Hoi.

Je heet dus niet Michiel, maar Ivo. :)

Maar je moet er aan denken dat je veulen net als een kleuter is.
Die kan zich ook niet lang achter elkaar concentreren.
Een paar minuten kan voor je veulen al een hele inspanning zijn.

huygens ivo schreef :

Ivo, je moet wel aan de slag gaan met haar hoor, ik zou haar iedere dag even 'in handen' nemen en niet denken dat durf ik niet, want ze wordt met de dag zwaarder en haar eigen karakter krijgt meer vorm.
Een voordeel van een veulen is dat het met je mee opgroeit, maar het nadeel is dat jij zult moeten opvoeden, tja, toch wel vergelijkbaar met het hebben van kinderen En da's ook lang niet altijd makkelijk.

Er kunnen allerlei redenen zijn waarom ze dit gedrag vertoont, maar voor jouw reaktie maakt het niet zoveel gek uit. Gewoon heel veel met haar bezig zijn en je grenzen stellen; dit mag wel, dat mag niet, consequent zijn, duidelijk zijn, korte bewoordingen, duidelijke lichaamstaal, stand houden als ze je niet snapt of doet alsof ze je niet snapt en uuuuuuuuiiiiiiiiitvoerig belonen bij elke goede actie die ze onderneemt.

Je hoeft toch niet meteen haar achterbenen aan te raken ? Begin met een plekje waarvan je weet dat ze het lekker vindt, den bouw dat langzaam uit, desnoods met een snoepje/brokje erbij, wat maakt jou dat uit ? Als ze maar niet gaat lopen klieren (en dat is wel een beetje het gevaar bij haar nu hoor) om dat brokje te krijgen.Ik zou het daarom wel pas na afloop geven, zodra je het halster af doet, maar daar zal niet iedereen het mee eens zijn hier. Ik ben dus niet van de snoepjerige tussendoor....

Hou je hoofd en schouders recht, stel je niet te zwak op, doe niet te bang of onderdanig naar haar toe, want dat is wel iets wat ze zeer vlug in de gaten heeft en daar kan ze een spelletje van maken.

Het is gewoon een jong dier dat een beetje leiding en duidelijkheid nodig heeft, waarschijnlijk zal ze blij zijn wanneer jij nu het heft weer in handen neemt, dat heeft ze nodig. Maar ga niet niks zitten doen, haal er anders hulp bij he....(en niet die van haar 'op de plek zetten')

Succes, groet, Pien
www.spirithorses.be

Ik vergat nog wat...........

Sluit het contact op een positief moment af.
Als ze je heeft toegelaten haar te aaien en ze staat er rustig bij.
Beloon haar dan: appeltje, worteltje of alleen een vriendelijk woord en loop dan weg.
Zodat jij degene bent die het moment bepaalt wanneer het genoeg was en niet zij omdat het haar te veel wordt.

Marlies schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:17:



Hoi Marlies.

Ik wil even een klein vergelijk voor je uitschilderen:

Je bent ergens waar je je prettig voelt met een vriend.
Er komt iemand op je af die zich veelste dicht bij je opstelt en je aandacht maar blijft vragen.
Wat doe je?
Gelijk slaan of het eerst vriendelijk zeggen(dat hij weg moet gaan)?

Er van uitgaand dat je het eerst vriendelijk vraagt en daarna je folume opschroeft en je lichaamstaal totdat je echt niet anders kan dan te dreigen met lichamelijk geweld, voordat je het uiteindelijk uitvoerd.

Komt het figuur de volgende keer weer op je af, dan begin je een standje hoger en voer je je dreiging ook wat eerder uit.

Bij de zesde keer zal je verzuchten"dan hem nu maar echt een peut verkopen".

Zo is het met paarden ook.
Ze beginnen vriendelijk, maar uiteindelijk kan de dag komen dat ze je trappen voor het echie.

Ik zou dan ook niemand durven te vertellen dat een paard het niet zal doen, alleen maar omdat hij/zij het tot dit moment nog niet gedaan heeft.

Dominant/macho gedrag is inderdaad niet prettig.
Maar net als kinderen moeten er wel duidelijke grenzen zijn aan wat geaccepteerd kan worden en wat niet.
Ik heb weinig grenzen (ook met paarden) , maar dreigen met trappen zou ook ik niet kunnen accepteren.

Stel dat je op een gegeven moment erkend dat het niet boterd tussen dit paard en jezelf.
Hoe verkoop je dit paard dan, die dreigt met trappen?

Nou denk ik niet meer aan Ivo zijn paard, maar aan dreigende paarden in het algemeen.

