Spirithorses schreef op donderdag, 29 september 2005, 21:42:
> Piet schreef :
>>
>> Ik wil toch even terugkomen op het gebruiken van
> dattie jou wil laten zien hoe moedig hij is. Hij wil dit doen
> omdat ie een beloning wil. En als hij daarvoor achteruit naar
> beneden moet en voldoende vertrouwen in jou heeft ,
> dan neemt hij dat bergje voor lief.
whaow, wel eens gehoord van de Dutch Mountains? Daar bedoelen ze heus het stijgingspercentage van dat stoepkrijtheuveltje bij jullie daar niet mee hoor :)
Er zijn bepaalde dingen die hij niet doet al beloof ik hem 100 beloningen. Het wordt toch altijd afgewogen tegen wat hij ervoor moet doen. Het vertrouwen, ok , ik heb hem nog nooit belazerd, dus hij heeft geen reden om aan te nemen dat ik hem in het prikkeldraad laat lopen , maar hij moet toch helemaal zelf de beslissing nemen, "doe ik dat".
Hij is ook niet in een keer de dijk af komen lopen. Nee, het principe van clikkeren, kleine stapjes tegelijk, ging ook hier op.
>> Het zelf uitzoeken hoe je naar beneden komt terwijl je
>> niet ziet waar je je volgende voet zet, omdat je dat
>> gevraagd wordt , vraagt denk ik veel meer van de moed en van
>> het vertrouwen van een paard, dan door met aanhoudende zachte
>> druk te werken.
>
> Ik weet het niet hoor, zou een paard dat met zachte druk naar
> beneden gevraagd wordt dan niet moeten voelen waar hij zijn
> voeten neerzet?
Tuurlijk, maar dan sta je naast zijn hoofd, je hebt hem vast, er is een direkte verbinding. Ik denk dat dit toch een groter vertrouwen aan je paard geeft ( in ieder geval meer druk) dan wanneer je -los- een meter achter hem staat en hem zelf de keus laat.
> is niet wat je wil, hij moet op eigen benen lopen.
> Op een gegeven moment is dus die druk niet meer nodig maar is
> gewoon een 'vragen' voldoende geworden, vergezeld van een
> woordelijke beloning.
Ik zocht met mijn "zachte aanhoudende druk" een soort verzamelnaam voor de uiteenzetting die je hierboven geeft.
We hebben het over hetzelfde. Ik maak het nmm.nog veel sterker door op het moment van druk weglaten vallen, te
bridgen en daarna te belonen. ( ik zeg dus met mijn
bridge : wat je nu doet --op dit moment--doe je goed)
> iets vraag al dat ze heel lief is, vergezeld van een aanraking
> (ik raak mijn paarden heel veel aan) , dit vindt ze zo fijn dat
> ze uit zichzelf het gevraagde zal doen.
> Hierin zie ik niet veel verschil met klikkeren,
Er zit wel een verschil in, inderdaad niet in de beloning, want als je paard iets prettigs krijgt toegediend is het een beloning, ( de discussie over de kracht van een beloning is weer een heel andere) maar je mist een stuk gereedschap, nl. de eerder genoemde
bridge.
Waarmee je de mogelijkheid hebt om hem op de milliseconde te laten weten:
dit is goed!
> ook al
> gebruik(te) ik dus wel die druk in het begin.
> Maar ik vind het niet goed als mijn paard zelf haar eigen versie
> gaat verzinnen, of op dingen vooruit gaat lopen.
> En het 'gevaar' is dat ze dat doet om mijn "good girl" te willen
> horen.
> Niet dat dat erg is, maar het komt dan niet meer uit haarzelf.
> Maar goed, mijn paard achterwaarts een heuveltje af laten lopen
> is ook niet iets wat ze uit zichzelf zou doen, lijkt mij.
'Ik zou hier toch nog eens een keer komen kijken hoe die dijken eruit zien. Of anders stuur ik je wel een kaartje met "groeten uit Zeeland" :)
Nee, geloof ook maar niet dat Shiny bij zich zelf denkt , laat ik nou es lekker achteruit van die dijk af hobbelen, misschien hoor ik dan wel een Yes. Dat ik hem dit wilde leren is omdat het een flink vergrotende trap is van uit een trailer komen en de loopplank afgaan en omdat het me een prima gymnastische oefening lijkt.
Achteruit erop volgt.
Piet
Warboel
