e m kraak schreef op maandag, 2 augustus 2004, 14:38:


Ik denk dat hier het verschil zit Egon...
Jij roept de naam dus eigenlijk altijd vooraf...en ik niet.
Ik gebruik de naam alleen om haar naar me te laten KIJKEN..... vanaf de grond...of vanaf de rug.....verder dus NIET...hierboven heb ik 'aandacht' geschreven omdat dat nmm. een van de eerste reacties is die men doet na een paniek situatie...aandacht vragen van je paard door...het gillen(sorry dames) vrouw eigen?...het roepen van de naam....en ja dat gaat dus op voor de gemiddelde manege ruiters zoals je ook beneden vraagt...

Het voorkomt inderdaad mogelijk verwarring

Zoals jij dus je paard leert te kijken naar je knie als doel....leert die van mij het om mijn ogen aan te kijken...ik wil alleen maar oogcontact en dan wel met beide ogen...en als dat het enige is wat je met die naam doet....is het doel bereikt en zal het paard je ogen inplaats van die knie zien...en niet als vind-plaats voor de beloning maar zoals jij het dan noemt als target om die beloning te krijgen?
Ook deze manier wordt een reflex...net als drie keer langs dat touwtje strijken en kijken naar je knie....ik zie er eigenlijk weinig verschil in....de naam is ipv. het strijken langs het touwtje en target is het kijken naar mijn ogen ipv. knie...het gevolg is het zelfde zij het dat ik er op de grond ook nog wat mee kan....

Het lijkt me moeilijker een sterke

Ik zie het roepen van de naam dus niet als alleen maar aandacht vragen en gebruik het daar ook niet voor, dat kan je op alle manieren en heb je de naam niet voor nodig..ofwel als ik hoest of gewoon praat, ja zelfs als je niks zegt maar alleen wat hoorbaarder ademhaalt heb je de aandacht van je paard al te pakken...
Ik zie het meer als een 'opdracht'... net als dat paarden kunnen reageren als je het woord gallop zegt, of draf, of stop...ook dat is eigenlijk toch een aangeleerd .....juist,zij het dat je deze als stop zelden gebruikt...maar op de grond WEL kan gebruiken...en zo ook onderhouden net als je met dat touwtje moet blijven oefenen...

Die

Juist daarom!


Kan ook maar is niet altijd de eerste keus....kan ver lopen zijn of niet bereikbaar met auto...

Okee Egon, jij zal waarschijnlijk niet vaak, zoniet nooit, in een groep rijden..
Wij doen dat nog wel eens en het is in die groep wel vaker voor gekomen dan eenmalig dat er iemand om een reden niet meer op het paard waar hij/zij op zat verder kon rijden. Dan is een wissel in die groep een vrij normale zaak...of ruiters wissellen onderling van paard (omdat er een niet meer op durft na een val?) of , als dat mogelijk is, komt er een auto met een ruiter omdat de ander echt niet meer kan rijden. Ook al verschillende keren voorgekomen, beenbreuk door val, een knie aan gort door het stoten tegen een boom waar niet wijdgenoeg omheen werd gereden...
Dan is nmm. zo'n aangeleerde stop zoals het roepen van de naam toch makkelijk daar er niet eentje van deze groep de methode van de one rein stop kent en dus zelf ook niet als reflex ingebouwd heeft, wat nmm. OOK zeer belangrijk is....Het roepen van de naam van het paard (mits het natuurlijk niet een haast onuitspreekbare naam is) heeft dan in mijn ogen het meest simpele effect...vele mensen DOEN dit nml. als ze op een paard zitten en het in paniek raakt..

Overigens heb ik al vermeld dat het maar zelden zal gebeuren dat er iemand OP mijn paard zit...mocht dit toch noodzakelijk zijn dan is er altijd een extra teugelset aanwezig die ze aan het stalhalster vast kunnen maken en op de voor hun gebruikelijke manier het paard besturen...

Daarbij komt ook nog dat er hier toch ook een hoop mensen zitten die WEL gewoon met bit en halster rijden....we rijden niet allemaal met stalhalster en een simpel touwtje...zeker niet op de weg of hei/bos...

Nick

Isabel van der Made schreef op maandag, 2 augustus 2004, 16:52:


En dan bedoel ik schuldbewust over iets dat niet net heeft plaatsgevonden.


En de vraag of paard wel/ niet schuld kent, is van belang, niet alleen om te verklaren waarom Nick's Miranda zich zo gedroeg, maar stel dat ze geen schuld kennen, dan kunnen we ze dus ook niet straffen.
Nou denk ik niet dat er hier op het forum veel mensen zijn die hun paard een dagelijkse portie rammel geven, het is een puur theoretische vraag, en als paarden geen schuld kennen, onderschrijft het alleen maar het belang van een strafloze opvoeding.
Alleen in het geval dat het paard ons fysiek pijn doet, denk ik dat een vermaning wel degelijk op zijn plaats is, zoals beschreven door Nick in 1ste bericht van deze draad. Zou het alleen zelf geen straf noemen, maar heel duidelijk zijn dat een gezellig knabbeltje ons pijn doet.

Maar geeft nog steeds geen antwoord op Nick's vraag, waarom Miranda hem af ging likken toen haar duidelijk werd dat ze Nick pijn had gedaan.

