Michiel schreef op dinsdag 31 juli 2007, 9:39:


Nog effe over "doorzaniken", ik beschouw mensen zoals ik de natuur waarneem op een wandeling. Daar zie ik ook geen zwakke plekken.

Wie loopt er er rond en denkt ...
De brandnetel heeft een zwakke plek, als ik hem aan raak doet het pijn.
De zonnebloem heeft een zwakke kant, hij wil niet groeien in de schaduw van de bomen. Het stenen pad heeft geen schoonheid, het is veel te scherp. Hier is het veel meer monocultuur, dan bij ons thuis in de tuin. Het gras lijkt hier te veel op hooi. En zo kunnen we nog wel even door gaan.
Allemaal gedachtes die pijn doen als ik ze voor waarheid aan zou zien.

Piet is veel te eenzijdig omdat hij de gezondheid van de voeten boven alles steld. Eddy heeft zoveel zwakke kanten teveel om op te noemen, alhoewel zijn rijkunst steeds minder ter discussie staat. HC die zou wat meer bescheiden moeten zijn, ik zelf zou wat meer ervaren moeten zijn, die en die zouden niet zo snel boos moeten worden, die en die zouden wat meer natural moeten zijn. Allemaal gedachtes die pijn doen als ik ze voor waarheid aan zou zien.

Toen ik dit door had leerde ik de diversiteit van de natuur en mensen waarderen, dat kan immers net zo goed en wel zo prettig in mezelf.
Het einde van de oerstrijd, het afkeuren van de realiteit zoals die op dat moment toevallig is.

Groetjes, Michiel

Huertecilla schreef op dinsdag 31 juli 2007, 14:22:


Oeff?


Elke gedachte is een oordeel en tevens persoonlijke perceptie (ook al heb je dat met miljoenen mensen gemeen). "Dat is een bloem, dat is de maan, dat is een regenbui", allemaal oordelen, die onwaar zijn ... dwz de lading in verste verte niet dekken. Grove abstracties die we maken om te kunnen communiceren. Als mijn buurman een paard ziet, dan iheeft hij veel minder inerlijke ervaring (die hersencellen laat meetrillen) dan als jij een paard ziet. Hoe kunnen we ooit denken dat we het zelfde bedoelen als we het over een paard hebben?

Alles subjectief en oordelend. Zo werkt dat en dat geeft niets, in feite is het prachtig. Er zijn alleen gedachtes die pijn doen en gedachtes die geen pijn doen. Een gedachte kan alleen pijn doen als je gegloofd dat hij waarheid is. Elke gedachte is onwaar, een subjectief oordeel, een grove abstractie, en dan ook nog over een klein fragment van een complex geheel. In feite doet elke gedachte die voor waar aangezien wordt pijn, omdat het afsnijd van de directe ervaring van de realiteit: "wat een mooie zonsondergang" roept een droombeeld op die voor eventjes geprojecteerd wordt over de zonsondergang zelf, die we ook ervaren. Geeft niets, dubbel zo mooi zo en nog veel mooier is het als de realiteit nimmer verlaten wordt, als je beseft dat de gedachte een onware droom is. Veel pijnlijker zijn gedachtes die de zonsondergang willen bestrijden, de zonsondergang die Piet heet of HC of hoefijzers of zwepen of boomloze zadels.

Nou vul nu je gedachtes maar in, over de werkelijkheid die anders zou moeten zijn dan hij is, en voel de pijn die dat veroorzaakt als je dat werkelijk zou geloven. Hoe vaak zeggen we hier niet tegen elkaar dat iets anders zou moeten zijn dan het is, dat de traditionele stal-bit-zweep mensen zoveel fout doen, dat mensen anders zouden moeten schrijven dan ze doen of dat je paard niet ziek zou moeten zijn.

Doorgaans ben ik me bewust dat al die gedachtes in strijd zijn met de realiteit, gewoon niet waar zijn, en pijn doen als ik ze zou geloven. Net zoals de natuur veranderd en onze oordelen daar niet voor nodig heeft, zo veranderen mensen ook. Alles blijft spontaan in beweging zonder moeite en los van oordelen. Ik hoef mezelf niet pijn te doen, door gedachtes dat anderen niet mogen zijn, zoals ze zijn. Het leven stroomt toch wel en anderen kiezen wat bij hun past, en zo hoord het ook, alles veranderd, en ik kan daaraan meedoen mét een glimlach of in ergernis.

