Felicia Lobo schreef op maandag, 13 juni 2005, 11:10:


Door wie?


Is de hko.htm">hoefkatrolontsteking officieel door een dierenarts gediagnosticeerd? Zijn er foto's gemaakt?


Tsja, dat ze pijn heeft verbaast me niks. Je paard is net van de ijzers af begrijp ik en vervolgens (hopelijk) behoorlijk bekapt. Dat betekent dat na jaren (?) de doorbloeding in de hoef nu op gang komt en dat je paard nu kan voelen wat er allemaal loos is in haar hoeven. Heeft degene die je paard bekapt heeft je hier niet voor gewaarschuwd?


En de rest van de dag? Ze staat toch niet op stal hoop ik? Want in dat geval kan het op gang brengen van het hoefmechanisme potentieel meer kwaad dan goed doen. Natuurlijk bekappen gaat niet slechts over de hoeven maar is een integrale aanpak waarbij natuurlijke leefomstandigheden een vereiste zijn. Als het paard niet 24 uur per dag kan bewegen (en ook daadwerkelijk beweegt) is genezing nauwelijks mogelijk. Ziekte en zelfs dood als gevolg van metabolische overbelasting behoren dan echter wel tot de mogelijkheden.


Het is heel spijtig maar een feit dat verandering in het lijf eigenlijk altijd gepaard gaat met pijn. De kunst is om de pijn tot een voor het paard hanteerbaar niveau te beperken, en er voor te zorgen dat de verandering zo snel mogelijk verloopt zodat de pijn zo kort mogelijk duurt. Dat is althans mijn mening.


Stal? Oh o . . .


Had ze dikke benen? Hoe weet je dat het de harde ondergrond was waar ze bang voor was? Wij mensen hebben erg de neiging allerlei zaken voor onze dieren in te vullen. Da's vaak niet zo'n goed idee.


Ik heb enige ervaring met hoefbevangenheid en hko.htm">hoefkatrol en meer ervaring met paarden die gevoelig lopen. Maar in principe is het de taak van je bekapper om dit samen met jou aan te pakken.

Succes er mee!

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

trea hoex schreef op maandag, 13 juni 2005, 14:18:


Dank je. In een niet zo heel grijs verleden was ik webdesigner. Dat was zeker een voordeel toen ik besloot het roer om te gooien en daar een passende website bij te publiceren.


Bekappen volgens de Strasser Methode is een vorm van natuurlijk bekappen. De overeenkomsten zijn groter dan de verschillen, laat ik dat voorop stellen.

Een belangrijk verschil in het bekappen is dat wij de steunsels dieper uitsnijden en ook wel aan de zool komen als dat nodig is. En dat vinden we bijna altijd nodig. Een te dikke zool belemmert namelijk de bewegingsmogelijkheden van de hoef en dus het hoefmechanisme.

Verder brengen wij geen mustang roll aan. Wat wel verschrikkelijk belangrijk is, is dat de kroonrand een hoek van 30 graden met de grond maakt. Want alleen als dat het geval is is het hoefbeen grondparallel. Dit is iets dat zeer nauw luistert en wordt opgemeten met een stuk plexiglas waarop de diverse hoeken e.d. staan aangegeven. Je kunt SHP's dus regelmatig op hun buik liggend naast een paard aantreffen om hun werk te controleren. De teen van een voorhoef moet een hoek van ca. 45 graden maken met de grond en die van de achterhoef ca. 55. Ook dat controleren we a.d.h.v. het plexiglas.

Vaak hebben hoeven als je er voor het eerst aan komt te vlakke teen-hoeken. Als je een 30-graden kroonrand hebt bereikt controleer je de teen-hoek. Is deze te vlak, dan rasp je de teen terug tot het punt waarop het afwikkelpunt zou liggen bij een correcte teen-hoek. Echter, i.t.t. de NB-ers, doe je dit in een rechte hoek t.o.v. de grond. Er wordt dus geen mustang roll gemaakt.

De reden hiertoe is de volgende: de mustang roll komt van nature voor op hoeven van wilde paarden die op (zeer) harde bodem leven. Onder die omstandigheden ontstaat de mustang roll geheel vanzelf als gevolg van slijtage. Onze paarden leven over het algemeen op veel zachtere grond (vaak zelfs op te zachte grond). Zou je bij zo'n paard een mustang roll aanbrengen, dan ontneem je hem een deel van zijn grip op zachte bodem. Als een paard een mustang roll nodig heeft, dan onstaat die vanzelf wel als gevolg van slijtage.

Een ander verschil is dat we een opleiding van een jaar volgen waarin we een heleboel leren over fysiologie en pathologie van m.n. de hoef, en dat we ieder jaar een "recertificatie" moeten doen om de titel SHP te mogen blijven voeren. Ook moeten we minimaal eens per 3 maanden een serie foto's opsturen naar Dr. Strasser zodat zij in de gaten kan houden of we ons werk nog wel goed doen. Daar staat tegenover dat we ook op ieder moment bij haar terecht kunnen met vragen. Vooral in de beginfase, als je nog niet zoveel ervaring hebt, is dat natuurlijk erg prettig.