Schuld? Of vriendjes maken? Of iets anders?

grt

Isabel

marjolein van greuningen schreef op maandag, 2 augustus 2004, 14:07:


Hoi marjolein, zoals ik heb geleerd steken horzels niet, maar leggen eieren.(ik heb niet kunnen vinden dat horzels ook steken, maar hoor idd soms wel eens dat horzels wel steken.Hier in Noordwijk heb ik er nog geen 1 gezien )
horzels: soms zijn er op de benen van het paard kleine gele stipjes te zien dit zijn de eieren van de horzels.Het insect legt eieren in de vacht waar ze uitkomen. De larven dringen door de huid het lichaam binnen en groeien verder, zo ontstaan de zogenaamde horzel bulten (harde onderhuidse zwellingen) er mag nooit op de bulten gedrukt worden voordat de maden eruit zijn. Dit proces kunt je versnellen door er warme kompressen op te houden. Dood onmiddellijk de maden die eruit komen zo kunnen zie niet tot insect uitgroeien en nog meer paarden besmetten.

Groetjes Eef

Evelyn Steenvoorden schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:33:


Inderdaad Horzels strooien eitjes rond. Meestal in manen en benen. Let zelf ook op dat je er geen in je oog krijgt. Ik heb wel eens dicht bij mijn pony gestaan toen een horzel eitjes ging strooien. Bah, en moeilijk te verwijderen (heb ik een blokje voor gekocht). Maar dazen steken. En daarvan krijgt de mijne wel grote bulten. 1 x 1 cm zou best eens een dazenbult kunnen zijn. Als dit onder het zadel zit moet je niet gaan rijden want je paard kan er best last van hebben. Het jeukt ook overigens.

Groeten,
Ingrid

Evelyn Steenvoorden schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:33:


Oja nog vergeten:Ben niet zo goed in 't omschrijven van dingen dus heb dit ff van een site geplukt :) ,maar volgens mijn is 't ook zo dat als er horzeleitjes op de benen zitten, dat paarden die oplikken en zo dus in 't lichaam komen(als ik 't goed heb)

Eef

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:40:

Inderdaad dat was 't
De horzels die steken, was ff in de war.
eef

diana schreef op maandag, 2 augustus 2004, 15:28:

Dus als ik het goed begrijp is paardje helemaal schots en scheef.
Dan denk ik niet dat er nog veel aan te verhelpen is. Ik weet niet hoelang je de pony al hebt, maar omdat je het al hebt over vorig jaar, vind ik het persoonlijk wel raar dat je nu pas wat aan die scheve stand wil gaan doen.
En bronchitus kun je niet zelf bepalen als de dierenarts niets kan vinden. Hoesten en bronchitus zijn niet hetzelfde.

Groeten,
Ingrid

Marijke schreef op maandag, 2 augustus 2004, 16:43:


Ben het volkomen met je eens dat je met interpretatie moet proberen van de perceptie van hond of paard uit te gaan, maar is dit serieus getest? Er wordt immers ook zo immens veel onzin over paarden verteld, terwijl enigzins serieus onderzoeken van wat daar nu al dan niet aan juist is pas in de jaren 90 een beetje op gang gekomen is... en het meeste daarvan nóg steeds niet tot de "paardenwereld" doordringt!
Het bij voorbaat ontkennen van diverse emoties en geestelijke processen bij andere diersoorten komt de ethiek ook wel erg goed uit, wil je de mishandelingen en concentratiekampen politiek correct houden.


Sja, paarden ook toch?
Maar als ook ik mijn ponies weer eens bij de etenswaardige voorraden betrap omdat ze deuren en van alles en nog wat zelf kunnen openmaken (typisch zo'n nadeel van je ponnies' intelligentie aanspreken, reken er op dat ze van alles zelf gaan bedenken) dan hebben ze naar mijn interpretatie een houding als "jammer maar helaas, was nog ff weggebleven" en hobbelen ze terug naar waar ze horen zonder dat ik daar boos om hoef te worden. Ze weten dus wel degelijk dat ze het eigenlijk niet mogen. Maar ik zie geen spijt. Geen "schuld".


Nogal stellig... en ik weet het niet. Ik heb, in tegenstelling tot mijn ponies, wel meegemaakt dat stoute hond al in zijn schuld kroop voordat de baas in zicht was, noch boos (want baas wist nog niet van de ravage hahaha ). Dan zijn er weer verschillende mogelijkheden uiteraard - zo zou hond kunnen anticiperen op voorgaande situaties waarin baas thuiskomt en boos wordt omdat hond vaak stout is. Maar wat is de verklaring dan als die hond zelden stout is?

Egon

Egon.

Isabel van der Made schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:27:

Nou kom ik weer aan met mijn shet ... ik weet niet of ze schuldgevoel kent, maar ze komt een eind. Ze heeft ooit bewust keihard in mijn teen gebeten (ik had slippers aan). Ze liep al grazend lief op me toe en ineens bijt ze en rent ook net zo hard weer weg nog voordat ik kon reageren. Dus beetje pesten kan ze wel. Want hoe wil je dit anders noemen. Ondeugendheid?

Ik heb ook ooit groot verdriet gehad toen ze weer eens ziek was en de tranen over mijn wangen rolden toen ik bang was dat het wel eens steeds erger kon worden. Ze kwam op me toe hobbelen (lopen kon ze toen niet) en ze begon mijn gezicht (tranen) te likken. Ja is ook zout, maar toch, ik zag het als een troost, zo van het komt wel weer goed (gelukkig kwam het ook weer goed).

En als ze eens iets doet dat ze niet mag (dat is nogal eens) en ik word echt heel boos (stemverheffen) dan blijft ze even afwachtend staan en als ik dan niet reageer, dan komt ze het proberen goed te maken. Inderdaad ook met likken, althans dat gaat ze heel voorzichtig proberen of ik dat ga goedkeuren op dat moment. Zo is ze ook wel weer. Dus ze weet dan dat ze wat fout heeft gedaan en dat het aan haar is om het goed te maken.

Maar ja, wij mensen geven er misschien ook wel snel een menselijke term aan.

Groeten,
Ingrid