Frans Veldman schreef op zaterdag, 14 augustus 2004, 16:06:

*****************
Het is grappig dat dit net aan de orde komt want precies die vraag had ik nou ook eens willen stellen. Waardoor wordt bepaald wie het dominantst mag zijn? Ik had daar graag eens wat praktijkvoorbeelden bij willen horen, van wat je zelf met eigen ogen in de praktijk hebt zien gebeuren.

In de vorige kudde was mijn paard de onbetwiste leider. Hij was de enige ruin, hij was de oudste en hij stond er bovendien het langst, het was duidelijk "zijn terrein". Hij gedroeg zich dus ook zo. Nu is hij verhuisd, en is hij leider AF. Hoe merk ik dat? Als hij naar me toekomst als ik hem ga halen, en de dominante merrie loopt ook naar me toe, dan stopt Torop en wacht tot zij eerst met mij gesnuffeld heeft, als ze haar zin heeft gekregen en weer wegwandelt, dan pas komt Torop weer in beweging en loopt op zijn beurt naar me toe. Hij is echter nog steeds het OUDST in deze kudde, EN hij is weer de enige ruin. Maar die laatste twee dingen maken hem in de nieuwe situatie blijkbaar niet automatisch dominant. Of hebben die faktoren niets met dominantie te maken? Lijkt toch haast van wel.

OF hebben paarden een natuurlijke "dominantiegraad", die ze bij hun geboorte mee hebben gekregen. Een soort van te voren bepaalde "trede" waarop ze staan?

************
Nee, paarden met honden vergelijken is op dit punt niet te doen lijkt me. Zelfs al gaat het om puur conditionering, dan nog vergelijken van honden en paarden in deze geen goede vergelijking. Roofdieren zullen nu eenmaal in sommige opzichten anders reageren dan prooidieren. Maar misschien weet je een ander voorbeeld. Neem liever een cavia, DAT is een vluchtdier bij uitstek (die gaat dus niet grommen maar kruipt onder de etensbak) .

***************
Dit zie je m.i. wel gebeuren in de praktijk ja. Maar wat maakt dan het ene paard bij voorbaat al dominant en het andere minder dominant? Daar ben ik voor mezelf niet uit. Genen? Leeftijd? Opvoeding? Geur? Sekse?

*****************
Nee.

Sterker nog, je kunt het zelf gebruiken om duidelijk te maken dat jij zelf vindt dat jij de leider bent. Kent iemand dat spelletje? Zal toch niet zo zijn dat alleen ik dat weleens gespeeld heb met m'n paard. Ik bedoel dus dat je naar je paard toeloopt als hij staat te eten, hem vriendelijk maar beslist van zijn plaats duwt - als hij niet al zelf aan de kant gaat - en op zijn voederplek gaat staan luieren ... Je paard loopt vervolgens naar een andere plaats toe en gaat daar weer staan eten (of hij gaat met je lopen bakkeleien kan ook dus opgepast als je nog niet de leider voor je paard bent). Na een tijdje loop je opnieuw naar hem toe en herhaalt hetzelfde, en gaat staan luieren pomtiedomtiedom, oh wat is het heerlijk hier op jouw plek. Dit komt feilloos over bij je paard. En vind ik zelf een heel eerlijke, zachte en "paardse" manier om de dominantieverhoudingen tussen jou en je paard heel duidelijk in beeld te brengen.

Is dat spelletje eigenlijk bekend bij iemand?

Froukie

Wat werkt is waar ...

HannahFroukje schreef op zaterdag, 14 augustus 2004, 19:08:

**********
Ah , weer wat geleerd. Wist ik niet.

Coralie schreef op Sat, 14 Aug 2004 18:23:40:

***************
Als het aan de standverandering ligt, dan zou je toch ook moeten verwachten dat hij op de verharde weg dan OOK gevoelig draaft?

Hoe was dat met jouw paard?

