Hoi petra,

Buck is meteen na de vernietigende diagnose van de da 3 weken geleden van de ijzers af gehaald en hij heeft geen stap gevoelig of anders gelopen. Eigenlijk jammer, want ik hoopte dat daar de onvindbare oorzaak van zijn gewrichtsirritatie (Strasser: contractie) zat. Onder de zooltjes kwamen twee prachtige holle zolen tevoorschijn...! (achter was al ontijzerd) Alleen de straal raakt de grond nog niet, omdat hij daarvoor bekapt was met het doel hoefijzers. Zijn hoeven waren sinds de zooltjes nog niet gegroeid, dus ik vijl nu alleen de randen tegen afbreken en wacht geduldig tot de straal gaat groeien. Zijn hielen zijn van nature al erg laag.
Omdat de da uitgekakt was, ben ik het tegenovergestelde gaan doen van de revalidatie: erop en aan het werk! Voorlopig alleen rechtuit in de berm rijden om het rechtervoorbeen te ontzien. Hij is helemaal blij en loopt in alle gangen goed, ook op het asfalt. Totdat... ik op het harde draaf en de teugels weggooi, dan wordt hij onregelmatig rechtsvoor. Lijkt me logisch. We zijn ook nog maar net begonnen, hij heeft daar natuurlijk toch 'iets', het hele paard is nogal op de voorhand gebouwd en op het harde zie je natuurlijk alles. Wanneer ik hem aan de teugel rijd, gebruikt hij zijn achterhand beter en kan hij het blijkbaar voldoende compenseren, want dan draaft hij zuiver, ook op asfalt. Vanmorgen hebben we onze eerste echte buitenrit in het bos met een fijn galopstuk gedaan en afgebogen loopt hij zuiver, ook diep. Het belangrijkste is dat hij weer vrolijk is en daar ben ik ook weer blij om.
Ook ben ik bezig met longeren volgens Antoine de Bodt, maar dat heb ik tijdelijk op een lager pitje gezet vanwege het feit dat hij dan continu de bocht om moet en dat vind ik wat snel als je net uit een blessuresituatie komt. Eerst maar eens goed wennen aan de nieuwe voeten, het gewicht van het vrouwtje erop en het andere supplement (Primeval). Maar Buck en ik zijn nog lang niet uitgekakt!!!

groetjes,

Christel

Edith Hartog schreef op donderdag, 15 september 2005, 20:02:


Hoi Edith,
Een osteopaat die ik al eens bij mijn andalusier (korte rug, graag wegdrukken, hoge halsaanzet) heb gehad, is Margriet Honing. Ze woont in Twisk, dus mooi in de buurt. Tel. 06 54777880. Ze heeft een gedegen opleiding gevolgd en ik merkte resultaat: het paard ging veel beter over de rug.

groetjes,

Christel Provaas

Ik denk dat wat jij als 'vertrouwen beschamen' bestempelt, het tegenovergestelde is. Het is juist heel goed geweest, dat jij degene was die haar uiteindelijk in de trailer gezet heeft, blijkbaar uiteindelijk zonder stress (omdat ze in shock was). Het is ook juist heel goed, dat datgene wat gevraagd werd, nl de trailer/vrachtwagen in gaan, ook daadwerkelijk gebeurd is! Had je hier opgehouden met je verzoek, dan had ze -hoe begrijpelijk ook- haar angst bevestigd gezien en daarmee maak je het weer moeilijker voor de komende tijd, want dan had ze geweten dat ze ermee weg kon komen. Zie er niet zo tegenop! Je hebt het goed gedaan! Stel je voor wat er een wereld aan mogelijkheden opengaat wanneer je paard vanzelfsprekend de kar inloopt. Man! Je kunt overal naar toe!
Succes, Christel

Ik zal wel een simpele ziel zijn, maar klickeren snap ik niet, en bridge al helemaal niet. "Braaf" zeggen lijkt mij net zo handig en je stem heb je latijd bij je, plus het bijbehorende gevoel.
Mijn paarden gaan allebei al jaren probleemloos de trailer, omdat
a) daar altijd eten is
b) wij praktisch altijd naar iets leuks (les, buitenrit) gaan
c) het zo vaak gebeurt dat het routine is geworden

De een (Buck) had slechte trailerervaringen, maar deed heel veel voor eten en de ander (Cadiz) kwam uit Spanje en kende het niet, maar die hecht erg aan "ergens heen gaan waar het leuk is". Enige overtuigingskracht was de eerste keren wel nodig, maar van die duidelijkheid pluk ik nog steeds de vruchten. Het vaak herhalen doet de rest: vaak naar iets leuks rijden met eten in de kar.