Groetjes, Michiel

Arabesk schreef op zondag 5 augustus 2007, 12:07:


Zoiets als bij mij gebeurd is, dat ze zelfs hier komen klagen dat ik mijn paard zelf doe en daarbij mijn forum dagboek openen voor iedereen die het wil lezen. Ja zo maak je nog eens wat mee.
Nu is er geen dagboek meer en schrijf ik ook niet meer op het stalforum. De mensen op stal houden het stil zweigen tegen me, enkel de mensen die het forum nooit lezen zijn normaal vriendelijk.

Toch is dit alles heel logisch en verklaarbaar, het is de kracht van een overtuiging. Stel je voor dat er een stal was waar alle paarden lekker altijd buiten stonden, behalve 1 paard altijd op stal. Hoe zou die eigenaar zich voelen onder de bezorgde en verwijtende blikken van de naturals?

Michiel

charlot van r schreef op zondag 5 augustus 2007, 15:51:


Wat een mooi verhaal, je mag van mij nog wel uren doortypen, ha ha.
Zo'n begin als met jouw paardje kies je niet bewust, maar achteraf is het een goede leerschool.

Groetjes, Michiel
Unartica ook heel mooi te lezen.
En nu gauw naar de paarden want de regen zal hier rond 2 uur zijn.

Piet schreef op maandag 6 augustus 2007, 7:33:



En het onbeslagen paard zal beter lopen over een natte straat stenen, beter over sneeuw en beter overal waar een gevoelige tred handig is.
Ik merk het aan mijn eigen voeten, ik geloof niet dat ik ze zo getraint krijg dat ik vergelijkbaar over scherpe rotsteentjes kan lopen als met schoenen. Hoeft ook niet, behalve als er dagelijks lange stukken te lopen zijn over diezelfde steentjes.

Mensen kunnen zelden goed verzameld lopen met schoenen aan, kinderen lukt dat nog wel tot een jaar of tien, daarna gaan 7 van de 10 mensen bonk boink stampen met landing op de hiel. Inplaats van de lichte tred waarbij de bal-hiel-bal beweging van de voet met de daarbij behorende buiging van de benen, de schok op vangt en de zwaartekracht van licht vooroverhellen de motor van het voorwaarts gaan is. Vooruitgaan vergt zo geen spierkracht enkel de schokopvang met het buigen van voet en been vergt spierkracht.
Hoe anders bij bonk boink op de hiel waarbij de constructie van de schoenhak en een bijna ongebogen sketet de klap op vangt. De overeenkomst met paarden is dat de schokopvang bij beide blootvoets beter is. Zo is de hoef opgebouwd. Of zou het zo zijn, dat ijzers juist paarden stimuleerd, bij afwezigheid van hoefmechanisme, om de schokken op te vangen met verzameld lopen?


Tja als je ondergrond zo beroerd is, neem dan hoefschoenen.

Groet, Michiel

Isabel van der Made schreef op dinsdag 7 augustus 2007, 14:54:


Ja wie wil Nathalie nou niet graag ontmoeten?
Ze is een van de aardigste personen die je tegen kunt komen
heb ik gemerkt, daar ben ik maar een saai persoontje bij.

Michiel

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 8 augustus 2007, 10:18:


Die vraag wat er goed en minder goed is aan hellingwerk, heb ik ook al tijden. Jur zal nog beter moeten gaan lopen onder zadel, we werken met buigingen maken en schouder binnenwaarts op het gras en rond bomen. Jur vindt het moeilijk maar ook leuk, gezien zijn uitschachten, we klikkeren ook erbij met beloning een paar hapjes gras eten.

Op onze wandeling door het park hebben we mooie hellingen waar hij graag op en af gaat, enige kennis over wat goed en minder goed is voor hem, kan ik wel gebruiken. Eke beweging waarbij hij meer onderstapt zal goed zijn.

Zelf wandel ik ook dagelijks met de hond de hoge spoorbrug over in zwolle. Waarbij ik heel bewust bezig ben mijn hielanding te vervangen door bal-hiel-bal landing en gebruik maak van de zwaartekracht bij het licht vooroverhellen van mijn lichaam en oppas dat mijn bekken in rechte vertikale lijn blijft, die wil spontaan nog wel eens naar achteren kantelen waarbij de valbeweging minder goed werkt en de rug hol wordt. Paard of mens anders leren lopen kan alleen heel bewust.