Frans Veldman schreef op maandag, 13 juni 2005, 17:09:


IS! Ze is nog alleszins "alive and kicking", 61 jaren jong en voorlopig niet van plan om met pensioen te gaan.


krijgt! Ik ben nu twee keer in Tuebingen in de hoefkliniek geweest en wat je daar ziet is werkelijk ongelooflijk. Enerzijds hoe dieren daar binnen komen (verschrikkelijk), maar anderzijds hoe ze een paar maanden later weer weg gaan (wonderbaarlijk).


Hmmm . . . dit is toch net iets te zwart/wit. Het uitgangspunt van de Strasser Methode is "remove the cause". Dat betekent dat je over een behoorlijke portie kennis moet beschikken om te kunnen bepalen wat de oorzaak eigenlijk is (en daarover verschillen we meestal van mening met "de conventionelen"). Als je te maken hebt met een paard dat toch al kreupel en/of ziek is, dan ga je direct en zo snel mogelijk voor de perfecte trim. Echter, heb je te maken met een paard dat schijnbaar gezond is en niet kreupel, dan pas je de trim aan zodat je het paard zeker niet kreupel maakt.

Het is een misverstand dat wij paarden altijd supergevoelig maken. Je bent continu op zoek naar de gulden middenweg: enerzijds wil je dat het paard zo comfortabel mogelijk is en dus zo min mogelijk pijn heeft, zodat het niet de wil tot bewegen verliest. Immers: no improvement without movement! Anderzijds wil je wel dat het dier uiteindelijk 100% gezonde voeten krijgt. Dat betekent dat er iets in die voeten moet veranderen en dat gaat helaas gepaard met een bepaalde hoeveelheid pijn. Het is dus een kwestie van voortdurend heel goed kijken naar het paard (en luisteren naar de eigenaar) om te bepalen hoever je kunt gaan om de verbetering van de hoeven zo snel mogelijk maar met zo min mogelijk pijn te bewerkstelligen.

Paarden die er echt zeer ernstig aan toe zijn (hoefbeen dat door de zool heen breekt bijvoorbeeld) hebben er baat bij de eerste weken/maanden naar een hoefkliniek te gaan zodat ze zo snel mogelijk en onder optimale omstandigheden geholpen kunnen worden. Als er iets is waar Dr. Strasser je behoorlijk voor op de vingers kan tikken, dan is het wel wanneer je een paard onnodig veel pijn hebt bezorgd door naar omstandigheden te rigoreus te werk te gaan, dan wel wanneer je te voorzichtig bent geweest en daardoor het paard onnodig lang laat lijden.

Al met al kun je ook hier weer zeggen: it depends. (Dit is het meest gegeven antwoord op vragen aan Dr. Strasser.)


Vergeet daarbij niet dat een paard een vluchtdier is en daarom niet gauw pijn zal laten zien. Immers, als hij duidelijk laat zien dat hij pijn heeft is hij de eerst volgende snack voor een predator. Dus als je heel duidelijk kunt zien dat een paard pijn heeft is er al heel wat aan de hand. Als je goed weet waar je op letten moet kun je helaas zien dat erg veel paarden continu in meerdere of mindere mate pijn hebben. De signalen die ze afgeven worden echter door heel veel mensen beschouwd als ondeugden of als iets dat nou eenmaal bij dit paard hoort.


Dat uitgangspunt wordt ook in de Strasser Methode gehanteerd.


Nogmaals: ook hier verschillen we niet van mening.


Nee hoor, het bereiken van een 30-graden kroonrand zit hem vooral in het verlagen van de hielen.


Hierover verschillen we dus wel van mening.


Wij hebben daar een andere oplossing voor. We leggen aan de eigenaar uit waarom we de wand niet mooi afronden (vanwege de reeds genoemde grip op zachte bodem) en vertellen er bij dat het "chippen" van stukjes wand normaal is en niks om je zorgen over te maken.

Er is nog een andere reden die ik gisteren vergeten ben te vermelden:
Op zachte bodem (weiland) is een paard beter af met een scherpe hoefwand omdat daardoor de hoef beter horizontaal blijft. Wanneer je de wand afrondt verklein je het oppervlak van de hoef en werk je in de hand dat het paard met de voorkant van de hoef wat naar beneden komt te staan (op zachte bodem). En dan is het hoefbeen weer niet parallel aan de bodem, met alle gevolgen van dien.


Er zijn helaas geen statistieken van de Strasser Methode. Daar wordt aan gewerkt, maar het zal nog wel even duren. In mijn eigen zeer beperkte praktijk van 18 paarden sinds eind oktober 2004 heb ik geen spijtoptanten.


