Hallo,

Binnenkort is het weer zo ver. Tempête moet naar de kliniek en dan moet ze dus vervoerd worden. En dat is niet meteen onze meest favoriete bezigheid.
Maar die kliniek is een uur hiervandaan, te voet geraak ik er dus niet.

Als veulen werd ze op haar knieën op de trailer getrokken (Heb ik mij laten vertellen.) En enkele jaren geleden heb ik met mijn eigen ogen mogen aanschouwen hoe de "experts" hier in de buurt, haar een keer op en vrachtwagen gingen zetten. Om een lang verhaal kort te maken: Ze zijn er met de stelen van rieken beginnen op te slaan. (Ze hebben één van die rieken in twee geklopt op haar kont) En toen ze met haar voorbenen op de loopplank stond is ze in paniek zijwaarts gesprongen. Dwars door een metalen rek aan de zijkant van de loopplank dat moest vermijden dat ze eraf zou vallen. Dan is ze met dat metalen ding rond haar nek (immens geval trouwens) ervandoor gegaan richting spoorweg. Gelukkig is ze enkele meters voor de spoorweg gestopt en heeft iemand die daar woonde haar kunnen vangen en haar bevrijd van dat metalen rek. (Ik had hun al van tevoren vertelt dat het zou mislopen. Maar verzorgstertjes van 15 jaar moeten hun mond houden en de stoere mannen het werk laten doen)
Die mannen hadden ondertussen even pauze genomen. Toen heb ik haar er zelf maar even opgezet om erger te vermijden. (Ze was toen in shock en hing ongeloofelijk aan mij. Dat was dus niet moeilijk)
Sinds ik haar gekocht heb, doen we alles te voet.

Vorig jaar moest ze geopereerd worden. Dus weer op de vrachtwagen. Ik had verwacht dat ze er niet op te krijgen zou zijn maar dat viel mee. Ik heb de taximan het laten doen (ik was veel te zenuwachtig). Na ongeveer 3 kwartier en 2 kilo wortelen stond ze erop. Na aankomst heeft het ons ongeveer een half uur en 1 kilo wortelen gekost om haar eraf te krijgen.
We hebben wortelen gebruikt omdat ze in aanwezigheid van een trailer absoluut panisch wordt van druk. Of ze sluit zich volledig af (Ze is doodstil en je krijgt geen enkele reactie en ze kan dat héél lang volhouden)
Als we haar later weer gingen halen, kregen we haar er absoluut niet op. Ze was de dag ervoren geopereerd en nog een beetje gedrogeerd. Voedsel interesseerde haar helemaal niet en ze stond doodstil wat voor zich uit te staren. We hebben haar toen al zigzaggend in de richting van de vrachtwagen gemanouvreerd door haar telkens over haar schouder te trekken. Zodat ze wel een stap moest verzetten om te vermijden dat ze omviel. Daarna hebben we haar met de hulp van 2 toevallige voorbijgangers op de loopplank gezet door telkens een hoef op te pakken en te verzetten, terwijl twee man hun armen achter haar kont hielden om haar zo vooruit te duwen. Ondertussen deed zij niets. Ze werkte niet mee maar ook niet tegen.

En binnenkort moet ze dus weer. Om haar daar te krijgen zie ik geen immense problemen. Met veel geduld en voldoende wortelen moet dat wel lukken.
Het is vooral de terugreis waarover ik mij zorgen maak. Waarschijnlijk wordt ze weer verdoofd. En dan heeft ze geen zin in eten.
Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Oefenen op vreemde ondergronden en dingen doe ik sowieso al met haar. En dat doet ze normaal wel. (Is een tijdje geleden, zal dat maar eens opfrissen) Het is gewoon het idee om op een vrachtwagen te moeten, dat ze niet wilt.
En het feit dat je absoluut niets reactie krijgt maakt het er niet makkelijker op
(precies of ze staat te slapen)

groetjes
Ans

janna schreef op vrijdag, 16 september 2005, 9:31:


Hallo,
Even als voorbeeld: Mijn paard heeft altijd last gehad van een steile rechter voorhoef. Oorzaak daarvan was een schouderblessure en domweg verkeerde bekapping die het probleem steeds versterkte. De rechter hoef was 1,5 cm hoger dan de linker en bijna een bokhoef. Bij lopen op harde ondergrond hoorde je ook echt verschil, een doffe bonk rechts. Ze liep onregelmatig en had problemen bij aangalopperen. Mijn paard heeft 4 jaar met dit probleem rondgelopen.
De rechter voorhoef consequent steeds enkele keren per week bijhouden en corrigeren geeft naar mijn ervaring goede resultaten. Bij ons ging dat over 1 heel jaar (begonnen in oktober 2004) zo: Steeds weer de hielen wat verlagen, enorme bijgroei, weer verlagen, minder bijgroei. Dan plotseling gaf de hoef aan dat de hielen lager konden en ze bleven uiteindelijk ook laag. Het is dus wel mogelijk, maar kost veel tijd!
Tegenwoordig is haar rechter voor hoef bijna net zo als haar linker, op de weg hoor ik geen doffe bonk meer, maar hetzelfde geluid als links voor.
Een hoefsmid heeft bij mijn paard ook eens een hoornzuil geconstateerd en mij bang gemaakt met de meest gruwelijke verhalen........ Achteraf bleek dat gelukkig een defect in de witte lijn te zijn, een oude hoefzweer-gang die van boven naar beneden door de hoef loopt. Deze is inmiddels kleiner in omvang geworden en groeit er gelukkig langzamerhand uit.
Misschien heb je iets aan mijn ervaringen.
Groeten,
Monique

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:30:


1 ding in je verhaal is me niet duidelijk. Lok je haar met eten of werk je met clickertraining?
Piet

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:30:


Jaahaa dilemma dus.
Ik zou zo snel mogelijk met haar beginnen te werken. Ik zou haar door alle mogelijke smalle doorgangen laten lopen, lage doorgangen, met flapperlinten, plastic zakken werken, felgekleurde doorgangen. Alles alles wat je maar kan verzinnen om haar dapperder te maken. Werk met de klickermethode als ze slecht tegen druk kan. Zorg ervoor dat ze het leuk gaat vinden, en maak het haar zo moeilijk mogelijk. Ze wordt veel zelfverzekerder als ze de moeiljke dingen zelf kan oplossen en ze gaat het leuk vinden. Tot ze al die dingen fluitend doet bij wijze van spreken. Zodat als ze straks voor de vrachtwagen staat denkt: óó peanuts, ik heb wel moeilijker dingen gedaan. Als het straks zover is, doe het laden zelf. Laat geen vreemde bij haar. Heb vertrouwen in je paard en doe het in alle rust. Als je inmiddels je paard hebt geleerd dat het voer bij clickeren vervangen wordt door de bridge, heb je ook geen voerprobleem, maar werkt ze voor de bridge.

Succes!
Trea

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:38:


Vorige keer was het gewoon lokken. Een beetje met een wortel staan zwaaien en telkens ze wat dichterbij kwam kreeg ze hem.
Sinds enkele weken heb ik Inge haar boek en ben ik daar mee bezig. Vindt ze trouwens erg leuk. Maar erg ver zijn we nog niet.

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:42:


Het is niet dat ik geen vertrouwen heb in mijn paard. Maar ik denk dat als ik het zelf doe, ze mij blijft associëren met dat rampzalige voorval. Ik was daar ook! Ik stond erop te kijken (ik was weliswaar de hele tijd aan het zagen dat ze moesten stoppen, maar dat weet zij niet) en toen ze uiteindelijk weg was geraakt van die trailer, breng ik haar terug en zet haar er toch nog op terwijl het arme beest in shock was. (als dat geen vertrouwen beschamen is!)
Ik had zo mijn redenen (=erger voorkomen) maar dat weet zij niet.
En in de taximan heb ik en ( zij ook) veel vertrouwen. Hij is erg rustig en geduldig.