Christel

Dag allemaal,

Ik moet even mijn verdriet en teleurstelling van me af schrijven.
Buck,13 jaar, gevangen in de Pyreneeën, 1.55 m groot en al 9 jaar de kameraad van mijn leven, is afgelopen januari tijdens een duinrit licht kreupel geraakt. Om een lang verhaal kort te maken: de dierenarts constateerde een geirriteerd hoefgewricht -slijtage-, wat niet over ging met maandenlange zooltjes, afspuiten, gematigde rust en supplement (Joint Saver Pro). Foto's wezen niets uit.
Omdat ik niet wilde dat de da het gewricht inspoot met hyaluronzuur, was ze uitgekakt en kon ik hem weer mee naar huis nemen.
Ik ging het tegenovergestelde doen van wat ik deed en toen stapelde de ene onlogica zich op de ander. Ik liet hem eerst (3 weken geleden) ontijzeren, omdat ik daar een mogelijke oorzaak vermoedde: gecontraheerde hoeven die het hoefgewricht knel zetten en kneuzen. Bekapt kon hij nog niet, de hoeven waren niet lang genoeg. Er kwamen onverwacht prachtige hoeven onder de siliconenzooltjes tevoorschijn. De straal was wat smal en (nog) niet meedragend, maar de zool was aardig hol en Buck stapte zonder gevoeligheid de straat op. De hoefsmid merkte in het verleden met beslaan vaak een verbrede witte lijn op, maar dat klopt bijvoorbeeld niet met de holle zolen. Hoge hielen heeft ie ook niet, juist een beetje platvoeten, wat ook niet klopt met de Strasser-filosofie van contractie. 9 jaar heeft hij op ijzers gelopen, waarvan de laatste 3 maanden met zooltjes+siliconen. Zolang ik hem heb, -9 jaar dus- loopt hij 24/7 buiten met een medepaard, de paddock is gedeeltelijk verhard en we hebben endurance plus dressuur gereden. Allemaal onlogische verklaringen voor het feit dat zo'n oerknol uit de bergen last van zijn ijzers zou hebben of versleten zou zijn!
Affijn, ik ben hem na het ontijzeren rustigaan weer gaan rijden, omdat een half jaar rust etc geen fluit had uitgehaald en besloot voorlopig de bocht niet om te gaan, dus we gingen de berm in, om de andere dag 20 minuten.
Hij werd blij -ik ook!- en hield zich goed. Ik merkte wel dat ik hem steeds iets aan de teugel moest rijden, want wanneer ik de teugels helemaal los liet tijdens draven op het harde, werd hij onregelmatig op dat rechtervoorbeen. Blijkbaar had hij de compensatie van meer gewicht op achter nemen nodig. Gisteren deed hij lekker gek in het land. Blijkbaar voelt hij zich goed.
Tot vandaag. Ik stapte erop en voelde het meteen: in stap al niet goed. In draf op een zacht pad was hij gewoon kreupel, dus ik ben terug naar huis gegaan en besloot de hoeven wat ronder te raspen. Daarbij kon hij op rechts al moeilijk blijven staan. Ook was de rechterhoef warm, ik heb hem afgespoten. Pieker me suf.
Verdrietig het stuk over hko op deze site nog eens gelezen. Zie geen aanknopingspunten...
Kortom: het lijkt erop dat ik de treurige conclusie moet trekken dat ik nou ook uitgekakt ben... moet dit vage gedoe onze toekomst worden?

