schrap mij uit je adresbestand!

Ilona Kooistra schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 15:14:



Hoe zou je het doen bij een echt oud paard Ilona?
Piet

ben toch wel heel blij dat haar vacht snel droog is hoor! Jeetje mina wat
een gedoe met een vacht die dagenlang nat kan blijven... Koop liever een
arabier

Tjonge jonge
wat een logica
Ellen

Hoi,
Even off-topic over honden. Weet het honden en paarden zijn niet te vergelijken. Maar wat ik wel zo raar vind in mijn eigen omgeving, dat mensen het zielig vinden dat een paard dat gewend is buiten te staan in de regen en de kou staan (winter), maar dat deze mensen het heel logisch vinden dat ze 's avonds gekleed met dikke winterjas hun hond voor de warme kachel vandaan plukken en die in de nattigheid en dezelfde kou gaan uitlaten.

Ik vraag me wel eens af, wat doet zo'n hond nou om zo'n temp. overgang van meer dan 20 graden ooit in 3 seconden, te overleven??

Groeten,
Ingrid

Frans Veldman schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 12:02:


Mwa, ik ben lang niet zo overtuigd van de niet-schadelijkheid !
Ik vind het ook niet theoretisch want het zorgt voor nogal wat zielige paarden én misleiding - zal daarom nog een poging wagen.

Maar we zitten, zoals zo vaak met "paarden", weer eens met "geen fatsoenlijk onderzoek" (moet ook nog wat begrijpbaars tiepen n.a.v. je laatste post m.b.t. beloningsratio's, want wat jij aanhaalt als "tot op het bot onderzocht" is de methodiek zelf, doch niet de variantie in gevoeligheid, in relatie tot soortspecifiek gedrag en - psychologie waar ik het over had).
Ik heb toch wel ideeën over de dekentjesrage, en overvraagde ponies, die ik kan beargumenten vanuit historisch vergelijk. Historisch vergelijk dus i.p.v. klinisch onderzoek. Hoe ging het vroeger? En wanneer is wat veranderd, en met welk effect?
Waar die ideeën praktisch op neer komen is dat het dekentjesgedoe is geëvolueerd uit misinformatie, en vooral omdat dát wel weer goed uit kwam omdat de "nieuwe" hobbyisten (revival jaren 60) steeds minder zin hadden om hun paard na arbeid voldoende verder te begeleiden (vroeger had je daar personeel voor dus werd het wél gedaan - deze gewoonten zijn wel degelijk historisch na te zoeken), en in meer volkse gebruikssituaties was het zo dat de paarden een prima dagelijkse "werk"conditie hadden, en juist "maandagziekte" een algemeen bekend begrip was (omgekeerd, maar óók een doorbreking van regelmatigheid in energiecyclus met naar mijn leken-niet-DA-indruk vergelijkbare kenmerken! - paarden zijn daar duidelijk gevoelig voor). Litt. o.a. Rijnenberg L.J.M., paardenarts 1e klasse (1902): Paardenkennis ten dienste van het militair onderwijs.
De dekentjesrage bestaat dus echt nog niet zo lang, en is begonnen via de weg van sportpaarden die voor na een piekprestatie even een dekentje omgedaan werd voor de grooms zich achter de schermen zich er verder mee konden bemoeien. Wat leken echter te zien kregen was het "dekentje om" bij de prijsuitreiking (saai, loopt altijd uit, stilstaan, vervelen).

Ik denk dat de eigenlijke problemen veroorzaakt worden door de onregelmatigheid in aanspraken die gemaakt worden op de energiehuishouding van je paard. Overvragen heette dat vroeger: "Het opvoeren van gevraagden arbeid, in welken vorm ook, moet geleidelijk geschieden, het maximum stelselmatig worden voorbereid." Is het puur toeval dat Michiel Nr. 10492 laatst gepost heeft over conditietraining? Endurance wordt door mensen ervaren als "topsport"... ff een karretje trekken daarentegen niet. Dat kán heel onterecht zijn.

Dat een groot verschil in vacht(structuur) invloed op heeft op de verschijnselen lijkt me logisch. Noordelijke fenotypen kunnen zelfs een vachtlaag meer hebben. Het zweten (en zelfs hijgen bij ijscoos) is een gevolg van te warm zijn. Op zich nog niets mis mee.
Maar dan... het nat blijven ook na ogenschijnlijke afkoeling, en rillen hoeft (alléén rillen als gevolg van met dun vachtje in de regen staan is dat nl. weer wel... en zet als het goed is een aanpassing naar meer vacht in werking) nmm geen gevolg van koukleumen te zijn. Dat het zo wordt geïnterpreteerd zegt me niet dat het waar is. Het is nmm binnen deze context een gevolg van misére door onregelmatig overmatige inspanning, een soort "maandagziekte", als ik het bot moet verwoorden: (beginnende) uitputtingsverschijnselen. Wanneer dat bij herhaling voorkwam gingen ponies daar vroeger ook al dood aan; dat begint dan meestal met luchtweginfecties(och, maar een koutje)/longontsteking/spierbevangenheden(trillen!). Wanneer dan ook nog de relatieve kluchtvochtigheid hoog is, en typisch Nederlands rotweer, is dat in deze conditie een extra nadeel.

