Anja Seijn schreef op maandag 7 juni 2010, 22:21:


Er komen nog kansen in overvloed, ruiter zeker - paardje zeker
MIJN overtuiging, niks vergevens gezinder als een paard.

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Nils Vellinga schreef op maandag 7 juni 2010, 23:05:


Ja ongelooflijk hé, hoe vergevingsgezind paarden zijn! Het enige wat ik heb willen zeggen is dat bij enge momenten afstappen geen oplossing is, alleen maar het begin van steeds vaker afstappen!

Anja Seijn schreef op maandag 7 juni 2010, 23:11:


Op zich heb je gelijk, maar als het paard oncontroleerbaar wordt in zijn paniek dan sta ik er toch liever naast zodat ik hem aan de hand kan leiden, of wanneer hij staakt omdat hij het allemaal niet vertrouwt (meer grondwerk doen, ik weet het).
Ik moet zeggen dat ik dit heel lastig vind op te lossen, ben benieuwd hoe anderen dat doen.

Leonieke schreef op maandag 7 juni 2010, 23:47:


Nu heb ik makkelijk praten, hoor, ik heb recent mogen ervaren hoe een training van een groen paard én een groene ruiter wordt aangepakt en zit er nog héél fris in Maar volgens mij is dit de basis hé?

Leonieke schreef op maandag 7 juni 2010, 23:47:


In de meeste gevallen, veilige haven in en blijven zitten.
In andere gevallen afstappen, tot je zelf vertrouwen hebt hervonden.
Als gezegt, paarden zijn vergevens gezind, de meeste toch.

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Nee, ik blijf er liever opzitten op zo'n moment: liever een beetje snelheid onder m'n kont dan een hoef voor (of nog erger óp )m'n kop. Bovendien blijf je door erop te zitten bij je flippende paard en kun je hem na de eerste run proberen met je stem te kalmeren, als hij van je weg is "in de grote boze wereld" loop je het risico dat hij nog verder door het lint gaat (in z'n koppie dan).
Ik denk overigens wel dat het van belang is hoe je paard schrikt. Mijn Banjer bv heeft het bokken met mij erop nog niet uitgevonden (haha), maar maakt op dat soort momenten een soort pirouette op de achterhand; da's (zeker op een pony) wel effe makkelijker uitzitten, eerlijk is eerlijk.

angelique hage schreef op dinsdag 8 juni 2010, 1:23:


Hmmm, Niek kan dus wel goed bokken waardoor ik nu met gekneusde ribben zit. Ik heb al weer zin om te rijden maar moet nog geduld hebben maar eerlijk gezegd kijk ik niet uit naar de eerste bok onder mij. Ik hoop dat ik mij dan voldoende kan ontspannen.....
Dus als er nog iemand een goede tip in huis heeft....Ik houd mij aanbevolen.

Hatsjuhhh.....auw..., dat bedoel ik dus, ik moet nog ff geduld hebben. Maar ik ga het werken aan de hand wel weer proberen morgen, al is het maar 5 minuten of zo...

Kan iemand mij het verschil uitleggen tussen verbaal je paard geruststellen als er iets engs is , of eraf gaan als er iets is?
Met beide bevestig je toch de angst bij het dier? Of zie ik het verkeerd? Waarom zou je door te zeggen dat het goed is , minder bevestigend zijn , dan als je eraf gaat?
Snappen jullie nog wat ik niet begrijp?

He , ik wou dat ik mijn zadel al had , kon ik echt kilometers maken zonder er alleen maar over te lullen....

Gr Esther

angelique hage schreef op dinsdag 8 juni 2010, 1:23:


Het is geen enkel probleem om bij iets wat je paard enorm eng vindt even af te stappen, samen de boel te verkennen door er een paar keer langs te lopen, te belonen voor goed gedrag en daarna "het probleem" zonder opwinding op de rug te nemen.
Dat dit zou leiden tot meer afstappen is onzin, zeker niet als het ten doel heeft je paard te trainen.
Ik ben er van overtuigd dat dit heel veel ongelukken scheelt.

Piet schreef op dinsdag 8 juni 2010, 6:52:


Klopt, helemaal mee eens. Bij Nancy in het begin de meiden heel vaak laten afstappen. Kon ook nogal flipperen van een trekker, een luchtballon, een varende boot in het kanaal, etc.... (een plas water )

Stapje voor stapje vertrouwen winnen, nu na bijna 3 jaar hoeven we niet meer af te stappen.

Andere optie is 'iemand mee' die er naast kan gaan lopen/staan tijdens een 'eng moment'. Al belonen wanneer er rust is als er iets van verre komt, blijven belonen als de rust blijft. Elk klein trainingsmoment uitbuiten.....

Ehmm... we kochten haar verkeersmak op haar 15e jaar, niet dus... Nu mogen we met recht zeggen dat ze verkeersmak is (het blijft altijd uitkijken bij een paard )

van lennep schreef op dinsdag 8 juni 2010, 4:42:


Wat ik bedoel, Esther, als het paard iets eng vindt, stel ik hem verbaal gerust en blijf zelf rustig. Er is namelijk niets aan de hand. Er is niet "iets engs", zij vindt iets eng! Je gaat eraf omdat je bang bent voor de reactie van Namkje, dus jij vindt het eng ... en dat bevestig je.

Duurt het nog lang je zadel?

Anja
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als niemand luistert naar niemand vallen er doden
in plaats van woorden.

Piet schreef op dinsdag 8 juni 2010, 6:52:


Ik ben het met Piet eens.
Niet te moeilijk doen, gewoon even afstappen, geen overmatige aandacht schenken aan de angst, stukje ernaast wandelen geeft veel minder stress in nieuwe of iets spannende situaties.