Christel

Hoi Hans,

Inspuiten heb ik niet laten doen omdat
1) de da zelf ook niet 100% voor was ("Vaak komt zo'n paard na anderhalf jaar weer terug")
2) het gerommel van buitenaf in zo'n gewricht altijd risico's geeft
3) wanneer ik verder ga met het Antoine de Bodt-systeem, wat er nu naar uitziet, de kans op succes groter is bij niet inspuiten
4) ik het bij mij bekende paarden nog niet tot blijvende verbetering heb zien leiden.

Maar in ieder geval allemaal erg bedankt voor het meeleven en -denken, dat doet me goed. Ik hou jullie op de hoogte!

Christel

De afstand was een 20 minuten. Wat me tegenviel was dat

Hoi Piet,

Wanneer ik Buck vervoer in de trailer, staat ie op rust en is het hooi op wanneer we gearriveerd zijn. Hij is een kalm type en goed van vertrouwen. Mijn andere paard Cadiz is een andalusier, die een stuk drukker in zijn hoofd is. Ook hij staat 3 keer per week in de kar en kent het dus goed: 2 keer naar les en 1 x naar het bos of duin. Hij stapt er blij in en probleemloos uit. Maar wanneer ik naar een ander bos of les dan gewoonlijk ga, komt hij nat uit de trailer. Blijkbaar is het feit dat we afwijken van wat hij verwacht, voldoende om hem van streek te maken. Ik denk dat dit met jouw paard ook het geval is geweest: reizen naar andere plek, en misschien staat hij niet zo vaak in de trailer.
Een tijd lang reisden allebei mijn paarden samen in een tweepaardstrailer. Ik had het idee dat ze dat prettig vonden, want er werd niet gezweet of gehuppeld. De eerste keren daarna dat Cadiz weer alleen reisde in mijn anderhalfpaards trailer, kwam hij er ook zwetend uit. Miste de geruststellende aanwezigheid van Buck, en wellicht was het ook wennen aan de grotere staruimte. Die geeft ook meer gelegenheid tot dansen met daaruit voortvloeiend zweten. Wat voor trailer gebruikte jij?
Wat helpt, is na het uitladen het paard even laten bijkomen en opdrogen, terwijl je zelf iets on-druks gaat doen om zijn opwinding dood te laten bloeden.
Wat op de lange duur helpt, is: vaak meenemen. Het wordt allemaal beter naarmate ze meer gewend zijn.

Groetjes,
Christel

Geheel toevallig kon ik met Buck (13 jaar, wildvang, onoplosbaar geirriteerd hoefgewricht) deelnemen aan een onderzoek van de Landbouwhogeschool in Wageningen, vakgroep paarden. Er ging dmv een wetenschappelijk onderzoek aangetoond worden dat Antoine de Bodt een kreupel paard rad krijgt door hem recht te richten dmv digitale registratie van de bewegingsafloop. Eerst moest de eigen ruiter stap en draf tonen en daarna een leerling van de Bodt. Het was een enorme buitenkans dat ik mee kon doen. Ik had niks te verliezen en na 8 maanden vruchteloos dokteren pak je alles aan.

Buck werd op al zijn gewrichten beplakt met piepschuim bolletjes met daaromheen lichtgevende tape. Ik moest rijden in de hal, waar een smalle baan was afgezet met halogeenlampen, camera's en een computer. Hij werd van opzij, van voren en van achteren gefilmd, dat was de reden dat er 3d-bolletjes op hem zaten ipv stickers.

Hij trok zich niets aan van de lampen en liep onregelmatig. Toen arriveerde Antoine de Bodt. Wierp 1 blik op Buck, die stond te wachten om door een leerling van hem bereden te worden en wees: "Linksgebogen paard, blessure rechtsvoor", wat ook de waarheid is.
Zijn ruiter ging erop en begon met het afwisselend contrastelling rijden.
Buck werd en minder onregelmatig. Het hoofd stopte op een gegeven moment met knikken, maar het rechtervoorbeen nam nog meer dan de helft van het gewicht en liet dus nog steeds pijn zien. Maar na twintig minuten doorwerken was hij nagenoeg rad en gingen we naar de hal voor de tweede opnamen. En daar verdween ook het laatste restje kreupelheid van het voorbeen, simpelweg omdat hij uiteindelijk evenveel gewicht op beide schouders nam. Het gebeurde onder mijn ogen!
De ruiter liet toen pas Bucks hals dalen en ik verwachtte het overbekende pijnlijke huppeltje te zien - hij laat het nl altijd zien als ie met zijn hoofd omlaag loopt -, maar HIJ LIEP VOLKOMEN REGELMATIG aan een lang teugeltje, ook op de moeilijke rechterkant.