Mijn paard loopt op de verharde weg goed, kan hij gewoon draven zonder haperen, en heeft daar ook niets op tegen blijkbaar. Op een grindpad gaat het nu redelijk goed, maar nog steeds loopt hij daar behoedzaam en krijgt hij een dikkere steen onder z'n hoeven , dan hapert hij "oeh!" en gaat liever in de berm lopen.

Bij mijn paard is de stand van de hoeven nog niet drastisch veranderd, wel iets, maar hij wou niet in 1 keer alles totaal veranderen.

Wat werkt is waar ...

saskia van de schoor schreef op vrijdag, 13 augustus 2004, 15:23:


***************
Sorry, ik had deze niet meteen gezien (ik lees ook niet echt alles).
Ben beslist geen expert op dit gebied hoor!

Maar wat ik wel weet is dat je in elk geval niet moet proberen om Arlando te "leren" om niet dominant te zijn. D.w.z. ga je het gedrag afstraffen, dan zal dat misschien met heel veel druk helpen, maar geeft het geheel toch een negatief tintje en kan makkelijk leiden tot nog erger.

Ik denk zelf dat het het verstandigst zou zijn om op een eerlijke manier Arlando te bevestigen in zijn leiderschap, gevolgd door een bevestiging van JOUW leiderschap. Aan dat laatste zul je moeten werken, want blijkbaar is dat dus nog niet helemaal ok! (vind ik hoor).

Wat ik zou doen als het mijn paarden waren, dit mag je geheel naast je neerleggen natuurlijk maar je vraagt o.a. ook om mijn mening, is:

Elke keer als ik de wei in kom zou ik Arlando aanhalen, aaien borstelen, knuffelen, zodat hij heel zeker weet dat jij weet dat HIJ de leider is. Negeer Iwan volkomen, het is Arlando's recht om als eerste bij je te komen, en Iwan zal dat ook accepteren en normaal vinden dat hij als eerste aandacht krijgt.

Vervolgens gaat het erom, of Arlando ook accepteert dat JIJ wat hem betreft de lakens uit kunt delen. Je hebt al bevestigd dat hij hoger in rang is dan Iwan, maar nu gaat het erom of hij ook weet dat jij (of die ander) hoger in rang bent dan Arlando. Blijkbaar dus nog niet!!! Want hij vindt blijkbaar dat Iwan bij ZIJN kudde hoort en wil hem niet afstaan aan jou of die ander. Dat klopt dus niet helemaal, want het is WEL jouw recht omdat jij hoger in rang bent, om over Iwan te beschikken. Ik denk dat je daar dan ook heel duidelijk in zult moeten zijn. Het lijkt me dat je dit niet opgelost krijgt als je Arlando niet het een en ander bijleert, buiten het weiland. Je zou hem b.v. in elk geval kunnen leren om in de bak te reageren op een teken van "wegsturen", dan kun je hem op die momenten dat dat nodig is duidelijk maken, dit gedrag is niet acceptabel, sodemietert u maar even op.

Volgens mij moet je deze twee dingen dus combineren. Zolang je de rollen bevestigt zoals ze zijn, zul je het minste gebakkelei in de wei hebben.

Groetjes, Frouk

Wat werkt is waar ...

e m kraak schreef op zaterdag, 14 augustus 2004, 22:09:

*************
Het gaat om plaats ja, maar naar mijn idee is een voedselplaats toch net een beetje gevoeliger dan een gewone standplaats. Ik krijg het idee van wel.

Dat eten uitdelen gebruik ik zelf heel bewust. Het draagt zeker bij tot het bepalen van de verhoudingen.

Frouk

Wat werkt is waar ...