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:42:


Dat is zo ongeveer wat ik in gedachten had Trea :)
Alleen het laatste zinnetje zie ik iets anders.
Als je een paard clickert, moet een evt. "voerprobleem" als eerste opgelost worden en dus na 2 trainingen tot het verleden behoren.
Mijn overtuiging is dat belonen met voer ( in tegenstelling wat ook hier op de site staat) de sterkste motivator is die er bestaat.
De klik of Yes or whatever, betekent:"wat je nu, op dit moment doet, doe je goed". Dit op zichzelf kun je zien als een beloning.
Naar mijn mening werkt het nog beter als je dat als bridge (brug)beschouwt naar : "wat je nu doet doe je goed, daar krijg je straks een beloning voor"
Ook zijn er trainers die zeggen dat nog sterker werkt :"wat je nu doet doe je goed, daar krijg je straks waarschijnlijk een beloning voor" Dus onregelmatige beloning.
Ook dat is door de happy few nog weer ontwikkeld naar het moment dat je paard nog 1 keer alles in de strijd gooit om het goed te doen. Alleen de uiterste poging belonen, net voordat ie er mee kapt
Dat vereist echter enorm veel inzicht in een paard, kennis en timing.

Piet

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:55:


Als je schrijft dat je enorm zenuwachtig bent, en er rekening mee houdt dat het mis kan gaan, vertrouw je je paard niet voor 100%. Het is belangrijk voor je paard, dat ze aan jou kan aflezen dat het goed zal gaan, daarvoor heeft ze jouw vertrouwen volledig nodig. Je lichaamstaal is erg belangrijk, en jouw zenuwachtigheid leest ze aan je af. Die moet je dus van je af zetten. Als ze nu al die tijd met jou en jouw methode werkt is het toch veel logischer voor haar dat je het zelf doet? Jij hebt wel veel vertouwen in de taximan, maar heeft je paard dat ook? Het feit dat het 3 kwartier duurde duidt toch op een probleem.
Als jij volgens een bepaalde methode werkt, je hebt je paard volgens die methode door al die "enge" dingen heengeloodst, is het voor je paard toch veel beter dat je het zelf doet?
Ik zou haar tenminste niet uit handen geven op zo'n belangrijk moment.

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:

Hmm, ik weet niet hoor. Ik was zondag in Arnhem, bij de demo van Inge en daar heeft ze toch gezegd, dat het voer in een verder stadium van het clickeren niet meer de sterkste motivator is, maar de bridge.
In het begin is het wat anders, dan zijn de meeste paarden gefixeerd op het voer, maar naarmate ze de bedoeling van het clickeren doorkrijgen schijnt de bridge een hele sterke motivator te zijn. Het gevoel van: Yes! Ik doe het goed!
Het zal wel niet voor alle paarden zo zijn (je houdt er altijd van die veelvraten bij), maar in dit geval gaat het dan om een paard wat niet geïnteresseerd blijkt te zijn in voer, en dan lijkt het me belangrijk om het voer te gaan vervangen door een andere of een tweede motivator, om ook op deze momenten iets van het paard gedaan te krijgen.

Trea

Ik denk dat wat jij als 'vertrouwen beschamen' bestempelt, het tegenovergestelde is. Het is juist heel goed geweest, dat jij degene was die haar uiteindelijk in de trailer gezet heeft, blijkbaar uiteindelijk zonder stress (omdat ze in shock was). Het is ook juist heel goed, dat datgene wat gevraagd werd, nl de trailer/vrachtwagen in gaan, ook daadwerkelijk gebeurd is! Had je hier opgehouden met je verzoek, dan had ze -hoe begrijpelijk ook- haar angst bevestigd gezien en daarmee maak je het weer moeilijker voor de komende tijd, want dan had ze geweten dat ze ermee weg kon komen. Zie er niet zo tegenop! Je hebt het goed gedaan! Stel je voor wat er een wereld aan mogelijkheden opengaat wanneer je paard vanzelfsprekend de kar inloopt. Man! Je kunt overal naar toe!
Succes, Christel

Ans Jondral schreef op vrijdag, 16 september 2005, 10:55:


Ik denk dat je dat hele voorval moet vergeten en jezelf niet schuldig moet voelen.
Wat Trea ook schrijft: werk alleen met haar, bouw het vertrouwen op onder alle omstandigheden. Of een paard zoiets vergeet weet ik niet, ik denk het eigenlijk niet, maar vergeven, in de vorm van eroverheen komen, absoluut.
Mijn paard kon een dik jaar geleden, ook door een trauma, het nog niet hebben dat ik een leidtouwtje op zijn rug legde. paniek en veel gesnuif en proberen weg te lopen door aan het touw te gaan hangen, was het gevolg
Nu, vorige week kon ik een zadel op zijn rug leggen zonder dat hij verblikte of verbloosde. Heeft me enorm veel geduld, inzet en tijd gekost om dit zonder een spoor van geweld of protest te doen, maar uiteindelijk had ik zoveel vertrouwen herwonnen dat hij een zijwaartse stap naar me toe zette om het gemakkelijker te maken.
Dus, ga gewoon lekker door met het boek van Inge, lees stukje voor stukje en werk stapje voor stapje. Verzin er de oefeningen die Trea schreef bij, dan komt het goed
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 8:10:


Piet, en Egon,

Ik probeer al mkijn klanten te bewegen zelf zaken bij te gaan houden, omdat onlosmakelijk verbonden is aan de gehele opzet van het NB. Daar is geen discussie over. In de praktijk echter geven veel mensen er de voorkeur aan dat niet zelf te doen. Ondanks dat het dan verre van een ideale situatie is, ben ik dan nog steeds natuurlijk aan het bekappen, want ik hanteer de regels die daarvoor gesteld zijn.
Wat betreft de toekomst zie ik ook de volgende focus:
=>begeleiding en kennisoverdracht
=>af en toe controle
=>probleemgevallen

Vind ik een prima ontwikkeling, want geeft meerwaarde aan het beroep van natuurlijk bekapper...

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:13:


Ik weet het niet Trea, maar wie ben ik om tegen mijn lerares in te gaan :) Ze zal best gelijk hebben.
Maar dat speelt zeker niet bij dit paard.
Want ik geloof niet dat het niet geinteresseerd is in voer. De eerste keer kon ze de trailer ingelokt worden. Dat lukt echt niet bij alle paarden hoor.!
Ik denk dat het gedrag van dit paard meer te maken heeft met "aangeleerde hulpeloosheid"
Paard verwacht een pak slaag, weet niet wat te doen om daaraan te ontkomen en besluit dan maar om helemaal niks te doen. Om zich volledig in zichzelf terug te trekken. (wat ik ook doe, ik krijg toch op mijn donder, ik ben hier niet, ik zie niks en ik voel niks)
Piet

Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:


Dat zou natuurlijk best kunnen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, dus kan ik geen inschatting maken hoe je daarmee het beste om kan gaan.

Krijg je een paard met clickeren zover dat ie dit kan loslaten in stressituaties? En hoe pak je dat aan? Als het lukt om je paard open te houden, krijg je natuurlijk de rest zó voor elkaar

Trea

trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:06:


Misschien vertrouw ik mezelf niet. Zij heeft er een trauma aan over gehouden maar ik ook. Toen ik haar met dat rek rond haar nek zag weglopen richting spoorweg, dacht ik echt dat ze dood ging. Ik zag alle horrorscenario's passeren (paard onder trein, paard met gebroken benen,...) Ik heb er achteraf nog genoeg om gejankt. En als ik eraan terugdenkt wordt ik nog altijd niet goed.
Ik wil haar gerust voorbereiden maar als het zover is dan ben ik geen grote steun vrees ik. Ik besef dat ook en heb niet de intentie om mezelf te overschatten. Daarom dat ik het aan anderen overlaat. Vorige keer had ik een vriendin gevraagd (die haar ook heeft helpen opleren) en de taximan.
Ik had echt wel de indruk dat ze hem vertrouwde. (ze heeft sowieso al een boontje voor mannen) Ze was geïnteresseerd in hem en hij gaf haar rust op de juiste momenten. Dat het 3 kwartier geduurd heeft zegt volgens mij eerder iets over het feit dat hij haar niet wou overhaasten dan dat ze hem niet vertrouwde.