Maar goed, het bijzondere bij helling lopen is, dat mijn voorvoet landing heel gemakkelijk gaat bergaf, dat komt ondat mijn lichaan spontaan de neiging heeft tot voorovervallen. Gebruik maken van de zwaartekracht als voorwaartse kracht is dan ook bij bergaf gaan heel gemakkelijk. Hetzelfde echter ervaar ik ook bij bergop, overdreven gezegt val ik bergopwaarts, door mijn enkel gewrichten wat meer te buigen en mijn lichaam wat meer voorover te laten hellen dan op het vlakke. Je snapt het wel, ook op een helling naar boven kun je voorover vallen en met je voorvoet de val opvangen en zo naar boven wandelen.

Hoe gaat dit nu met een paard op een helling?
Wie denkt er met me mee?
Als hij bergopwaarts gaat, zal hij een valbeweging naar beneden moet compenseren. De achterhand zal vooral het werk moeten doen. Ik zal nog veel nauwkeuriger moeten kijken wat er precies allemaal gebeurdt voor ik het allemaal begrijp en bewust kan toepassen. Wat ik met Jur meestal doe is schuin naar boven lopen en schuin er weer vanaf, ook halverwege de helling op een wending maken en er schuin weer vanaf gaan, of evenwijdig aan de helling een stukje lopen.

Groetjes, Michiel

Lottek schreef op donderdag 9 augustus 2007, 19:33:


Nee ik kom niet, maar heb wel een paar leuke en zinvolle idieeen om het praten mee af te wisselen.
Een oefening van Mark Rashid is een geblinddoekt persoon rondleiden en wat opstakels of strobalen veilig, beheerst en zelfverzekerd nemen. De kwaliteiten als leider die je hierin oefent heeft een paard ook nodig.
Een clicker oefening met mensen is ook fantastisch natuurlijk, waarbij iemand "op de gang" gaat en er een opdracht afgesproken wordt, (bijv. 3 maal om een boom heen lopen) vervolgens wordt die persoon daarheen geclickert.
Als je groepjes van 4 personen maakt dan kan iedereen ervaren in korte tijd.

Groetjes, Michiel

Huertecilla schreef op donderdag 9 augustus 2007, 23:46:


"Elke" (toch wel 90 % daarvan) manege kan paardgerichte omstandigheden aanbieden, als ze het inzicht zouden hebben dat dit nodig is. Allemaal hebben ze veel lege onbenutte ruimte gedurende 12 uren van de dag dat alle paarden daar los rond kunnen lopen over half verharde terreinen. Wel de helft van de maneges hebben weides, die omgebouwd tot paddocs, een permanente groepshuisvesting zijn voor alle aanwezige paarden.

Niet kunnen aanbieden is een fars, niet willen is ook een fars, het enige wat ontbreekt is inzicht.

Groetjes, Michiel

Christel Provaas schreef op maandag 13 augustus 2007, 16:26:


Dat is mij en half jaartje ook goed bevallen. Alleen nu kan ik het niet volhouden omdat Jur zijn hoeven te veel gingen afwijken. Oorzaak: te lang op alleen weide staan (en swinters alleen op straatstenen). Hij heeft dus voor elk seizoen een andere hoef. Nu in de zomer heeft hij dan ook te hoge hielen gekregen en te lange hoefwanden die ook niet recht naar beneden groeien en een holle rand vormen. Volgens Josien moest ik daar toch echt wat aan doen nu.

Nu na het bekappen is hij wel wat meer gevoelig en zoekt hij ook de zachtere bermranden op. Even wennen denk ik. Aangezien ik zijn hoefwand nog steeds langer laat als vroeger kan ik me moeilijk voorstellen dat het bekappen de enige oorzaak is, daarom geef ik hem nu magnesium erbij. Dat is me 7 maanden geleden ook goed bevallen toen was de gevoeligheid snel weg.

De weidegang inperken met meer op het harde staan, zou ook heel goed zijn, echter lastig te verwezenlijken bij ons. Iemand anders zou dan zijn paard bij Jur moeten willen zetten in de verharde paddoc voor zo af en toe een nacht. Weet iemand of je "zo af en toe een nacht" ook kunt uitbreiden tot 2 dagen per week op hooi met een vast vriendje en dan weer 5 dagen in de kudde op gras?

Groetjes, Michiel

Christel Provaas schreef op donderdag 16 augustus 2007, 12:35:


Gehakketak is inderdaad overbodig, maar is het dat wel?
Verschil van mening kan het best zo respectvol mogelijk, en zo duidelijk mogelijk geuit worden. Wat Frans en Ilona en Piet ook, doen in hun standpunten is een bijsturing. De nadruk bij natuurlijk bekappen ligt op het zelf doen, 2 wekelijks en op het bereiken van spontane slijtage door een goede ondergrond. Het werk van een prof mag niet ontaarden in 2 maandelijks onderhoud, dat is hun argument. Die bijsturing schijnt nodig te zijn, voor de mensen die hier niet geregeld meelezen. En ja gehakketak is daarbij overbodig, maar dat heeft meer te maken met of je in jezelf strijd voelt en daar dan woorden aan geeft of niet.