Ellen Helmigh schreef op Sun, 15 Aug 2004 02:09:52:

(heb de redenering zelf er uit geknipt)

***************
Maar eh ... is het niet zo dat die dominantiestrijd eerst altijd opgelost wordt, of eigenlijk eerst opgelost moet worden, en dat er daarna pas ruimte komt voor andere dingen en kleinere "strijdjes", zoals hieronder omschreven? Dit lijkt mij zelf vrij logisch en is toch ook wat ik in de praktijk zelf ervaar.

**************
Dit bedoel ik dus in m'n eerste stukje hierboven ook. Zolang de dominantieverhoudingen duidelijk en helder zijn , is er ruimte voor spel en geklooi en zo in de groep. Komen die teveel in het gedrang en begint het op echt uitdagen te lijken, dan moet er blijkbaar even ingegrepen worden, en daarna kan het spelen weer verder gaan. Is dat ook juist niet de reden waarom een heel dominant paard vaak juist zoveel pikt van een heel onderdanige merrie, en die twee dus ook vaak bij elkaar te vinden zijn? Heb dit nu al drie keer bij Torop gezien, dat de minste dominante merrie juist het MEEST bij hem in de buurt is, en dat zij ook gewoon van zijn hooi mag mee eten. Waarom? Blijkbaar omdat hij zich door haar in het geheel niet bedreigd voelt in zijn rangorde, en dan worden (m.i.) juist andere dingen mogelijk, die bij andere paarden niet mogelijk zijn.

Daan staat er bekend om dattie héél dominant kan
****************
Vind ik ook , er is meer dan alleen dominantiegedrag (maar ik zie het dan wel zo dat dat pas interessant wordt als je dat eerste geregeld hebt).

Ik zou hier zelf zo graag eens wat meer praktijkvoorbeelden bij willen horen, over gedrag van paarden in een groep en op basis waarvan ze hun verhoudingen regelen, niet enkel en alleen hun dominantieverhoudingen maar ook de andere dingen die ze onderling regelen. Heeft iemand dat b.v. weleens vaker gezien dat een onderdanige merrie juist mee mag eten bij de dominante ruin? En dat die twee meer bij elkaar in de buurt te vinden zijn dan de andere paarden?

Welk gedrag viel je op bij jouw paard, wat was de situatie en hoe interpreteer je dat? Dat vind ik nou leuk.

(dus bedankt voor jouw voorbeeld Ellen).



Wat werkt is waar ...

Ellen Helmigh schreef op Sun, 15 Aug 2004 19:16:30:
****************
De situaties die jij schetst zou je zeggen van wel.
Wou dat ik erbij geweest was, ik ken maar heel weinig kuddegedrag, en mijn paard is daar heel uitgesproken in (je bent de baas of je bent het niet, als je het niet bent, ben je de lul en word je sacherijnig).

Dat met die Shire bevestigt inderdaad dat er eerst uitgemaakt moet worden wie de sterkste is.

Dat met die Welsh zou je bijna zeggen dat Daan al bij voorbaat weet dat hij beter andere manieren kan kiezen om het leuk te hebben. En blijkbaar lukt dat ook.

In het derde voorbeeld lijkt Waldo gewoon de oudste rechten te hebben en bovendien daarin erg zelfverzekerd te zijn.

Dat het met andere ruinen zomaar goed gaat met Daan, zoals met Pino vind ik zelf dus heel bijzonder. Met Torop gaat dat dus gewoon NIET, die blijft bakkeleien en pesten en uitdagen totdat er eentje echt over de rooie gaat. Maar van anderen hoor ik dat dat helemaal geen probleem hoeft te zijn met ruinen bij elkaar. Kijk, dat weet ik dan dus niet eens.