Fred Emmerig schreef op donderdag, 29 september 2005, 22:13:


Hi Fred,
Elke hoefsmid zal je afraden de ijzers te verwijderen!! Zo ook bij mij: mijn paard had te zwakke hoeven (helemaal waar), dus er MOESTEN ijzers onder, hij zou nooit zonder ijzers kunnen lopen (volgens onze smid). Daarenboven had hij ondergeschoven hielen en 'eendesnavel'-hoeven (platvoeten).
Ik bekap hem nu zelf, na het volgen van de cursus in Riemst, sinds begin juli.
Vorige week heb ik onze vroegere smid gevraagd om de hoeven na te kijken, omdat ik hem tijdelijk niet zelf kan bekappen. Zijn eerste reactie was: 'hier moet ik niet veel aan doen, die hoeven zijn in orde'. Hij verwonderde zich over de 'nieuwe vorm' en de verbeterde stevigheid. Je kan je voorstellen hoe blij ik was. De vorige maanden had ik steeds getwijfeld of ik wel goed bezig was, nu weet ik het wel zeker: nooit nog ijzers bij mijn paarden!!!
Mijn paard loopt een beetje gevoelig op kiezelpaadjes, dan zoekt hij zelf de berm op; maar op asfalt, in de bossen en op zandpaden merk je niet eens dat hij 'ijzerloos' door het leven gaat. Op asfalt slijten de hoeven wel behoorlijk af, dus ik ga niet te lang op het asfalt wandelen, dan kan ik de slijtage wat in het oog houden nu tijdens de overgangsperiode. Mettertijd zal dat wel beteren.
Hij loopt nu meer ontspannen dan vroeger en beweegt ruimer, hij is zelfs vriendelijker en meegaander geworden vind ik (hij heeft nu waarschijnlijk veel minder pijn aan de hoeven dan vroeger).
Tot hiertoe heb ik dus alleen maar positieve ervaringen met het zelf bekappen!

Groetjes
Perdida

Spirithorses schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:52:


Nee echt niet met je eens.
Als ik niet met clikkeren bezig was, voerde ik mijn paarden nooit iets uit de hand. Dit is nu net de reden waarom mensen terecht tegen het belonen met voer zijn.
Een paard gaat altijd lopen klieren en zal op den duur over je heen lopen als er plotseling snoepjes uit de lucht komen vallen.
Dus als je A zegt moet je ook B zeggen en je paard goed gedrag aanleren. Vooral natuurlijk in het begin van de training.
Bovendien heeft een snoepje achteraf absoluut geen andere waarde dan misschien even een goed gevoel.
Denk je dat hij na afloop nog weet waarom hij dat snoepje heeft gehad?
Draai het eens om: geef je paard nadat ie je 5 minuten geleden een schop heeft gegeven of heeft gebeten eens een enorme mep.
Denk je dat ie denkt van: oh ja, dat had ik toen niet moeten doen?
Hij is het al lang vergeten.
3 seconden heb je de tijd, he Pien?


Voor de rest helemaal met je eens hoor :)
Piet

Hoi Fred.

Vind je het gek dat je smid het je afraad?

Het is zijn broodwinning.
Door zijn werk ziet hij allerlei problemen bij paarden, ook dieptrieste gevallen.
En waar wijdt hij het aan?
Niet aan die ijzers die er telkens ondergeslagen worden, niet goed bijgehouden worden of dat de oplossingen niet de juiste waren.

Wie niet wil, wie niet zal.
Ik zal hem en jou dan ook niet ompraten of willen ompraten.

Zelf zien en ondervinden hoe paarden verbeteren zonder ijzers is de beste reclame.
Ik heb nou meer dan 15 paarden van de ijzers af zien gaan en allemaal zijn ze kwa hoefkwaliteit verbeterd en probleemloos geworden.
(Wat niet inhoud dat het eerste jaar niet voor sommige paarden vlekkeloos verliep).

Zelf toetsen en je mening vormen, Fred.
Dat is mijn raad aan jou.
Als een mak schaap achter een ander aanlopen, daar leer je niet veel van.

perdida schreef op vrijdag, 30 september 2005, 9:16:


als je alle hoefverhalen hier naleest,
zal je zien dat ze bijna allemaal gaan over defekten aan de voorhoeven
daar heeft je hoefsmid alvast géén punt.
voor de rest : probeer het uit,
de beste manier om overtuigd te raken;
vorige zondag reed ik met 2 van mn paarden
een rit van 40 km over alle terrein
(zacht, hard, asfalt, beton, brokken, kiezel, steenslag, hobbels en bobbels)
én ik had de rit niet zelf in de hand (comprende?) :
na afloop perfekte hoeven op een paar kleine flintertjes na
die zo weer opgeraspt waren,
géén sikkepit gevoeligheid !!!!