Frans heeft zover ik kan zien met zijn betoog over de vachtwerking en de onzin van substantieel gebruik van dekens, die zelfs contraproduktief kunnen werken, wel degelijk groot gelijk. Zo hóórt het te werken. Als daar afwijking in is, doe je dus iets behoorlijk fout met je pony.
Je mag nmm geen substantiële onregelmatigheden cq. piekinspanning vragen zonder je paard daar voldoende op te hebben voorbereid.

Er is nmm maar 1 oplossing voor het dan ontstane probleem die ik verdedigen kan: na een piekinspanning (en dat is dus bedoeld als een relatieve onregelmatigheid - hoeft dus zeker geen 100km endurance te zijn!) de moeite nemen de naverzorging (van uitstappen, rollen, tot zelfs voeding en bezighouden) goed te doen, en dat kán inderdaad wel een paar dagen duren. Mag je best van de voren over nadenken vind ik. Misschien kom je dan wel tot de conclusie dat je het zover niet wilt laten komen!

Groeten, Egon.

nienke mulder schreef op woensdag, 25 augustus 2004, 23:03:


Zal best maar dan ben je toch weer met ijzers bezig en de vraag was hoe het zonder, dus op de natuurlijke manier, kan.... Groet, Pien

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 17:52:


Denk dat de meeste honden er niet zoveel last van hebben (heel kleine wel), vanwege de isolerende werking van de vacht en het feit dat ze bezig zijn. Volgens mij hoeven mensen er ook niet zoveel "last" van te hebben... ik heb nooit een extra jas an, heb het zelden koud en zelden ziek. Dat is dus maar wat je gewend bent. Als het niet verboden was ("schennispleging" hahaha , en "ethiek" weet je wel) dan zou ik misschien net als heer Bommel alleen maar een soort van jas aan hebben vanwege al de zakken om dingen op te bergen! Maar uh...
Mensen zijn nou 1maal rare beesten :)

Doet me denken aan een leuk verhaaltje. In Parijs leefde een clochard, Jules, die het niet zo nauw nam met wat "moreel aanvaardbaar" was, en was de schrik van de gendarmes... want in hemelsnaam, arresteer Jules niet! Jules had namelijk een jas aan, met veel zakken, en in die zakken zaten muntjes. Kleingeld verkregen door bedelen. Een hele boel, wel duizenden, en die moesten formeel bij arrestatie worden nageteld als bezittingen hetgeen de dienstdoenden wel een paar uur bezig hield
Jules was een gewichtsheffer van formaat!

Groetjes, Egon

Frans Veldman schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 12:02:


Er gaan hier inderdaad een paar discussies door elkaar lopen. De één vind het verschil in tussen koud- en warmbloed interessant, de ander richt zich meer op het wel of niet 'nodig zijn' van de deken
Er vloeien dus meerdere discussies uit dit onderwerp op dit moment, heel interessant! In dit geval gaat het mij meer om de 'flexibiliteit', het kijken naar je paard en ervaren wat het beste is in dergelijke omstandigheden en daar dan naar handelen ondanks dat het voor een ander misschien niet de juiste oplossing is. Er zijn altijd wel uitzonderingen op de regel te vinden is eigenlijk wat ik wilde zeggen...

Of iets echt nodig is of niet? Tja, daar kun je alleen maar achterkomen door juist de verschillen te onderzoeken en onderzoek te doen bij groepen paarden. Als ik naar mijn eigen paard kijk zeg ik: het is niet nodig, maar sommige paarden kunnen wel degelijk baat hebben bij een dekentje om even wat sneller op te drogen. Ik kijk altijd graag naar het individu zoals je misschien al wel is opgevallen

Vind het in ieder geval een boeiend onderwerp, ben benieuwd wat er allemaal naar boven komt!

Groetjes,
Linda

"Zo kom je trainen met die kwajongen" Dit waren de woorden van mijn vader, waar shiny in de wei staat. Wat bleek: hij had vanmorgen als een gek door de enorme plassen in de wei lopen dazen. Dwars erdoor in galop en in draf. Spetters overal, snuiven en bokken, hij vond het prachtig.
Terwijl ik hem tijdens een wandeling alleen met geduld door een plas krijg. Meteen de proef op de som genomen, halster aangedaan, leidtouwtje en naar de plas in de wei geleid en nee hoor, hoofd omhoog en aarzelen. Uiteindelijk kwam hij dan wel, maar echt niet voor z'n lol, heel voorzichtig en met opgetrokken benen alsof hij bang was om nat te worden.
Hoe kan dit nu, is het te weinig vertrouwen in de begeleider, ikke dus?
Misschien het gevoel dat hij moet omdat hij vast loopt? Heeft iemand hier een verklaring voor?
Piet

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 15:06:


Mijn paarden staan ook op de ruwe beton, om precies dezelfde redenen als Ilona. Ik peins er niet over om stro erin te leggen, deed ik vroeger wel hoor, maar het enige wat ze daamee deden was het stro opeten en erop mesten, vervolgens sleepte ik me een ongeluk met de kruiwagen.
Liggen deden ze altijd al het liefst buiten, in het zand, en zelfs in de klei, ook in de winter. En ik sleep nog dagelijks hoor, maar nu alleen met de mest.