Dank je wel :)

Nienkemulder schreef op dinsdag, 14 juni 2005, 10:38:


Mag ik vragen door wie ze wordt gestrasserd?


Hoeveel tijd heeft er gezeten tussen het afnemen van de ijzers en de eerste trim? Indien mogelijk verdient het namelijk aanbeveling om na het afnemen van de ijzers vier dagen te wachten voordat je een eerste trim doet. In die vier dagen komt de bloedomloop in de voeten enigszins op gang en kun je zien welke schade er al is aangericht. Zodat je voordat je gaat trimmen weet hoe goed of slecht het dier er voor staat.

Als je de ijzers afneemt en meteen gaat trimmen kan het lijken alsof de kreupelheid veroorzaakt wordt door de trim. Terwijl dat helemaal niet het geval hoeft te zijn.


Dit klinkt verdacht veel als hoefbevangenheid.

Het is mogelijk dat een paard hoefbevangen raakt nadat de ijzers zijn verwijderd en het een correcte trim heeft gehad. Door het beslaan werd de hoef gefixeerd en was er nauwelijks bloedcirculatie in de hoef waardoor er weinig kon gebeuren. Haal je de ijzers er af en geef je zo'n paard een correcte hoefvorm, dan komt het hoefmechanisme weer op gang. Dat betekent dat de zenuwen weer gevoed worden en hun werk gaan doen. Gevolg: paard geeft pijn aan.

In een beslagen hoef is in bijna alle gevallen schade aanwezig. Heel vaak is de vaste verbinding tussen de hoefwand en het hoefbeen ernstig beschadigd tot zelfs non-existent, afhankelijk van hoe lang het paard op de ijzers heeft gestaan. Je merkt aan de buitenkant echter niks van die schade: de zenuwen zijn effectief verdoofd bij gebrek aan bloedcirculatie, en het hoefbeen kan niet kantelen doordat het ijzer de zool hoog houdt.

Haal in zo'n geval de ijzers er onder vandaan en breng het hoefmechanisme op gang en het paard raakt hoefbevangen. Immers, nu kan het hoefbeen ergens heen kantelen en bij gebrek aan een vaste verbinding met de hoefwand zal het dat ook doen. Bovendien geven de zenuwen nu door dat er behoorlijk wat schade in de hoef aanwezig is, dus het lichaam gaat aan het werk om de rotzooi op te ruimen. Dat gebeurt o.a. middels ontstekingen (van de lederhuid) en abcessen.


Dat zal je altijd zien. Dat betekent voor jou: laarzen aan en je paard aan de hand mee het water in nemen. Je hebt kans dat hij het heel gauw leert waarderen. Met ontstoken voeten (onsteking = warm!) is het immers goed toeven in een waterbad.


Ja, je bent beslist niet de enige. Als je Engels kunt raad ik je aan je te subscriben op http://groups.yahoo.com/group/StrasserBarefootNetwork/ Als je daar je verhaal doet zal je zeker een heleboel verhalen te horen krijgen van mensen wiens paarden hetzelfde hebben doorgemaakt en die nu weer blij en gezond door de wei scheuren.

Ga ook eens kijken op The Horse's Hoof: http://www.thehorseshoof.com Dit is de website die hoort bij een kwartaalblad dat zeer de moeite waard is voor iedereen die in barefoot geinteresseerd is. Een online abonnement kost geloof ik 20 dollar.

Trek je niets aan van de mensen om je heen. Laat evt. hoefschoenen aanmeten om je paard door de moeilijkste periode heen te helpen. En blijf er vooral mee lopen! Twee uur per dag is eigenlijk het minimum; meer is beter.

Heel veel succes!

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Frans Veldman schreef op dinsdag, 14 juni 2005, 13:40:


Ik kan alleen vertellen hoe ik ben opgeleid. En dat is met een overal toepasselijk "it depends". Zoals gezegd ben je er nooit op uit om een paard kreupel of gevoelig te maken. Het komt wel regelmatig voor dat een paard na de eerste trim gevoeliger is, maar dat mag niet elke keer zo zijn. Waar het heel erg vaak mis gaat is dat de methode niet gevolgd wordt. D.w.z. dat men denkt dat eens in de zoveel tijd "strasseren" het wonder wel zal doen voltrekken. Maar zo werkt het dus niet.

Als een paardenhoef een verandering moet doormaken, dan is het binnen de Strasser Methode zo dat je in principe om de 3 dagen die hoef bijwerkt. Later, als de hoef gezond en functioneel is, laat je het interval afhangen van de omstandigheden. Maar in beginsel behoor je dus elke 3 dagen die hoef te bewerken.