Peter

perdida schreef op vrijdag, 30 september 2005, 9:16:


Ik denk dat de negatieve/sceptische houding van veel smeden allereerst wordt ingegeven door een gebrek aan inzicht hoe dat nou verder moet met hun portemonnee, er is weinig voor nodig om negatief te zijn als iets je geld gaat kosten. Dat dit helemaal niet waar hoeft te zijn, is een ander verhaal.
Ik denk dat het ook een gebrek aan kennis op dit bepaalde gebied is.
Vergeet niet dat die mensen geleerd is dat een paard niet zonder ijzers kan! Zelfs dierenartsen leerden problemen van paardenvoeten op te lossen met ijzers eronder. Misschien nog wel.
Het is toch wel vreemd, dat een hoefsmid juist zegt bv. bij een brokkelige hoefwand dat de voetern zo slecht zijn dat er ijzers onder moeten, terwijl dat juist een van de redenen is om ze er af te laten.
Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!

Marlies schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:17:


hoi marlies

hier ben ik het niet helemaal met je eens! mijn 1e veulen ooit gefokt heb ik nooit gedomineerd alleen maar vriendelijk veel aaien moeder en kind vertrouwden mij volledig het veulen sliep bij mij op schoot lekker samen rennen in de wei. tot dan niets mis mee ik heb het dan ook nooit grenzen gesteld (het was een hengstje).
Hij sprong toen hij ongeveer een jaar was vanuit het niets mijn partner steigerend op zijn rug. Houdini kon een puntje aan hem zuigen hij glipte overal tussendoor stroom of geen stroom. toen hebben we hem laten castreren en werd hij rustiger. hij bleef bij zijn moeder en ons en werd nog steeds met liefde en zonder grenzen benaderd. toen hij drie was werd het tijd om hem te beleren. Het was niet meer mogelijk om zonder gevaar voor eigen leven in het weiland te lopen Blikkerende tanden oren plat in zijn nek en heel hard rennen. Alleen met voer was hij te lokken en was het mogelijk om iets te doen. Mijn zus wilde graag hem meenemen naar een hempfling cursus daar kon diegene die de cursus gaf niets met hem hij tarte elke regel, reageerde niet op lichaamstaal , zij kon alleen maar zich afvragen dat dit paard vreselijk mishandeld of vreselijk verwend moest zijn (nu vind ik dat beide het geval is). De enige die wat met hem kon was mijn partner, want die accepteerde zijn gedrag niet alleen het normale gedrag werd door hem beloond. Het dier ging door het vuur voor hem.
Ik denk dat ieder jong dier op zoek is naar wat wel en niet mag in de groep of je nou mens heet of gnoe of wolf of paard. Het is gevaarlijk om niet te luisteren want dan wordt je opgegeten of krijg je geen eten of overkomt je wat anders gevaarlijks of je wordt een gevaar voor de groep. Als er geen grenzen geboden worden dan creeer je ongeleide projectielen waar zelfs het dier zelf onder te lijden heeft. Het paard heeft nooit geaccepteerd dat ik een grens gaf het respecteerde mij niet het gedoogde mij . Voor mij heeft dit duidelijk gemaakt dat ik, hoewel met gevoel en liefde, de taak heb om mij consequent te gedragen als het gaat om de vraag of mijn veulens zich boven zich mij mogen plaatsen. In hun kudde zoeken ze zelf maar uit hoe ze het regelen maar als ik mij als mens in hun midden begeef wordt er niet naar mij gemept gebeten of opzij gezet ze kunnen gekrabbel krijgen als ze komen en van daar uit gaan we verder maar alleen als ze zich respectvol naar mij kunnen gedragen. zeker als ze gaan puberen noem ik het maar wordt er geen millimeter een concessie gedaan. Heel vaak gaan ze het gewoon niet aan omdat ze weten dat het geen zin heeft af en toe doen ze is een klein stapje opzij en dan voel je wel dat dat een stapje is dat gezet wordt om te testen en dat zet ik ze zachtjes weer om , en dan is het ok test mislukt. Ik hoef nooit te slaan,wil ik ook niet, ik zorg er alleen maar voor dat het heel leuk is bij mij als je als paard ook leuk doet tegen mij. Het ergste wat er op de wereld is voor een paard is genegeerd worden terwijl ze vreselijk nieuwsgierig zijn naar wat er om hun heen gebeurd, daar maak ik gebruik van.

groetjes
Ina

Gregoor Lendfers schreef op donderdag, 29 september 2005, 23:43:


Ik had in mijn vorige wei ook een tamme kastanje staan. De paarden aten de kastanjes op. Dat was wel grappig want ze probeerden steeds die bolsters open te krijgen. Wat meestal niet lukte en dan aten ze ze maar op met bolster en al.
En ze gingen tegen de bomen schuren zodat de kastanjes zouden vallen (deden ze ook met de appel-en perenbomen)
Toen ik Tempête kocht is haar vorige eigenaar naar mijn wei komen kijken en die heeft mij toen wel voor die kastanjes gewaarschuwd. Hij zei dat ze het heel lekker vonden maar dat ze er niet veel van mochten eten. (I.v.m gisting)
Hij had namelijk ook herten (die bij de paarden liepen) en die kregen elke dag een handje kastanjes. (waren ze dol op) Maar er waren eens een paar hertjes uitgebroken en bij de kist kastanjes geraakt. Heel veel hadden ze er niet van gegeten maar toch meer dan een handje. En al die hertjes zijn toen ziek geworden en gestorven.
Als ik op de wei was heb ik dus altijd de kastanjes die van de boom waren gevallen van de wei gehaald. Zodat ze er wel van konden eten maar niet teveel.

groetjes
Ans

ebby schreef op donderdag, 29 september 2005, 16:18:

...knip....

Die vind ik érg sterk die vergelijking Ebby. Waarom zou je jouw gereedschapskist beperken door er slechts één stuk gereedschap in te leggen?!

Vanmorgen toevallig met mijn hengst een treffend voorbeeld. De merries vinden targetten gewoon leuk en haast een beloning op zich. Hij vind het stóm en vindt het bést als de merreis alle snoep opeten, híj gaat wat anders doen.
Hij wil graag met me samenwerken, houdt de meiden dan weg, krijgt graag een knuf en ook graag een snoepbeloning zéker als dat in het zicht van de meiden is. Als ik echter maar één keer 'toca', iets aanraken vraag kijkt hij me aan, loopt weg en wil het eerste half uur níets van spelletjes doen weten.
Hij reageert vollédig anders op het bridgen. Hij leert uiteraard volgens dezelfde principes maar wat hij als beloning of straf ziet en de waardes daaraan zijn van een andere planeet als van de merries.
Knorretje, het muildier, zit wéér anders in elkaar. Die heeft blijkbaar nieuwsgierigheid/geestelijke uitdaging als belangrijke drijfveer en toont nauwelijks de behoefte aan geborgenheid. Wijken voor de geringste druk zit er niet in; dat is gelijk verzet en staken van alle werkzaamheden. Dat is niet leuk, dus doet ze niet aan mee en gaat wat anders doen. De geringste overredingskracht werkt ook écht niet bij haar; tis helemaal Parelli's 'zoveel als nodig' bij haar verzet daartegen en dat wint ze dus altijd. Dat weet zij, dat weet ik, dus op die voet gaan we niet staan.

Je hoeft hier maar de wei in te lopen en je ziet aan de manier van interactie op jouw aanwezigheid dat je voor de merries, Capricho en Knorretje drie totáál verschillende methodes dient te gebruiken.
En dat is dan nog maar de 'muur' om de verschillende paarden. De muur per paard heb ik het dan nog niet eens over.

huygens ivo schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:34:


Ivo,
Nou heb ik je een mail gestuurd en zie even later bij de toetsuitslagen nakijken dat je morgen bij mij op cursus komt, ik vond het ook al zo'n bekende naam.

Piet schreef :


Nee, dat is ook niet de reden dat ik aan het einde beloon met een snoeppie.
Het geven van een snoepje creëeert niet meer dan een leuke gewoonte, een positief afsluiten, hoe je het noemen wilt.
Dat heeft niks te maken met een beloning voor het gevraagde werk want dat is de 3 secondenregel, dus dat weten we.

Kijk, BD heeft het zo geregeld dat zij altijd van mij na het werk een snoepje krijgt. Ik zet haar in de paddock, knoop het halster los en op dat moment draait zij haar hoofd naar mij omdat ze weet dat ze een lekkertje krijgt.
Is al jaren zo, ze vraagt tussendoor ook niks aan me - krijgt ze ook eigenlijk zelden, maar die gewoonte bij het halster uitdoen, tja.... dat is iets tussen haar en mij. Ze doet het ook niet bij Jack of anderen, maar als ik het een keertje niet doe dan is ze zwaar beledigd en dat zal ik weten ook. Onderdeel van het spel tussen haar en mij.
Heeft niks met onze 3 secondenregel te maken (die ik overigens net als jij altijd toepas).
Gewoon slijmen van mijn kant....

Geroete,
Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op vrijdag, 30 september 2005, 11:37:


op het gevaar af dat je nu "zeur" voor mijn naam zet, toch nog ff dit:

Je hoeft toch niet meteen haar achterbenen aan te raken ? Begin met een plekje waarvan je weet dat ze het lekker vindt, den bouw dat langzaam uit, desnoods met een snoepje/brokje erbij, wat maakt jou dat uit ? Als ze maar niet gaat lopen klieren (en dat is wel een beetje het gevaar bij haar nu hoor) om dat brokje te krijgen

Het ging om het advies wat je gaf, wat heel wat anders is als een snoepie voor de sfeer he.

Geroete terug
Piet