Dat staken ken ik van Torop ook een beetje. Maar torop doet alsof hij meewerkt en probeert er dan in een onbewaakt moment vandoor te draken ... en BERG je dan maar hahahaha, hij houdt zich dan bewust in en wacht een goed moment af. Torop moet je dus ook netjes en beleefd vragen, anders kom je sowieso nergens, maar als hij z'n zin wil hebben zoekt hij overduidelijk de strijd op, en die strijd zul je ook moeten aangaan, anders wordt hij juist steeds vervelender, oren in de nek en heel opdringerig doen, dat soort dingen. Dan bereik je niets meer met netjes vragen, hij loopt dan letterlijk over je heen (gebeurt nu nooit meer hoor). Hij zoekt dan zelf die dominantiestrijd op en daar kan hij heel vervelend in zijn, net zoals hij in het weiland heel vervelend kan zijn naar andere paarden. Harder dan eigenlijk eerlijk is, schoppen naar merries met veulens, veulens opjagen, gewoon omdat hij het er niet mee eens is dat hij van de moedermerrie niet aan het veulen mag snuffen. Best "vuil" gedrag dus. Soms slaat Torop het waarschuwen ook gewoon over en verwaardigt zich gewoon meteen uit te halen naar andere paarden die hij niet mag. Hij heeft overduidelijk voorkeuren en heeft er dus ook al een paar paarden die hij gewoon niet mag een enorme bult geschopt zodat ze meteen naar de dierenarts konden. Toen hebben ze hem maar een tijdje apart gezet want hij gaat dan de leiderschapspositie een beetje uitbuiten en gaat zich afreageren op de andere paarden. Na zo'n afkoelingsperiode ging het dan weer prima. Niet leuk, maar ja, wat doe je d'r an. Nu gaat het beter want hij staat nu bij een zeer forse dominante en vooral rustige merrie, dat brengt rust in het weiland, en hij is nu dus ook superkalm in de wei.

Wat me erg opvalt is dat nu hij tussen de Friezen staat hij een stuk socialer is. Het Friese veulentje mag hem b.v. groomen , nou ja!!! En hij heeft nu al voor de tweede keer een innige vriendschap gesloten met een (nieuwe) Friese dame. Als ik ooit een tweede paard koop, weet ik dus heel zeker wat het moet worden, in elk geval een niet-dominante merrie en zeker iets als een koudbloed.

Daan lijkt me meer het type van "aardig vragen en dan vind ik alles best" en "laten we het vooral gezellig houden". Torop is meer van "laten we eerst uitmaken wie het voor het zeggen heeft, en dan kijken we daarna wel wat we gaan doen". Het eerste vind ik duidelijk leuker, maar ja, het tweede paard is van mij .

**************
Hihi. OOK anders hier. Nee is altijd goed voor een tijdlang uitproberen (oren in de nek) of het echt wel nee is. Blijf je op je strepen staan dan schikt hij zich mokkend. Je krijgt hem dan ook echt niet meer in een goed humeur. Dan gaat hij er blijkbaar een nachtje over broeden, de volgende keer als je er bent en je doet hetzelfde weer, dan heb je opeens een heel vlot vrolijk paard voor je dat in alles meewerkt (raar type hoor die Toroppie). Ook hier vind ik het eerste leuker (leuk paard hoor, jouw Daan).

Maar wil ik die kwajongen van mij missen? Nee!

*************
Same here . Maar ik stuur hem wel een tijdje weg als hij met z'n oren in z'n nek staat. Dan gaattie maar mooi een eindje verderop staan mokken.

**************
Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld doordat mijn paard er zo'n duidelijke houding in inneemt. Bij hem komt dat dominante EERST, je merkt ook echt dat hij daar een punt van maakt. Dan pas komt de rest. Maar moet eerlijk zeggen dat ik weinig andere paarden heb kunnen bestuderen (daarom wou ik ook graag voorbeelden).

*****************
Nee, dat vind ik ook niet. Maar ik vind wel dat als je b.v. het hooi uit je handen laat trekken, dat je jezelf dan duidelijk de zwakkere toont. Dus dat zou ik iedereen afraden. En verder vind ik gewoon, als je paard er lekker op reageert, gewoon doen. Word je paard er vervelend van: niet doen. Simpel. Torop vindt het lekker en leuk, een snoeppie tussendoor. Dus ik stop hem vol met worteltjes en zo, gewoon om het leuker voor hem te maken (en dat lukt aardig).