Gelukkig was een vriendin mee die alles gefilmd had. Anders zou je zo'n verhaal toch niet geloven! Wat nu het punt wordt: kan ik het ook? maar het is te leren, en volgens AdB is het simpel. Je moet goed leren voelen wanneer hij niet gelijkmatig 2 schouders belast. Gelukkig kan ik er tamelijk in de buurt les in nemen.

Antoine de Bodt wordt niet erkend door dierenartsen en is daar vreselijk kwaad over. In eerste instantie denk je wat een arrogante kerel die loopt te schoppen tegen de gevestigde orde, maar de praktijk bewijst dat hij gewoon gelijk heeft. Vóór mij was bijvoorbeeld een paard dat onder de eigen ruiter als een kruk liep, maar onder AdB's ruiter helemaal rad werd en fantastisch bleek te kunnen bewegen. Het beest was 20 en had artrose.

Deze man te raadplegen is vele malen goedkoper en effectiever dan kreupelheidsonderzoeken, verdovingen, rontgenfoto's en inspuiten, dus ik kan me de terughoudendheid onder de dierenartsen wel voorstellen. Zij zien een deel van hun inkomsten wegvloeien.
Ik zie het licht weer branden en het is gedaan met de vaagheid.
Mijn zoektocht naar de oorzaak van de onoplosbare kreupelheid van mijn kameraad is beloond en onderweg heb ik nog iets heel waardevols ontdekt wat ik er absoluut in houd: het ijzerloos bestaan.

Christel Provaas

Nick,

Duidelijke info?! Het ging om mijn eigen paard, dus ik wist wat hem mankeerde, dat was door de da vastgesteld dmv kreupelheidsonderzoek met locale anaesthesie: irritatie in het hoefgewricht.
Zonder het paard te kennen?! Hij woont al 9 jaar bij me.
O zo graag geld uitgeven?! Deelname aan dit onderzoek was gratis.

Groetjes,

Christel Provaas

Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag, 27 september 2005, 10:17:


Mijn andalusier wilde ook niet dikker worden, totdat ik hem muesli met haver ging voeren. Hooi en 6 uur weiland zaten al in het rantsoen. Hij is van nature een druktemaker, dus alle energie wordt verbruikt; hij heeft het allemaal nodig.
Je kunt de omstandigheden veranderen die hem druk maken (door de blessure van mijn andere paard mochten ze maandenlang niet bij elkaar staan, dit gaf hem blijkbaar rust, want hij werd dikker met dezelfde hoeveelheid voer). Staat je paard bij andere paarden waar ze misschien bang voor is? Wordt ze misschien steeds weggejaagd?
Maar je kunt ook gewoon meer voeren, want het ene paard heeft nu eenmaal een hogere verbranding, dus meer nodig dan het andere. Mais is een bekende dikmaker die niet heet maakt.

Christel

Hallo Christel,

Dan zit het schraal blijven van je paard waarschijnlijk niet in stress in het dagelijks leven, veroorzaakt door een lastige partner.
Wat dan overblijft is inderdaad er tegenop voeren: bietenpulp, maisvlokken, gebroken mais (de mijne lustte het niet) of muesli. Daar zal wel weer suiker in zitten, maar hij blijft er wel door op gewicht. Enne... de mijne krijgt bijna 4 keer ! zoveel krachtvoer (muesli en haver) als Buck! Buck heeft ook een ronde buik en is erg gericht op eten, hoofd continu omlaag, gelijkmatig karakter, echt een aardepaard. Cadiz is over zijn hele lijf gevuld en loopt steeds met een hap eten van hot naar her, vergeet de helft, is gewoon met vanalles tegelijk bezig omdat alles hem interesseert. Ik denk dat jouw paard er ook zo een is?