In de praktijk, waarin ik voor klanten werk die mij voor mijn diensten betalen, komt dat er niet van (te duur). Ook bij degenen die ik heb geleerd hoe ze zelf de hoeven kunnen (en moeten) bewerken lukt het lang niet altijd om echt elke 3 dagen de messen ter hand te nemen. Ik begrijp dat wel, maar het betekent dat je geen optimale omstandigheden hebt en dat de veranderingen zich dus langzamer zullen voltrekken dan gewenst. En daarbij ga ik er dan voor het gemak vanuit dat het paard wel minstens 15 km per dag aflegt en dagelijks met zijn hoeven in contact komt met water.

Maar goed, terug naar die gevoeligheid na de trim. Als je je aan alle voorwaarden houdt, dan mag die gevoeligheid zich eventueel na de eerste trim voordoen, maar vervolgens moet dat minder worden. De reden waarom je een zool dun snijdt is zodat deze kan decontraheren. Is dat eenmaal gebeurd, dan heeft een gezonde zool in principe een dikte van zo'n 2 cm en zou deze niet meer voor overgevoeligheid mogen zorgen.

Kortom, als je paard elke keer na de trim supergevoelig is en een week later niet meer, dan is de zool net te dun gemaakt onder de omstandigheden waarin het paard leeft/wordt gebruikt.


OK, stof tot nadenken.


Volgens mij klopt dit niet. Een paard loopt, onder natuurlijke omstandigheden (zoals grazend in de wei), de meeste tijd met z'n hoofd naar beneden. Daarbij wordt het meeste gewicht door de voorhand gedragen en als je kijkt naar de gewichtsverdeling over de hoeven komt bij mijn weten het meeste gewicht op de teen en niet op de hiel. En daardoor zakt bij zachte ondergrond de teen dieper in de grond dan de hiel, zeker als je de hoefwand afrondt middels een mustang roll.

Als ik kijk naar de afdrukken die mijn paarden in het weiland achterlaten lijkt me dit ook te kloppen: de teen laat uiteindelijk meer indruk achter dan de hiel.


Nee hoor, die indruk krijg ik niet.


Zoals gezegd: it depends.


Dat is althans mijn mening.


Ik heb er geen enkel bezwaar tegen om deze discussie in de openbaarheid te voeren. Ik heb niets te verbergen en dit zet me aan om goed na te denken over waar ik mee bezig ben en waarom.


Inderdaad. Overigens is dat ook de mening van Dr. Strasser. Ook zij blijft bijlezen en leren. Bij de jaarlijkse recertificatie hoort dan ook een document met de nieuwste inzichten. Recentelijk was dat het feit dat de openingcuts, die ze een paar jaar geleden nog van cardinaal belang achtte om decontractie te bewerkstelligen, minder belangrijk zijn dan de "scoop". En zo blijft het zich ontwikkelen.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Nienkemulder schreef op dinsdag, 14 juni 2005, 15:29:


Dan zijn jullie volgens mij in goede handen. Overigens; als je het even echt niet meer ziet zitten kun je hem natuurlijk bellen. Hij is degene die je hiermee moet helpen.


Tsja, dan is ze dus na het afnemen van de ijzers niet echt optimaal bekapt. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer. Hoe was ze er aan toe toen ze bij jullie kwam? Liep ze toen probleemloos?

[knip uitleg hoefbevangenheid]

Als ze een abces ontwikkelt merk je dat echt wel. Ze is dan stokkreupel aangezien een abces extreem pijnlijk is. De remedie: zoveel mogelijk bewegen (circulatie helpt om het abces zo gauw mogelijk naar buiten te laten komen) en evt. in een emmer warme aardappelpuree of gekookte lijnzaad zetten. Als het abces is doorgebroken kun je de betreffende voet een paar keer per dag in water met 10% appelazijn zetten om het proces te helpen. En: blijven lopen.


Nee, ik denk niet dat je je daar zorgen over hoeft te maken. In dit geval wordt de bevangenheid waarschijnlijk veroorzaakt door de schade in de voeten en heeft niet te maken met voeding. En bovendien, ook een hoefbevangen paard heeft normaal voedsel nodig. Het is een ziek dier en het moet dus alle voedingsstoffen hebben, inclusief eiwitten en suikers. Dus tenzij je paard heel erg veel te dik is zou ik me hier op dit moment geen zorgen over maken.


Een andere aanrader is het boek "Barefoot stories". Zie http://www.paardenwerkplaats.nl/strasser/boeken.php, bijna onderaan de pagina. De verhalen zijn geschreven door eigenaren en SHP's van over de hele wereld. Sommige verhalen maken je aan het huilen maar ze lopen allemaal goed af.