*********
Nee, klopt. Maar met andere paarden deelde hij dus GEEN hooi. Zal toch een reden hebben?

***************
Zou ik nog steeds graag nog meer voorbeelden bij horen. Kun je heel veel van leren van de praktijk. Want heb in mijn korte "paardrijleven" daar te weinig voorbeelden bij om al te kunnen generaliseren. Kan een poging doen, maar als ik jouw voorbeelden lees, lijkt dat al niet altijd te kloppen.

**********
Dit is denk ik iets van Hempfling? Ik ken dat zelf niet zo goed. Wel dat plaats innemen, maar dat combineer ik zelf nooit zo (zeg niet dat het niet ok is, begrijp me niet verkeerd, ik ken dat gewoon niet goed). Wat ik wel doe, en wat er misschien een beetje op lijkt is de `catching game` van Parelli.

***************
Dat klinkt toch al heel positief? Ik doe zelf niet veel met join-ups en bedoelde dat eigenlijk ook niet. Ik bedoelde zelf in mijn reactie even alleen het idee van wegsturen. Stel dat je je paard los hebt lopen en je vraagt hem naar je toe, of hij komt uit zichzelf naar je toe, maar hij probeert je ruimte meteen in te nemen (onbeleefd), dan vraag ik hem onmiddellijk (en zonder uitzondering) om een paar passen achteruit te gaan zodat hij weer uit mijn ruimte is. Als zijn houding dan verandert (zachter wordt) vraag ik hem weer naar me toe. Als hij een beetje strijdbaar is, zal zijn houding niet zo snel veranderen, en zal hij eerder met z´n hoofd hoog en gespannen (bulldozerstand) blijven staan. Ziet er heel mooi uit, maar het is echt zo´n "bulldozer houding" en dan vraag ik hem dus om NOG een paar stapjes achteruit te gaan. Als hij dat doet, houdt dat meestal ook in dat dat hoofd wel wat lager gaat en mag hij meteen weer terugkomen. Springt hij weg, dan weigert hij dus het beleefde verzoek (zelf weten) en ik vind dan dat hij dan eerst maar eens een paar rondjes moet nadenken, of hij wel weer in zo´n houding wil terugkomen. Dus komt hij dan opnieuw naar me toe en het is opnieuw in de bulldozerstand, dan wijs ik van me af (eerst wijzen, als hij daar niet op reageert, steek ik m´n stok omhoog) en kan hij gewoon doordenderen. Dit lijkt een beetje op het idee van een join-up, maar ik doe dat zelf dus alleen als hij er echt aanleiding toe geeft. Zo blijf ik doorgaan, tis eigenlijk heel simpel, als hij `vragend` naar me toekomt, nodig ik hem verder uit, maar ik wil hem niet bij me hebben als hij `eisend` naar me toe komt. Wat ik dan zelf wel wat lastiger vindt, is "energiek" en `bulldozer` uit elkaar houden, maar als je paard naar je toekomt en je stopt hem zodat hij een paar meter van je af blijft staan, dan gaat bij `fier` het hoofd toch even omlaag (en mag hij dichterbij), bij `bulldozer` niet.

Zodra je paard weet wat dat wegsturen inhoudt en begrijpt WAAROM je hem wegstuurt, d.w.z. omdat jij vindt dat hij niet in jouw buurt hoeft te komen als hij zich onbeleefd en dominant gedraagt, OOK niet als hij dat in jouw naaste omgeving doet tegen andere paarden ... want het is tenslotte vlak bij jou, en jij mag bepalen hoe jouw omgeving eruit ziet (vriendelijk of niet). Hopelijk lukt het dan ook om het in het weiland ook over te brengen, en zal hij t.z.t. doorkrijgen dat hij ook in het weiland wel bij jou in de buurt mag zijn maar alleen in een vragende houding, niet in een eisende. In het begin kun je wel wat confrontaties verwachten bij een pas geruinde ruin, ik zou dat in jouw geval ook niet meteen in het weiland gaan doen, maar er eerst goed mee gaan oefenen in de bak en werken aan zijn houding. In het weiland komt het andere paard er als extra uitdaging nog bij en gaat het niet alleen om zijn houding maar ook om de kudde.

