar veel groffer?

meroth-bitless: de "eerste?" die naar de "duwkant" probeert in te werken?

cook-bitless: lijkt me een verbetering op meroth. Maar niet vergeten dat dit uit de TB racecultuur komt... nogal specialistisch en absoluut niet te vergelijken met lekker buiten recreatierijden.

Wat ik me nu afvraag is wat er gebeurt als je bij het cook-model de neusband (en die mag wat mij betreft hardstikke breed en superzacht zijn) wél hoger plaatst en het opsluitende kinbandje eraf haalt, en iets slimmers proberen verzinnen voor die teugelkruising onder de kin... ik denk dat ik dát maar es ff ga bouwen in de werkplaats... oja, niet vergeten eerst octrooi aan te vragen

Voor de rest kan ik vooralsnog eigenlijk niet tot een andere conclusie komen dan dat ik weinig verschil zie in de intentie van mechanisch dwingen tussen het gebruik van bit en het gebruik van allerhande zaken die op de minstens even gevoelige neusbeentjes (waarom anders al die harde dunne touwtjes?) inwerken.
Nmm zal het mechanistisch denken moeten worden afgeschaft voor dat dit ook maar iets werkelijk opschiet.
Ik ben nergens "tegen", maar als ik mensen kan overtuigen helemaal geen bit meer te gebruiken zal ik het niet laten (hoop dat Josien nog eens die bitten op inwerking natuurkundig narekent! ). Wanneer je al niet uitgaat van de dwangintentie maar van communicatiemiddel dan weet ik geen betere "praat"-bitjes dan óf ongebroken trens óf dubbelgebroken trens maar dan van de variant die NIET draait (het "Keltisch" bit dus). Naar mijn vaste overtuiging echter (en dat wordt wel degelijk ook door grote "namen" als Parelli ondersteund) moet je uitgaan van:
1) iets leren;
2) het geleerde oefenen (trainen);
3) het geleerde toepassen
4) op basis van het geleerde nieuwe dingen leren
Ik zie de plaats van mechanische dwangmatigheid in dit proces NIET! Ik zie dus ook de redenatie (al begrijp ik de beoogde enorme verbetering t.o.v. gangbaar in de TB-races weer wél) van Cook niet. Wat ik me wel kan voorstellen is dat "iets", geïnspireerd op het Cook-model, een verfijning kan zijn op simpelweg een teugel aan een stalhalster knopen, vooral vanwege het kruising-effect waardoor je aan de duwkant trekt.

Groeten, Egon

Piet schreef op zondag, 11 juli 2004, 15:05:


Zoals ik je lees heb je de calamiteit prima rechtgezet en goed afgesloten. Niks aan de hand. Ik zou gewoon doorgaan alsof er niks gebeurd is, maar kun jíj het gebeurde 100% uit je eigen hoofd zetten (en dus geen ongewenste afwachtings-spanning overbrengen)?

Groeten, Egon

Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 15:54:


Onderbouw het me maar, por favor. Wat weegt zwaarder dan het aanbrengen van kaakfracturen die zelfs 1000-en jaren na dato door archeologen nog thuis te brengen zijn?

Ik ben er mee gestopt op het moment dat ik me dat realiseerde. Een bit is er altijd, brengt altijd schade toe, zelfs als je er niet aan trekt. Er is ook wel degelijk onderzoek naar gedaan, o.a. Utrecht (ook röntgenfoto's met werking bitten e.d.) maar daar heb ik de resultaten nooit van naar voren zien schuiven. In tegenstelling tot alle paardrijguru's die uiteindelijk ook zomaar wat beweren (en pakken wat er binnen hun perceptie en "methode" past) probeert die meneer Cook zijn halstermodel tenminste fatsoenlijk te documenteren. Chapeau!

Groeten, Egon

Huertecilla schreef op maandag, 12 juli 2004, 12:38:


Zwart-wit wel, maar daarom nog niet minder waar. Je hoeft bij "fractuur" natuurlijk niet direkt aan gebroken kaken te denken, maar significante beschadigingen aan diastema, en krassen op de (veel hardere) voorste molaren zijn kenmerkend. Heb je er wel eens foto's van gezien?


Maar met voldoende scholing heb je weer geen bit meer nodig...


Het vreemde is hierbij ook een soort discipline-clash waarbij de "klassiekedressuursupporters" (met bit) vinden dat de "circusjongens" (zonder bit - conditionering) niks waard zijn, en omgekeerd. Maar zelfs voor hogeschoolwerk is een bit niet onmisbaar. Mijn interesse ligt daar niet - stel het alleen maar vast.