Hoefschoenen zijn heel bruikbaar in de overgangsfase als het paard erg veel pijn heeft. Als hij zonder hoefschoenen niet wil lopen maar met hoefschoenen wel, dan gebruik je ze. Maar alleen op wandeling; geen 24 uur per dag.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Frans Veldman schreef op dinsdag, 14 juni 2005, 16:08:

[zool dun snijden]

Klopt. Helaas is het in de praktijk wel zo dat je, als je voor het eerst aan een paard begint, een behoorlijke hoeveelheid zool verwijdert, omdat ze bij aanvang praktisch allemaal gecontraheerde zolen hebben. Maar als de hoef zich herstelt en de zool decontraheert stop je daarmee. Bij mijn eigen paard bijvoorbeeld verwijder ik nauwelijks zool. Alleen bij de uiteinden van de steunsels, naar de straal toe. Maar da's officieel geen zool- maar steunselmateriaal.


Maar hij kan toch net zo goed voorover vouwen? Hoe vaak zie je niet bij paarden dat het hoefbeen geroteerd is en het gewricht in de hoef uit balans is geraakt? Die situatie is bijna gewoon. Andersom, waarbij het gewricht bij wijze van spreken naar achteren scharniert, komt in de praktijk slechts hoogst zelden voor.


Hmm, inderdaad. Zoals je het hier beschrijft ben ik het pertinent met je oneens. In een gezonde hoef met een grondparallel hoefbeen zijn de krachten gelijk verdeelt en is er niet meer gewicht op de achterkant van de hoef dan op de voorkant, of vice versa.


Ja, daar heb je gelijk in. Dat was geen valide argument.


Daar lijkt het wel op he?

Nienkemulder schreef op dinsdag, 14 juni 2005, 16:19:


Vertel mij wat! Ik heb net een tamelijk intensieve opleiding achter de rug van bijna een jaar. In die opleiding gaat het uitsluitend over het paard en zijn voeten, en alles wat daarbij komt kijken. En dan blijkt dus dat alles daar bij komt kijken: beweging, water, voeding, etc. Alles houdt met alles verband. Ik zal dus ook niet beweren dat ik, nu ik gecertificeerd ben als SHP, alles weet en begrijp. Ik ben nog maar net begonnen en waarschijnlijk nooit uitgeleerd. Ook voor mij blijven er dagelijks puzzelstukjes op hun plaats vallen. En de puzzel blijkt oneindig groot.


Het is erg moeilijk om via internet werkelijk te beoordelen wat er aan de hand is. Ik kan er dus falikant naast zitten. Dat gezegd hebbende kan ik mij een paar dingen indenken:

De achterhoeven waren welliswaar onbeslagen, maar waarschijnlijk hadden ze geen optimale vorm en functioneerden ze dus ook niet optimaal. Nu ze bekapt zijn en meer hoefmechanisme hebben worden er veranderingen in gang gezet. Ik heb al eerder geschreven dat veranderingen in het lichaam per definitie gepaard gaan met meer of minder pijn. Daarop zijn deze hoeven geen uitzondering. Hoogstwaarschijnlijk zitten er momenteel ontstekingen in de hoeven. Die zijn nodig om voor verbetering te zorgen, maar ze zijn wel pijnlijk. Blijf met je paard bewegen, dat is het allerbelangrijkst. En zorg ook dat de hoeven dagelijks in contact komen met water. De droge tijd breekt nu aan, en hoeven kunnen alleen optimaal functioneren als ze lekker flexibel zijn.

Het kort en krom lopen doet vermoeden dat er ook hogerop in het lichaam iets niet in orde zit. Het meest voorkomende euvel in dit soort gevallen is verkrampte spieren. Het paard heeft wellicht jaren verkeerd op de voeten gestaan en de pijn geprobeerd te verlichten door de beenstand aan te passen (gezicht meer naar voren verplaatsen). Nu staat hij goed op de voeten, maar die spieren zijn zo lang aangespannen geweest dat ze niet meer vanzelf kunnen ontspannen. Daar hebben ze hulp bij nodig. Van een fysiotherapeut, paardenmasseur, accupressur, of nog iets anders. Als ze maar los worden gemaakt.

Een andere mogelijkheid is een probleem in de wervelkolom. Daar zou een osteopaat of cranio sacraal therapeut wellicht opheldering over kunnen geven.


Hieruit blijkt maar weer wat het belang is van beweging. Het effect dat je beschrijft is het gevolg van het op gang komen van de bloedcirculatie. Na een goede warming up (in dit geval dus een uur wandelen) functioneert het hele lijf beter. Ga maar na bij jezelf: als je een flinke griep hebt gehad heb je vaak overal spierpijn. Maar als je aan de beterende hand bent en je gaat dan een blokje om voel je je vervolgens toch een stuk beter. Moe, maar beter.

Isabel van der Made schreef op dinsdag, 14 juni 2005, 20:21:


Mwoa, ommezwaai . . . het is een accentverschil. Openingcuts en scoop waren er allebei al. Alleen heeft voortschrijdend inzicht het accent verlegd van de openingcuts naar de scoop. Hoe ze tot dat inzicht is gekomen? Gewoon door zo veel mogelijk cases goed te documenteren en met elkaar te vergelijken.