Zal wel ff duren misschien voor je hem zover hebt, weet ik eigenlijk niet. Mijn paard snapt het heel goed nu en laat ook in contact met andere paarden zien dat hij het snapt. In de vorige wei haalde ik hem altijd eerst naar me toe en gaf hem eerst ladingen aandacht, waarbij ik het dan ook toeliet dat hij de andere paarden bij me weghield want dat was zijn moment en zijn aandacht (je moet dan dat vergenoegde hoofd zien , hahaha, erg leuk). Daarna gaf ik hem een teken om achter mij te blijven, of aan de zijkant, af en toe kreeg hij dan een aai, maar ik aaide en halsterde dan b.v. ook een ander paard. Deed hij dan lelijk, dan begon ik dus met dat terugsturen, eerst een heel subtiel stapje en dat was dan vaak al voldoende om hem te laten inzien dat ALS hij die strijd zou aangaan, de rest van de riedel ook al snel zou volgen (d.w.z. het wegsturen van de kudde). Maar zover liet Torop het na een paar keer niet meer komen, misschien speelt het gezichtsverlies dat hij leidt als hij weggestuurd wordt, dan ook wel mee, weet ik eigenlijk niet. NB het is dan natuurlijk wel handiger als je dat andere paard al aan een touwtje hebt kunnen doen, want anders bereik je alleen dat die twee paarden allebei om je heen gaan galopperen, en dat zal weinig indruk maken.

Of het bij alle paarden zo werkt, weet ik ECHT niet, ik heb niet zoveel kudde-ervaring. Ik weet alleen wel dat het bij ons op dat moment wel hielp dus vandaar de hele uitleg er gratis bij ,-)

Bedenk wel dat dat wegsturen per definitie heel zacht en beleefd begint, je biedt eerst aan om het netjes en vriendelijk op te lossen. Vandaar ook dat subtiele stapje terug, eigenlijk zeg je daarmee: laten we het netjes doen, je weet wat ik van je vraag, laat het er a.u.b. niet op aan komen. Geeft hij dan al toe en wordt zijn houding zachter, en dat kan echt na zo´n subtiel duwtje terug als hij het maar snapt, dan is er al heel veel aan confrontatie voorkomen. Sommige paarden hebben al genoeg aan dat ene duwtje. Dus denk niet dat het een "hard spel" moet zijn, dat probeer je juist te voorkomen. Ik doe het zelf beslist niet zomaar, dat wegsturen, want het is eigenlijk heel hard, maar hij moet wel weten dat ik het in mijn buurt niet duldt, dat er oren plat liggen, tanden zichtbaar zijn, gebeten of getrapt wordt, dan is het 1x netjes vragen en verbetert het niet, dan wegwezen!

*********
Echt geen idee hoor, ik ken z´n mams helemaal niet.
Het komt trouwens misschien over alsof het zo´n enorme "draker" is maar zo is´t ook weer niet. Hij staat nu b.v. als een dromerige halve zool in ´t weiland, en echt, een rustiger paard vind je niet! Hij vindt alles wel best en maakt geen enkel probleem. Maar ALS er dan eens een keer iets is wat hij de moeite waard vindt, tot nu toe in een half jaar tijd dus welgeteld 2x, dat is dus niet veel, dan gaat hij ook tot het uiterste om z´n zin te krijgen. Dan is het opeens een bommetje. Maar dat gebeurt bijna nooit meer. Hij windt zich bijna nooit meer op. In het begin toen ik hem kreeg was dat echter nog een behoooorlijk probleem en daar moest ik toen flink mee aan de slag. Nu speelt het dus nauwelijks meer.

