mike van dijk schreef op dinsdag, 12 juli 2005, 22:43:


Er zijn verschillende mogelijke oorzaken:
1) De leefwijze van het paard is niet correct. Bij een paard dat een behoorlijk deel van een etmaal op stal staat zal dit probleem niet overgaan, ongeacht de bekapping.
2) De hoefwand is te lang. Je hebt het over "4 maanden geleden" dus het zou wel eens zo kunnen zijn dat de hoefwand uitsteekt. Dat kan gevoeligheid veroorzaken, vooral op de verharde weg.
3) De witte lijn is zwak. Dit uit zich vooral op "kleine steentjes" en grind e.d. Gevoeligheid van de zool zelf dus.
4) Er wordt te rigoureus bekapt, af te leiden uit het gegeven of het paard direct na de bekapping beter of slechter loopt.

Bij paarden met een zwakke witte lijn kan het soms wel nodig zijn om de hoefwand wekelijks(!) bij te raspen om gevoeligheid te voorkomen.

Groeten,
Frans

Morrie schreef op woensdag, 13 juli 2005, 19:49:


Kijk, daar begint het al mee. En die angst breng je uiteraard over op het paard. Persoonlijk zou ik niet langs water gaan rijden als ik panisch ben om erin te vallen. Kort door de bocht, maar of je zwemdiploma halen, of ergens anders gaan rijden.
Eraf springen lijkt je misschien een goed idee, maar je leert hem nu dat als ie gek gaat doen dat jij afstapt. En da's uiteindelijk ook niet zo'n handige zet.


En wat heb je er aan gedaan? Als ik een paard krijg waarvan bij voorbaat wordt gezegd dat hij ergens furchtbare angst voor heeft dan ga ik dat eerst desensibiliseren. Ermee gaan rijden met de kans dat je een trekker tegenkomt is gewoon de moeilijkheden opzoeken, met of zonder bit, toch?
Op de site staat hoe je dat desensibiliseren aanpakt. Angst voor trekkers is gemakkelijk op te lossen, want trekkers kun je met een meewerkende bestuurder heel precies doseren. Meer gas geven en herrie als het paard freakt, minder gas of zelfs uitzetten op het moment dat het paard rustig blijft staan. Herhaal dat een paar keer, en de reactie zal "rust" zijn als er een trekker aankomt, want dat is hoe je die enge dingen "afzet".

Hoe dan ook, een ruiter-met-angst-voor-water op een paard-met-angst-voor-trekkers, rijdend op een weg met water erlangs en waar trekkers kunnen rijden is natuurlijk een situatie waarbij je niet veel voorstellingsvermogen nodig hebt om een naderende ramp te voorzien.
Ik zou dus zeggen: Los eerst eens wat problemen op voordat je er weer mee gaat rijden, of dat nou met of zonder bit is. Als je dat niet wilt, dan kun je inderdaad beter je paard verkopen. Hij zal echt niet vanzelf de volgende keer rustig zijn als je weer een trekker tegenkomt, en de vraag is niet of je een trekker tegenkomt maar wanneer je die trekker tegenkomt. Dat gaat gewoon weer gebeuren, en de vraag is op dat moment of je je voorbereidingen hebt getroffen...

Groeten & succes,
Frans

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 10:42:


Vroeger reden ze op hengsten, de merries waren voor de fok. Hengsten zijn heel anders en minder schrikachtig. Bovendien werden paarden toen gefokt als gebruiksdier, en niet uitsluitend op uiterlijk. De manier waarop paarden nu beoordeelt worden werkt schrikachtigheid juist in de hand. Bij de Arabieren-shows staan ze de paarden op te jutten, en de paarden die het meest reageren door het hoofd hoog te houden, met grote ogen en opengesperde neusgaten (allemaal angst-symptomen), krijgen de meeste punten en zijn het meest gewild voor de fok. Geen wonder toch dat de paarden van nu zo neurotisch zijn dat je er geen veldslag meer mee zou kunnen winnen? Tenzij je in plaats van een zwaard een witte-plastic-zak mee zou nemen om de paarden van de tegenstanders de stuipen op het lijf te jagen.


90% heeft nog nooit van Parellie gehoord? Klopt. En minstens 99% van paardrijdend Nederland rijdt nooit buiten. De onderliggende problemen zijn nagenoeg allemaal angst- en controleproblemen.