Vind ik ook. Wil ik ook graag, alleen ben ik soms dagen achtereen afwezig (paarden bekappen), dus ik kan niet altijd even snel en actief aan de discussie deelnemen.

Nick Altena schreef op woensdag, 15 juni 2005, 0:51:


Alles gaat via dit forum. Frans en ik hebben geen enkele mail prive uitgewisseld. Als ik dan toch de moeite neem om te discussieren, dan wil ik wel graag dat zoveel mogelijk mensen daarvan deelgenoot zijn :)

Nienkemulder schreef op woensdag, 15 juni 2005, 11:21:

[Frans vroeg:]

[Waarop Ingrid antwoordde:]

Uhm, er bestaat niet zoiets als een "strasser hoefsmid". De term "smid" is wat ons betreft behouden aan mensen die zich met hoefijzers bezig houden en dat doen wij principieel niet. Maar goed, dat even terzijde.

Ik ben wel heel benieuwd wie deze personen zijn. Want iemand die alleen openingcuts aanbrengt, dat klinkt mij vreemd in de oren. Ik geloof best dat er mensen zijn die dit doen, maar zijn dat echt SHP's? Even later schrijf je echter dat er ook in de zool wordt gesneden, dus ik raak de draad een beetje kwijt. Mogelijk is het verhaal/plaatje tijdens de overdracht wat verloren en klopt het niet helemaal? Het zijn immers kennissen en niet je eigen ervaring?

In principe sluiten SHP's geen compromissen. In de praktijk ontkom je er niet aan. Ik moet de eerste klant nog tegenkomen die bereid is om mij 2x per week te laten komen en daar ook voor te betalen. Je moet wel heel erg veel geld verdienen wil je je dat kunnen veroorloven. . .

Mag ik degenen die hier schrijven en die hun paarden laten "strasseren" verzoeken de naam van hun SHP te vermelden? Er blijken namelijk wat mensen te zijn die zich uitgeven voor "strasseraars", maar die dat niet zijn. Het is voor mij en voor de Strasser Methode van belang om te weten wie die mensen zijn. TIA!

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP
(& country manager van de benelux voor de Strasser Methode)

Nathalie Lagasse schreef op woensdag, 15 juni 2005, 12:50:


Dat is ook expliciet de bedoeling hoor.


Ik kan je geruststellen: wanneer de hoeven van je paard eenmaal gezond zijn is het met die overgevoeligheid gedaan. Echter, het kan wel even duren voordat het zover is. Ik ken de geschiedenis van je paard niet, maar over het algemeen zijn de ongezonde hoeven ontstaan gedurende een periode van meerdere jaren. Het kost dus ook flink wat tijd om die processen terug te draaien en weer een gezonde, functionele hoef terug te krijgen.


Toevallig heb ik net anderhalve dag met Petra doorgebracht. We hebben samen 6 paarden bekapt en dat was een waardevolle ervaring. In tegenstelling tot wat je zou verwachten hebben we over iedere hoef ongeveer 3x zo lang gedaan als normaal. Ieder detail heeft onze onverdeelde aandacht gehad en we hebben samen alle mogelijkheden zorgvuldig afgewogen en getracht deze paarden tot in perfectie te bekappen. Leuk hoor!

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Starlight schreef op woensdag, 15 juni 2005, 17:09:


Dat is apart; meestal bevinden de meeste problemen zich juist in de voorhoeven.

<knip>

Het is een misverstand dat paarden hoefzweren ontwikkelen als gevolg van het stappen op een steen. Tuurlijk, het zal incidenteel wel eens voorkomen. Maar het overgrote deel van de hoefzweren is een gevolg van het eigen helend vermogen van het lichaam: er bevindt zich rotzooi in de hoef en dat moet worden afgevoerd. Als het kan via de bloedbaan en als het niet kan middels een hoefzweer.


Ik kan je uit eigen ervaring verzekeren dat die scheve hoeven niet goedkomen met de strategie die je nu hanteert. Want hoe vaak werk je ze bij? En weet je heel zeker dat je ze dan echt recht maakt? Dit is namelijk nogal een kunst en helemaal niet eenvoudig.

Het probleem met scheve hielen zit hem hogerop. Hoogstwaarschijnlijk bestaat deze situatie al langer (jaren) en zijn er gewrichten bij betrokken. Die zijn inmiddels ook scheef. De enige manier om daar iets aan te doen is door de hoeven een perfecte vorm te geven (zodat ze optimaal kunnen functioneren) en deze vorm zeer minitieus te handhaven. Dat laatste betektn dat je minimaal 2 en waarschijnlijk 3x per week de hoeven moet bijwerken. En dan moet je er op rekenen dat het ten minste 2 jaar duurt voordat het weer goed is.