Hallo,

Met mijn paard Buck reed ik veel buitenritten, fietspad, bos, duin, ook endurance wedstrijden, alles aan een doorhangend teugeltje. Een a twee keer per week namen we dressuurles, omdat ik wilde zorgen dat hij recht en soepel bleef en meer gewicht op achter ging nemen. Hij is nogal op de voorhand gebouwd, dus enige compensatie van de achterbenen is gewenst.
Na 9 jaar leuk -en naar ik dacht ook verstandig- rondgereden te hebben werd hij kreupel rechtsvoor, wat na vruchteloze onderzoeken en behandelingen door de dierenarts, uiteindelijk bleek te komen door een onevenredige belasting van de voorbenen. Hij neemt graag meer gewicht op zijn rechterschouder, iets wat noch ik, noch de instructeur hebben gemerkt, omdat het minimaal zichtbaar is en omdat hij absoluut niet scheef aanvoelt. Hij jekkert juist lekker door als een trein op de rails. Maar elk paard is hol aan een kant en door er ook nog eens op te gaan zitten, kun je als ruiter die scheefheid onbedoeld versterken. Lekker stofzuigend door het bos met een niet helemaal rechtlopend paard is nl funest voor de voorbenen! Antoine de Bodt heeft aangetoond dat Buck weer volledig rad kan lopen, wanneer ik hem rechtricht volgens zijn methode.
Ik heb van deze harde leerschool geleerd om dressuur/gymnastiek heel serieus te nemen, gewoon om mijn paard te helpen mij de rest van zijn leven te kunnen dragen ipv vroegtijdig als weidedecoratie te dienen.
Ik wil ook absoluut je plezier niet bederven, maar ik kon het niet laten mijn reactie te geven, want man... ik weet hoe erg het is!
Check af en toe kritisch of je beest nog absoluut rechtloopt, zich links en rechts even ver laat inbuigen en of de tact zuiver is, dan heb je aan de basis al een hoop goed gedaan!
Heel veel plezier,

Christel

Hoi,

Ik heb toen bij mijn paard hoefgewrichtirritatie werd vastgesteld -een gewricht waar ook de hko.htm">hoefkatrol toe behoort, de blessure kan uitgroeien tot hko) na maanden vruchteloos behandelen door de kliniek, besloten de ijzers en zooltjes eraf te halen. Enkele weken later kwam Antoine de Bodt op mijn pad en voor mijn ogen ging mijn kreupele paard rad lopen. Ik kan dus echt alleen uit eigen ervaring spreken, maar ik zou zeggen: ijzers eraf en contact zoeken met die man en zijn rijmethode. hko.htm">hoefkatrol.com." target=_blank>www.hko.htm">hoefkatrol.com.

Hoi Piet,

Als ik 8 maanden geleden alles wist wat ik nu weet... dan had ik niet naar de kliniek gegaan met mijn kreupel blijvende paard... dan had ik niet de tijdrovende zinloze revalidatie die de da voorschreef, eerst geprobeerd... dan had ik geen zooltjes op advies van de da eronder laten zetten... dan had ik de da niet geloofd die zei dat hij gewoon versleten was... dan had ik eerder zijn scheefheid vóór geweest en ernaar gereden...
Nee, als ik toen alles had geweten, had ik het advies van de dierenarts en hoefsmid meteen naast me neergelegd. Maar je vertrouwt nu eenmaal op de deskundigheid van mensen die ervoor gestudeerd hebben. Later pas word je eigenwijs, wanneer je door zelfstudie wijzer wordt en daarvoor heeft de afgelopen periode zijn diensten bewezen. Is het toch nog ergens goed voor geweest...

Het spreekwoord wil zeggen dat je te weten komt hoe iets is door het te ervaren.

Al doende leert men?
Door ervaring word je wijzer?