Ik niet.


Als ik moet kiezen tussen mijn ponnie in de gehakt of jouw kind, dan hebben we mogelijkerwijs een probleem. Hangt wel van de situatie af.
Ik moet hierbij denken aan een hond die ik een jaar of 6 terug gered heb van een "spuitje" omdat ie een paar kinderen die hem (nmm terecht) niet aanstonden lichtelijk gebeten had... op zijn "onderduikadres" nooit geen last meer gehad.


Die teugel hoeft natuurlijk niet per definitie aan een bit vast te zitten, toch?


Dat hoor ik nogal eens, maar die ervaring deel ik niet.
Wel heb ik vaak genoeg gezien dat die "werklustigste" paarden op angst lopen. Dat is nmm toch wat anders.


Ik ken hier ook nog enkele ouwe agrariërs uit de "paardentijd" - hun inbreng is "100% op stem", en dat deden ze desnoods met 3-span wijd, wat geen grootspraak is maar waarvan ze me ook de antieke foto's trots hebben laten zien. Die paarden zaten natuurlijk aan mekaar geknoopt, en ze hadden 1 touwtje naar het leidpaard. Ze lachen zich slap om alle moderne menflauwekul, m.n. Aschenbach had niet kunnen dromen zo'n grote bron van vermaak te worden.
Natúúrlijk was dat een andere tijd, zonder druk gemotoriseerd verkeer e.d. maar doet niets af aan de dagelijkse vertrouwdheid die ze met hun paarden hadden. Hun eensluidende oordeel? "Als het niet vertrouwd is ga je er de weg niet mee op", en ze vinden haast alle mennerij van nu broddelwerk en "niet vertrouwd", en dat hangt (nmm) nauw samen met het verschil dat zij dagelijks 10 uur met hun paarden aan het werk waren en vaak zelf ook in de stal sliepen, terwijl het voor de hedendaagse menner een hobby is... voor als ie eens een uurtje over heeft. Een groen paard leerde het werk naast een oude rot in het vak, "vanzelf".
Ik heb overigens zelf geen verstand van mennen! Kan me wel makkelijk vinden in wat de opa's er van vinden. Als we het breed erover eens zijn dat onder het zadel een bit een paard niet tegenhoudt, waarom moet dat aangespannen dan ineens wel kunnen? Inconsequent?


Grappig, ben tot exact dezelfde nmm logische conclusie gekomen, in 2001 op www gezet op o.a. http://home.wanadoo.nl/mh/index2e/relhors.html . Wat dan de datering terugbrengt naar minimaal 14000bC in plaats van 4000 - 6000bC.


Groeten, Egon

lotte schreef op maandag, 12 juli 2004, 14:19:


Onder voorbehoud dat ik alleen af kan gaan op jouw stukje uitleg, doet het mij heel erg aan een sociale stoornis denken wat komt doordat jouw paard (denk ik) met haar moeder ALLEEN geleefd heeft, en er niet of nauwelijks naar is omgekeken.
Allereerst: wordt niet boos, en blijf rustig en kalm. Met boos worden, lawaai maken etc. bevestig je haar alleen maar.
Of de socialisering met andere paarden nog goed komt ligt denk ik aan de mogelijkheden; wat ze nodig heeft is een kuddeverband met minimaal standhengst en leidmerrie, verschillende leeftijden ook... een wintertje in een stabiele groep met veel ruimte, en vind dat maar eens in de Ned. hippische cultuur
Met wat ik van de gemiddelde manege weet wil het in ieder geval niet. Dat de andere pensiongasten daar het niet zien zitten dat hun paarden gemolesteerd worden lijkt me duidelijk, maar moet jouwes nu dan de dagen slijten in eenzame opsluiting in zo'n boxje? Daar wordt het alleen maar erger van - kun je beter een ander paard nemen. Sociaal leren doet ze alleen als de situatie er geschikt voor is.
Het lijkt me ook een typische kandidaat voor join-up, maar da's vakwerk en ik weet er niet veel die dat én kunnen én gemotiveerd zijn om dat voor jouw paard (incluis opvolgende training uiteraard!) te doen. Da's ongeveer net zo moeilijk als een goeie draversmid vinden zonder een beste zak met centen.
Je hebt een PROBLEEM
Schiet je niet zoveel mee op misschien.... Groeten, Egon