Gewrichten bestaan uit bot, kraakbeen, pezen en ligamenten. Botten hebben een goede bloedtoevoer en kunnen dus snel veranderen. Kraakbeen, pezen en ligamenten hebben maar een hele beperkte bloedtoevoer en veranderen daardoor nogal traag. En dat werkt nu tegen je. M.n. de pezen en ligamenten werken vanwege hun taaiheid min of meer actief terug naar de scheve situatie. Vandaar dat je alleen met een *zeer frequente trim* en *heel erg veel beweging* hierin verbetering kunt aanbrengen.

<knip>

Om een hoefzweer naar buiten te helpen kun je de betreffende voet een paar keer per dag in een emmer met warme aardappelpuree of gekookt lijnzaad zetten. En vooral blijven bewegen!

<knip>
<knip>

Uit wat je allemaal beschrijft leid ik af dat je hier niet te maken hebt met een recht-toe-recht-aan geval. In tegendeel, je paard heeft diverse problemen die al dan niet gerelateerd zijn. Dat is niet iets wat je als leek kunt oplossen. Ik raad je dan ook aan er een professional bij te halen. En met alle respect: blijkbaar is degene die je er tot nu toe bij hebt gehad onvoldoende bekwaam om hierbij te helpen.

Spirit schreef op donderdag, 16 juni 2005, 13:59:


<knip>

Dag Pien,
Hartelijk dank voor je uitgebreide toelichting!


Bloed is altijd vervelend. Echter, vaak zie je pas in tweede instantie bloed. D.w.z., je snijdt ergens, ziet geen bloed, zet de hoef neer. Pak je vervolgens de hoef weer op, blijkt zich een speldeprikje bloed naar buiten te wurmen. In dat geval ben je precies tot de grens gegaan. Er staat verschrikkelijk veel druk op het binnenste van de hoef. Als je dan ergens het hoorn verdunt tot 2 cellaagjes, dan wordt het bloed er doorheen geduwd. Dat is wat anders dan wanneer je echt in het leven snijdt (het is me helaas al een paar keer overkomen). Da's gewoon een fout, een uitschieter.

Als je te maken hebt met bloed betekent het wel in alle gevallen dat je ergens iets heel erg dun hebt gemaakt. En daar kon het paard vervolgens wel eens gevoelig van gaan lopen. Bij een eerste trim komt dat voor omdat je de hoef nog niet kent. Bij gecontraheerde hoeven (= bijna alle hoeven) ligt de lederhuid niet zelden in "kreukels" onder de zool. Daardoor heb je op sommige plaatsen meer dan genoeg zool terwijl het vlak daarnaast al gauw te dun blijkt te zijn. Daar kom je alleen door ervaring achter.

Om deze reden kun je dus niet altijd bij een eerste trim de zool dik genoeg houden om gevoeligheid te voorkomen. Want er bevindt zich lederhuid op onvoorspelbare plaatsen. Maar naarmate je een hoef vaker hebt bekapt zou je moeten weten waar zich de probleemgebieden bevinden. En dan kun je proberen om daar voorzichtigheid te betrachten.

Het probleem is echter, en dat is vandaag al eerder hier geschreven, dat de trimfrequentie vaak onvoldoende hoog is. Dat heeft te maken met het prijskaartje. Als je slchts eens in de 2 weken of nog minder vaak trimt, dan onstaat het jo-jo-effect. En dan krijg je dus een paard wat elke keer na de trim opnieuw gevoelig is. Want in de tussenliggende tijd heeft de hoef kunnen groeien en is het hoefmechanisme toch weer wat belemmert geraakt.


Dat laatste: hoefzweren komen in veruit de meeste gevallen van binnen, niet doordat er op een steentje wordt getrapt.


3,5 cm is een vuistregel. Ik heb paarden die ik lager zet en weinig paarden die ik hoger laat. Dat laatste eigenlijk alleen als de hoef dusdanig gecontraheerd is dat de hielen de lederhuid meenemen en je dus in het leven snijdt als je ze lager zet.

Maar het is op zich niet de 3,5 cm die zo belangrijk is. Dat is een vuistregel om je te helpen naar een 30 graden kroonrand. Dat is inderdaad iets waarvan binnen de Strasser Methode niet wordt afgeweken. En beweging en dagelijks met de voeten in water.


Om verandering te bewerkstelligen heb je meer dan normaal hoefmechanisme nodig.


Steunsels snijd je niet per definitie lager dan de zool. Die situatie kan zich voordoen in ongezonde hoeven. De "diepte" van de steunsels bepaal je a.d.h.v. de diepte van de laterale straalgroeven. Hoe dieper die laatsten, hoe dieper je ook de steunsels uitsnijdt. Anders houden de steunsels de zool als een soort muren omhoog wanneer het paard (sneller) loopt. Dat prikt dan van binnen tegen het hko.htm">hoefkatrolgebied, etc.