Het probleem dat nu aan de horizon opdoemt is dat er nu eigenlijk niet meer zoveel aanvindt. Hij mag dus wel spelen (maar hij is duidelijk niet speels, dat vindte of eng of kinderachtig volgens mij) maar mag niet draken of zich opwinden. Nu was het altijd al heel duidelijk een paard dat liever in het weiland blijft dan dat hij iets gaat doen, maar de laatste tijd laat hij dat dus wel weer erg duidelijk merken. Ik denk dat ik iets anders erbij zal moeten verzinnen, iets leuks (clicker training?), iets waarbij het niet belangrijk is wie wint, maar wat je samen kunt doen (ehm ... voetballen?). Dat zal hem op dit moment goed doen, denk ik, anders verliest hij helemaal zijn interesse.

Toen hij alleen stond ging dit stukken beter, dan verveelde hij zich denk ik wel een beetje, en vond hij het leuk en gezellie om je te zien, kwam dan ook meteen aanlopen en ging graag mee. Nu hij weer tussen de andere paarden staat, is dat meteen alweer over, en laat hij merken "ik vind het hier prima, waarom zou ik meegaan?". Hoe zal ik DAT nou weer eens oplossen ..... iemand tips?


***********
Mmmmm, tzal wel geen toeval zijn dat partner en paard allebei wel een beetje "tijdelijk ingedutte kwajongens" zijn . En ja, dat trekt me ook wel. Van mij mag er ook best een beetje strijd zijn, ik hou zeker wel van het diplomatiek oplossen, maar als dat niet kan, ga ik er zelf ook zonder moeite vol bovenop. En dan is hij dus ook op z´n best ).

**************
Bedoelde dat ook meer in het algemeen hoor, gewoon leuk om meer verschillende ervaringen te horen.
Ik hoop ooit nog eens een eigen kudde-tje te hebben, kan ik het allemaal wat uitgebreider bestuderen

Nick Altena schreef op maandag, 16 augustus 2004, 21:36:

**************
Nick wat is dat voor tiep dan? Heeft hij een bepaalde functie, van de provincie, gemeente ... of stond dat er verder niet bij? Of loopt hij elke week met een verdelger-outfit rond

Frouk

Marc Van Cotthem schreef op dinsdag, 17 augustus 2004, 10:31:
?
**************
Dat had mijn paard ook.

Maar wijken van de achterhand is vaak toch niet "wijken-voor-druk" maar "ONTwijken". Mijn paard vond het b.v. simpelweg niet plezierig als iemand aan z´n kont kwam, en week al als je naar z´n billen wees! Ik weet natuurlijk niet of dat bij jouw paard het geval is. Mijn paard heb ik toen eerst geleerd om dat aanraken te accepteren en niet als bedreigend te zien, daarna ben ik pas gaan oefenen met wijken voor druk, en nu nog moet ik er voor uitkijken dat hij niet weer in de "ONTwijkmanouvre" schiet.

Bij de voorhand had ik dan opeens weer een paard voor me, waar je als een bulldozer tegenaan kon douwen, hij ging dan wel achteruit maar wijken ho maar. Erg beledigd hoofd en zo, proberen je weg te duwen, etc.

Misschien herken je dit ook zo bij jouw paard, misschien ook niet?

Fr

Marc Van Cotthem schreef op woensdag, 18 augustus 2004, 9:17:


*************
Misschien heb jij dan ook wel een gevoelig paard, dat op goede manieren gesteld is, maar tegelijkertijd zich niet graag de wet laat voorschrijven...

Ben wel benieuwd hoe jij dat vervolgens heb aangepakt? je schreef er al iets over, maar eh, jij deed dat dus met clickeren op toegeven?

Frouk