Hoeveel paarden zijn er in dat dorp dan in totaal? In het dorp hier staan minstens 100 paarden, maar het is een zeldzaamheid als je een paard over de weg ziet lopen, en in het bos hierachter zijn we tot nu toe nog nooit een dorpsgenoot tegengekomen. Wel zien we dagelijks vele trailers voorbijkomen. Om met de paarden naar de manege een paar kilometer verderop te gaan, en sommigen omdat de wei en de stal niet aan elkaar grenzen en het paard overdag op de wei en 's nachts in de stal moet betekent dat daaglijks trailertransport.

Groeten,
Frans

Spirit schreef op donderdag, 14 juli 2005, 16:32:


De hardheid van een droog zandpad vergeleken met de hardheid van beton is voor wat de impact nauwelijks verschillend. (Heb jij zand wel eens zien inveren als je iets zwaars loodrecht erop laat neervallen?) Het grootste verschil zit hem in de hoeveelheid frictie (schuren) die beide ondergronden met zich meebrengen. Ik geloof dus totaal niet in dat gewrichten-gedoe (voor zover ik weet krijg je als mens ook geen pijn in je gewrichten als je ze zwaar belast, behalve dan wanneer er al iets aan de hand is, dus als er al een probleem bestaat).
Daarnaast neemt het doorveren van het onderbeen (zie het filmpje van de cursus) de krachten op. Het zijn niet de gewrichten maar de elastische pezen en spieren die de krachten opvangen.


Paarden hebben gewoon een voorkeur voor zachtere ondergrond, en die zullen ze wel laten merken.


Er zijn veel voorbeelden van beslagen paarden die vele kilometers afleggen over het verharde. Veel daarvan krijgen problemen, maar een hoefijzer neemt dan ook 75% van de schokabsorberende werking van de hoefwand weg. Het lijkt me dat je zonder die hoefijzers echt wel buiten de gevarenzone bent.

Ik denk niet dat je je ongerust moet gaan maken, ook niet met 20 kilometer per dag.

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op donderdag, 14 juli 2005, 16:49:


Als het niet-anoniem is dan krijg je beslist geen eerlijke antwoorden, want dit is een manier die sterk uitnodigt de persoonlijkheid van de bekapper in het verhaal te betrekken. Maw als het een heel aardige man is, maar die slecht bekapt, dan ga je niet met je naam eronder schrijven "bakt er geen snars van", terwijl dat eigenlijk wel zou moeten. Of er komt wel negatief commentaar op, maar dan zou de bekapper een eerlijke kans moeten krijgen om zijn visie van het verhaal te geven. Voor je het weet heb je dan per bekapper een compleet forum nodig.

Zoals het nu is kan er natuurlijk wel geklooid worden, maar we mogen er redelijk vanuit gaan dat gemiddeld iedereen evenveel geklooi ontvangt. Dus in grote lijnen is nog steeds wel te zien of iemand overwegend slechte of overwegend goede resultaten boekt. En zoals gezegd: verdachte entries verwijderen we zoveel mogelijk. Helaas is gebleken dat het vooral de bekappers zelf zijn die proberen valse stemmen toe te voegen, en die pakken we dan ook beslist aan.


Zoiets als "[ ] ik bekap goed" en "[ ] ik ben een prutser"?


Niet-anoniem ook.
Een waterdicht systeem bestaat niet. Maar voor suggesties staan we altijd open.

Frans

Esther schreef op donderdag, 14 juli 2005, 19:09:


Voor wat andere dieren betreft zijn wij mensen wel degelijk roofdieren. In de natuur is het onderscheid heel eenvoudig:
1) Een van de belangrijkste cues vormen de plaats van de ogen. Waar zitten die? Naast elkaar vooraan in het hoofd, waarbij het zich rondom is opgeofferd ten gunste van het diepte kunnen zien? Dan is het beslist een roofdier. Ik ken geen enkel dier dat de ogen vooraan in het hoofd heeft zitten dat géén roofdier is.
2) Hoe ruikt het? Is het een dier dat vlees heeft gegeten? Dan ruikt ie ernaar. Paarden kunnen uitstekend ruiken en kunnen ook op die manier het onderscheid maken. Ook al eten we geen vlees, dan nog verraadt onze chemie dat we niet voorbestemd zijn als graasdier maar eigenlijk vleeseters zijn. De "mest" van mensen lijkt vooral op de mest van vleeseters, en niet op de mest van planteneters, ook al ben je vegetarisch. Dat is voor vluchtdieren op grote afstand waarneembaar, ook al zit die "mest" nog in ons lijf.
3) Hoe beweegt het dier (mens)? Beweegt het zich kuierend voort (al dan niet onderwijl grazend) of gaat het recht op zijn doel af, daarbij strak starend naar het doel? Wij mensen bewegen ons voornamelijk op de "roofdiermanier" voort, tenzij we onszelf heel bewust aanleren om dat niet te doen.

Zo zijn er nog veel meer dingen. Gelukkig kunnen paarden leren, en na enige socialisatie kunnen we paarden meestal wel overtuigen van onze goede bedoelingen.

Groeten,
Frans

anet wolff schreef op donderdag, 14 juli 2005, 19:18:


Dat doen veel paarden. Je kan ze leren om hun benen goed op te tillen door regelmatig eens op oneffen terrein te rijden, dwars door het bos e.d. Dan leren ze doorgaans dat het prettiger loopt als de benen iets hoger worden opgetild.


Ik zou de ijzers maar weghalen. Daarna zorgen dat de hoef goed gaat groeien, het paard leren iets beter te lopen (gaat doorgaans vanzelf nadat de ijzers zijn verwijderd) en veel op de harde weg laten lopen. Eventueel kun je hoefschoenen gebruiken maar vaak is dat niet eens nodig.

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op donderdag, 14 juli 2005, 19:51:


Bij de meesten is dat aantal echt wel veel lager dan 50%. Jij bent bewust gaan testen, maar heel lang heeft het aantal stemmen gewoon op 1 gestaan. Zoiets valt wel op en eens in de zoveel tijd gaat de bezem er door.


Ook niet zo. Als er ineens achter elkaar een aantal keer wordt gestemd op iemand die in de maanden daarvoor hooguit eens per maand een stem kreeg dan gooi ik ze er ook uit.


Nee, ik ga dat niet aan de grote klok hangen, maar reken maar dat er met een aantal bekappers een mailwisseling heeft plaatsgevonden.


Dat betekent dat "bekeerde hoefsmeden" hier lekker grote getallen neer kunnen zetten, terwijl overtuigd natuurlijk bekappers die nog maar kort paarden bekappen (of dat niet full-time doen) hier een ontmoedigende score voor krijgen.


Dat is zo. Maar ik ben bezig om het sterrensysteem beter te beschermen, los van ip-nummers e.d., en daarnaast is het misschien een goed idee als mensen hun emailadres ter verificatie moeten opgeven zodat wij (niet jullie) een stem kunnen controleren.

Gewoon een lijst "zonder iets" is pas helemaal een ramp...

Groeten,
Frans

anet wolff schreef op donderdag, 14 juli 2005, 20:04:


Nee, dan gaat de hoef niet meer slijten. Hij gaat harder groeien, precies zoveel als nodig is. Lees ook maar eens de artikelen op deze website.

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op donderdag, 14 juli 2005, 21:08:


Omdat dan álle hoefsmeden erop kunnen. Want bekappen zonder een ijzer te plaatsen kunnen ze allemaal. Of wordt er dan van mij verwacht dat ik ga beoordelen welke bonafide zijn en welke niet? Daar hebben we vroeger al eens geharrewar over gehad, dus nee, daar brand ik mijn vingers niet meer aan.

Groeten,
Frans

Esther schreef op donderdag, 14 juli 2005, 22:10:


Ik zei het andersom. Als het ogen aan de voorkant heeft is de kans zeer groot dat het een predator is. Als het een mus is is het wel een vogel, maar als het een vogel is is het niet perse een mus. Weinig dieren hebben de ogen aan de voorkant, maar als ze dat hebben is het praktisch altijd een roofdier.