Giga veel druk leggen, aansporen, hoofd in de richting van het 'enge' voorwerp houden en 'al-duurt-het-een-uur-we-gáán-erlangs' is er ook een die je kunt toepassen, maar waarom een berg druk als je paard het Echt Spannend vindt?! Hem even uithelpen, verder raar gedrag gewoon negeren, weinig druk 'tralalala, we wandelen er gewoon even langs' en het is geregeld. Zo doen wij dat hier altijd en er is nog geen enkel paard geweest dat de kachel met ons aanmaakte hiermee.

Het wordt voor mij echter een ander verhaal als ik wéét dat desbetreffende paard daar al tig keren langs geweest is en nu wat gaat lopen proberen. Dán wordt er niet afgestapt, no way. Maar dat kom je maar zelden tegen en zegt bovendien iets over het algemene karakter van dat paard. Vaak zegt het ook iets over de band van dat paard met zijn eigenaar. Want je hebt natuurlijk eigenaars die zich om het minste of geringste van die rug af laten glijen, het paard gaan lopen belonen omdat ze zelf bang zijn en het paard gaat daar lekker in mee (lees profiteren). Maar daar prik je binnen 10 tellen doorheen.

Groet, Pien

Ook mee eens ja. Het hangt er namelijk ook allemaal een beetje van af waar je je bevindt en hoe eng het enge is... Als je vlak voor een kruising staat dan wil je niet even "het snelle of het opzij springen of draaien" uitzitten want dan kun je onder een vrachtwagen komen (veiligheid voorop uiteraard)... Is het een MEGA eng iets heeft het geen zin maar te blijven zitten en je paard erdoorheen willen wringen, mijns inziens. Kwestie van je paard lezen. Je kan dan beter even vanaf de grond rustig je paard begeleiden tot het al minder eng is en er dan in alle rust op je paard weer lekker langs lopen, tot het begrepen is. Ik zie niet hoe je hiermee zou bevestigen dat iets eng is. Je creëert juist een een zo rustig leermoment met een nadenkend paard! En mijn eigen praktijk bewijst dat ook.
Het hangt ook een beetje van het karakter van je paard af natuurlijk. Bij ons leert de 1 dat iets niet eng is als ik iets strenger zeg dat we erlangs gaan maar de ander gaat juist nog angstiger worden door iets meer te vragen op zo'n moment. Je raakt z'n aandacht voor je totaal kwijt op zo'n moment. Die moet het echt zelf doen (met jou als begeleider erop of ernaast, afhankelijk van de mate van "engheid"), dan heb je er daarna geen kind meer aan. Als hij 1e even kan schuilen durft ie het daarna allemaal echt zelf wel. Toen ik met 'm begon stond hij dag en nacht op stal, 3 jaar lang, en was al bang voor een rondje om de stal... Alles was nieuw. Hij doet nu in alle rust al het kopwerk door dorpen en over 's lands wegen met viaducten, houten bruggetjes, opvliegende eenden uit het kanaal, vrachtwagens, trekkers, wapperend plastic, pelotons race-fietsers, knetterende rolluiken, achterna rennende honden etc etc etc. (helaas hebben we hier geen bos voor onze ritten).
Waar je wel voor uit moet kijken is je eigen gedrag; niet dat je al bij het zien van iets eventueel engs alvast maar afstapt of al gestrest wordt etc... Want dan kun je wel de oorzaak van het probleem worden... Je moet zelf de rustige leider zijn. En dan liever rustig ernaast dan gestrest (want je mag er niet af) op het paard. Het is telkens een uniek samenspel van ruiter en paard. Vind ik dan. Creëer rust en leermomenten, begeleid, hoe je het doet maakt dan niet zoveel uit?
Ik zie het ook als m'n vriend op 1 van onze paarden meerijdt. Hij is een onervarener ruiter dan ik en ziet vaak overal enge dingen "o nee, daar is een trekker...". Ik merk dan dat het paard ook veel minder zelfverzekerd is. Terwijl ik met mijn ritten alleen met 'm echt noooooit ergens schrik voor heb en dus ook overal langs kan. Ik vertrouw hem 100% en hij mij. Je reageert echt sterk op elkaar!

Anja Seijn schreef op dinsdag 8 juni 2010, 7:50:


Ik stap vooral af als ik zelf iets eng vind.

Als het paard iets eng vind en ik totaal niet, dan blijf ik meestal gewoon zitten. Ik heb dan een verwachtingspatroon van hoe het paard gaat reageren en hoe ik daarop inspeel. Alleen als de omgevingsfactoren niet meewerken is afstappen dan een optie, maar dat is niet vaak het geval.

Maar als ik zelf iets eng vind, dan verstijf ik, ga ik aan de teugels hangen en weet ik veel wat voor foute dingen nog meer doen. Dat is natuurlijk hét recept om je paard de verkeerde boodschap mee te geven. Dus stap ik dan af, vertel het paard dat ik een watje ben (want dan moet ik lachen en gaat de spanning weg) en stap weer op als ik weer kalm en zeker ben.
Het paard wat ik meestal bereikt is nogal een snorkel. Toch is de frequentie van afstappen zeker niet toegenomen. Bij periodes heb ik er wel last van, maar er gaan ook maanden voorbij dat ik er nooit afstap voor iets engs. Op vreemde paarden ligt het erg aan hoe het paard is en wat de eigenaar me verteld.

Met deze tactiek heb ik mezelf de afgelopen 5 jaar heel weten te houden. Daarvoor hield ik me aan wat anderen zeiden (vooral niet afstappen, ach joh dat kan wel enz) en toen lag ik regelmatig in de kreukels. Ik blijf dus mooi naar mijn eigen gevoel luisteren!

Groetjes Karin