De warmte die ze in de winter nodig hebben komt van binnenuit, van het hooi dat ze (onbeperkt) eten , en niet van buiten, van dat laagje stro. Ik voer ze zelfs expres op de beton, dan weet ik zeker dat ze regelmatig op de harde grond staan voor hun hoeven.

Maar het is natuurlijk wel zo dat mijn paarden zelf kunnen kiezen wat ze willen, iets heel anders dan zo'n stal waarin ze naast elkaar opgesloten staan. In dergelijke gevallen vind ik het een morele verplichting er wél stro of een andere bodembedekking in te leggen....

Weet je waarvoor onze stal overigens meestal gebruikt wordt ? Voor onszelf, als het regent bouwen wij er dagelijks ons overdekt terrasje op, zodat wij met ons tere mensenhuidje beschut kunnen koffie drinken, en als we weggaan is het weer voor de paarden..... Groet, Pien

Piet schreef op donderdag, 26 augustus 2004, 8:39:


Normaal gesproken zal dit zo netjes werken. Ik heb het over de wat
onnatuurlijke situatie dat een koudbloed met een dikke winterjas wérkt (en
dan géén vluchtje van 500 m.), dóórnat is.... en niet makkelijk droogt
(ondervacht blijft láng nat)..... grote overgangen waarbij de aanpassingen
niett snel genoeg gaan.... Elk mens én dier kan daarmee te maken
krijgen..... en wij creeeren zo'n situatie door te rijden.....
Over vachtjes gesproken.... ook leeftijd speelt naar mijn smaak een rol...;
constitutie en (andere soort/ras eigen eigenschappen. Aanpassing is van heel
veel meer afhankelijk dan natuurkunde alléén....
Het léuke is dat we dat vermogen bij ons eigen paard leren kennen én
inschatten.....
Onze Dáán kan wat vacht betreft héél wat hebben (andere zaken minder.... )
Ik hoor en zie dat dit ook héél anders kan zijn .... in de natuur zoekt het
paard (of wolf of beer of... etc) zijn eigen (aan)passende
oplossingen....totdat ie uitgepraat is.... Bij onze weitjes en onze
verlangens om te rijden wordt dat stévig ingeperkt..... Grote overgangen....
kén goed gaan maar ook niet..... Elk paard naar 1 standaard....neuh... gaat
er bij mij niet in.Ook al staan er websites vól geschreven; ik bén en blijf
zélf verantwoordelijk om dat in te schatten, een vertaalslag te maken en (in
ons geval zo natuurlijk mogelijke) passende oplossingen te vinden.
Ellen

wel), vanwege de isolerende werking van de vacht en het feit dat ze bezig
zijn. Volgens mij hoeven mensen er ook niet zoveel "last" van te hebben...
ik heb nooit een extra jas an, heb het zelden koud en zelden ziek.

Nou, nee, Egon,
Zó simpel ligt het niet.... heel jonge en oude mensen hebben meer problemen
met de temperatuurregulatie, magere mensen ook weer meer dan dikke.
Zát ouderen die ondertemp krijgen in de winter.

Als fervente hutbewoner in alle seizoenen kan ik je wél zeggen dat, als je
gezond en niet te oud of jong bent, je je heel makkelijk kunt aanpassen. Een
kamertemp van 14 graden kan na een paar dagen als "goed" ervaren worden

Onze labrador Anna (gezonde dame) rolde zich lekker op 's nachts in de
berghut in Zwitserland; -10 graden buiten, vuur uit. Zij was 5 jaar.
Nu is zij 10 jaar en ligt in de zomer 's nachts te rillen in exact dezelfde
berghut (buiten 15 graden); thuis zoekt zij tegenwoordig de warmte op (tegen
je aan op, of liefst ín bed); zo niet, krijgt zij het koud. Dierenarts:
hoort bij de leeftijd...
Tis allemaal niet zó simpel.......
En dit is alleen nog maar de parameter leeftijd.....
Neuh......

Groetjes
Ellen

Ellen Helmigh schreef op Thu, 26 Aug 2004 21:34:11:


Je hebt gelijk.
Dit was nu eens voor een keer een niet héél serieuzige post van me.
Me Tarzan, you Ellen