Dacht je nou echt dat een paard een aangeboren dierenencyclopedia ingeprogrammeerd heeft en van elk roofdier bij voorbaat weet of het gevaarlijk is of niet? Een mens is groot genoeg om gevaarlijk te kunnen zijn. Weet het paard veel hoe hard de mens kan rennen, of hij klauwen kan uitsteken of hoe scherp zijn tanden zijn! Ok, dan kan hij leren. Maar niet bij voorbaat weten.


Omdat die zo klein zijn dat dát in ieder geval ongevaarlijk lijkt.


O ja, zeker weten. Onbekende grotere dieren zijn bij voorbaat eng. Wacht maar eens tot je voor het eerst een wild zwijn tegenkomt...


Over slimheid valt te twisten. Over dat geheugen ook. De meeste paarden zijn op eigen terrein niet in staat om uit eigen beweging een U-vorm af te leggen; het zogenaamde detouring experiment. Dus wat is slimheid?

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 2:22:


Jij zegt het ook verkeerdom. Ik zeg:
"ALS een dier de ogen aan de voorkant heeft, dan is de kans enorm hoog (>99%) dat het om een roofdier gaat". Een of ander exotisch aapje doet aan die stelling natuurlijk niets af. Voor de lezers: ga maar een denkbeeldige lijst met dieren na, pak de hele dierentuinverzameling maar, en ga eens kijken wat er op het menu staat van dieren die de ogen frontaal in het hoofd hebben. Praktisch zonder uitzondering vleeseters!


Dat is mijn eigen veronderstelling. Doet er ook niet zoveel toe, want ik schreef dat paarden een onderscheid maken op basis van allerlei cues, de ogen zijn er één van, maar er zijn er nog veel meer. Blijkbaar bezitten katten niet voldoende eigenschappen om het voor een paard tot een bedreigend roofdier te maken.


Ponies zijn daar aanmerkelijk beter in dan paarden. Ik heb hier zelf een aantal (ongeplande) detouringtests gevoerd, en de enige die daar iets mee kon was de bejaarde pony. Je kent de opstelling van ons terrein: een weiland, en aan de voorkant twee uitgangen: eentje naar de bak, de ander naar de schuilstal. En guess what: als de paarden in de bak staan, en je gaat hooi klaarzetten bij de schuilstal, dan breken de paarden de bakrand zo ongeveer af in wanhopige pogingen om "over te steken" naar de schuilstal, terwijl ze alleen maar terug hoeven te lopen naar de wei om de andere uitgang te nemen. En nee, dat is dus niet een eenmalig iets dat ze moeten leren, dat is gedurende de hele winter in de toenmalige opstelling zo gebleven! Het is bijna te stom om te kunnen geloven. Hetzelfde verschijnsel als we stripbegrazing toepassen en de achteringang van de weide gebruiken. Willen ze dan naar de schuilstal dan moeten ze terug naar achteren, en dat doen ze keurig zolang de "omweg" kleiner is dan pakweg 15 meter, maar daarboven dan blijven ze "plakken" in de hoek en daar heen-en-weer-rennen als ze naar de schuilstal willen. De enige die in zo'n geval omdraaide was de pony.

Groeten,
Frans

Esther schreef op vrijdag, 15 juli 2005, 11:29:


Ik denk dat ponies van nature in voedselarmere en ruwere gebieden voorkwamen dan paarden. Dus ponies hebben wat meer "terrein-intelligentie" nodig dan paarden. Maar zoals ik al zeg: intelligentie is een ruim begrip. Jack, die oerdom is met het detouring-experiment en daarbij vele malen slechter scoort dan een rat, is tegelijkertijd onovertroffen als het gaat om zijn ingebouwd kompas. Ik kan hem meenemen naar een onbekende plaats, daar gaan rijden, en halverwege de rit aangeven dat ik naar huis wil en hij loopt feilloos terug naar de trailer, daarbij vaak zelfs een geheel nieuwe (en kortere!) route nemend.

Dit kan tot bizarre uitkomsten leiden. Jack kan vanaf grote afstand de weg naar huis terugvinden, maar loopt dan vast aan de overkant van ons huis omdat daar een kanaal ligt. Een stukje verder kan je oversteken, maar dit is een "omweg", een detouring-experiment dus, en ook al hebben we dit honderden keren gedaan, hij blijft vanaf de overkant van het kanaal naar zijn wei staren, niet wetend hoe hij nu verder moet...

Groeten,
Frans