Groetjes, Michiel

Huertecilla schreef op donderdag 16 augustus 2007, 21:55:


Wel een vreemd verhaal, omdat de fysieke belastng enorm toeneemt met ijzers onder. Misschien had hij wel zulke sterke paarden dat de hoeven het zwakste onderdeel bleek.

De politiepaarden in Houston usa redden het veel beter blootvoets (en met weidegang) dan met ijzers (en stal), de fysieke blessures zijn veel minder geworden en de hoeven redden het goed. Hoefschoenen gebruiken ze alleen in de overgangs periode. Al is er nog een stad daar, naam is me even ontschoten, waar de bereden politie wel hoefschoenen blijft gebruiken. En ook dat lijkt meer een kwestie van uittesten dan van noodzaak.

Hier wat stukjes uit dit artikel: http://www.thehorseshoof.com/success_Houston2.html

After the healing has finished, the process of the barefoot horse adapting to his environment will take place. The Houston Police Horses will walk, trot and canter over varying types of terrain. In the Downtown area, we have asphalt, concrete, pavers, marble, construction areas, and other types of road and walkway surfaces. The one issue Officers first understand is how much better footing and traction the barefoot horses have. The Officers understand that barefoot horses have better feeling in their hooves, and have the ability to adjust immediately once the hoof is placed on the ground.

Another issue is how much softer the barefoot horse walks. We have a few horses we call “ground pounders,” who constantly slam their feet into the ground. Going barefoot has made these horses walk softer, slower, and much more comfortable in all their gaits. We have also found that horses thought to have “training” issues could have been that way due to pain and the constant pounding on hard surfaces with steel shoes.

In closing, I want to once again stress that the horse’s ability to adapt to the barefoot trim is amazing to witness. Humans must first and foremost remember not all horses are the same. If there are physical problems along with bad hoof conformation, the healing process can be lengthy, but you must not give up. The hoof is an amazing piece of equipment, and the horse’s well being—and sometimes their lives—depend on it. Our horses are so much healthier and happier. People have noticed not only better dispositions, but glossier coats, along with much less downtime.

We have now completed an Access Database, under the direction of Officer Leslie Wills, that will include vital information to track not only all the Department’s horses’ daily activity, but also all the vital information on the barefoot horses. We are able to track when we pull shoes, to the time the rider and horse are used downtown, along with all events our barefoot horses worked. We will be able to input pictures and measurements of before and after, the condition of the barefoot horses’ hooves, track each trim for the barefoot horses, track evaluations from the Officers on daily patrol days and special events, downtime a horse will have, and cost comparisons between shod and barefoot horses.

Greg Sokoloski, Police Officer,
City of Houston, Texas

Groetjes, Michiel

Huertecilla schreef op zaterdag 18 augustus 2007, 17:09:


Weet je ook hoelang die paarden goed konden/moesten blijven?
Met ijzers en de pittige belasting kon dat wel eens niet meer dan 5 jaar zijn.
Als ze dat al halen, niet echt een voorbeeld voor "ons", die er na streven een paard een leven lang fit te houden.

Groetjes, Michiel

Piet schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 10:37:


Ja daar heb je gelijk aan, wat HC zegt echter ook, hoe vaker je even bezig bent hoe beter het trainings resultaat. Er is ook een ander aspect, namenlijk de pr voor clicker training bij dit voorheen levens gevaarlijk paard. De uitstraling is groter met de slijptol, de leek zal zeggen, eerst levensgevaarlijk om een voet aan te raken en nu bekappen met een slijptol, wat een gigantisch goede methode! Pr is hier wellicht nog belangrijker dan dit ene paard helpen, door rondspreken kunnen er veel meer paarden geholpen worden.

Groetjes, Michiel

Peter Donck schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 15:51:


Niets mis mee in mijn ogen, het dier is een prachtig paardje met uitstekende eigenschappen, als je die voor je dochter zou kunnen kopen dan heb je geluk gehad en geef je je kind iets waar geen woorden voor zijn.
Precies zoals Nick voor zijn dochter gedaan heeft.
Ik neem aan dat er nu een paard komt die een volwassene kan dragen,
de kindertijd is voorbij, kinderen hoeven niet paardloos op te groeien, en het paardje niet als ornament veel te vroeg op pensioen gezet te worden.

Groetjes, Michiel