Tsja, maar dat is nou juist het fundamentele verschil tussen de Strasser Methode en de conventionele (dier)geneeskunde. Binnen de Strasser Methode vinden we dat je de oorzaak van de ziekte of het ongemak moet wegnemen en het dier in staat moet stellen om zichzelf weer gezond te maken. In de conventionele (dier)geneeskunde lijkt men steeds verder af te geraken van het zoeken naar oorzaken. Als men de symptomen kan bestrijden is het goed. Bij paarden betekent dat dat ze zo snel mogelijk weer bruikbaar moeten zijn. Bruikbaarheid is echter helaas niet hetzelfde als gezondheid.


Ik hoop dat het resultaat inderdaad hetzelfde is.


No problem, ik voel me niet aangevallen. Ik hoop ook dat ik nu niemand in de verdediging dwing, da's niet mijn bedoeling.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

Spirit schreef op donderdag, 16 juni 2005, 15:33:


Wel, aangezien ik dus tot "country manager" ben gebombardeerd is het mijn taak om de Strasser Methode in dit land te "promoten". Ik ben hier op dit forum komen kijken om eens te zien hoe men over e.e.a. denkt en ik merk dat er een aantal vooroordelen heersen. Die wil ik, in ieders belang maar zeker ook het mijne, graag wegnemen.


Ons wordt op het hart gedrukt om in beginsel elke 3 dagen te trimmen, in sommeige gevallen zelfs elke 2 dagen. Naarmate de hoef gezonder wordt kun je het interval gaan verlengen.


Binnen de opleidingsgroep waarvan ik deel uitmaakte hebben we onszelf "hoofnerds" genoemd. Dat geeft denk ik wel aan wat er met je gebeurt als je in deze materie duikt.


Niet alleen bij gevoeligheid. Een van mijn klanten suggereerde dat ik een assertiviteitscursus voor mijn klanten organiseer om ze te wapenen tegen hun omgeving. En dat betreft dan een klant met paarden die heel vrolijk over zo'n beetje iedere bodem denderen. Maar toch vindt "men" dat ze haar paarden moet laten beslaan. Inmiddels heeft ze 1 paardenfysiotherapeut en 2 dierenartsen van haar erf verwijderd . . .


Maar gefaseerd is naar mijn mening niet altijd mogelijk. Er zijn gevallen waar je alleen door fors ingrijpen tot verbetering kunt komen. Als je in die gevallen voorzichtig te werk gaat bezorg je het paard wel pijn (ook al loopt 'ie niet kreupel) terwijl er nauwelijks iets gebeurt. Dat vind ik dus niet eerlijk tegenover zo'n dier.

<knip>

Ik ook. En dat is ook hoe het ons geleerd wordt in de opleiding: een nieuwe klant moet op z'n minst het boek "Een paardenleven lang gezond" hebben gelezen, of een basic seminar hebben gevolgd, liefst allebei. Aangezien er in NL nog geen seminars worden gegeven (wordt hard aan gewerkt) ga ik bij potentiele nieuwe klanten op bezoek en vertel ze in een gesprek wat de methode inhoudt. Zo'n gesprek duurt ten minste 2 uur, maar ik ben ook al een keer 4 uur bij iemand geweest.


Ik heb op dit moment 9 klanten waarvoor ik 17 paarden trim. Van die klanten hebben er 6 (11 paarden) een hoefbad of andere watervoorziening. Deze mensen gaan ook allemaal vrijwel dagelijks met hun paarden wandelen, rijden of mennen. De andere 3 klanten lopen nog wat achter, maar daar werk ik aan.


Wel, dat is wat mij betreft ook zo. Ik weiger pertinent om paarden te trimmen die meerdere uren per dag worden opgesloten. Daar begin ik niet aan. En als ik zou merken dat een klant van mij een paard "stiekum" deels opsluit, dan kom ik niet terug.

Beweging is nou eenmaal iets waarop je geen compromissen kunt sluiten. Ik heb ook een klant wiens paard 's winters een deken op krijgt. Ik ben het daar niet mee eens en acht het niet nodig, maar ik blijf wel komen. Opstalling is echter onbespreekbaar; in dat opzicht doe ik inderdaad geen compromissen.

<knip>

Nee, als je uiteindelijk inderdaad *tot hetzelfde resultaat komt* niet. Maar dat is waar ik niet helemaal zeker van ben. Dan zou ik toch eerst eens een heleboel paarden moeten zien die op verschillende manieren getrimd zijn geweest en worden. Mijn angst (zo je wilt) is dat men denkt te maken te hebben met een gezond, pijnvrij paard op gezonde hoeven, maar dat dat niet het geval is. Hoeveel mensen zijn in staat om de signalen die een paard afgeeft als gevolg van dis-comfort/pijn als zodanig te herkennen? Hoevelen schrijven die signalen, zo ze al herkend worden als zijnde afwijkend gedrag, niet af als "ondeugden" of "eigenschappen" die nou eenmaal bij dit paard horen?


Elastische voeten :)


Daar ben ik het roerend mee eens.


Gelijk heb je! Daar zijn er helaas nog veel te weinig van.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP