eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 9 februari 2010, 15:24:


Oh? Leg eens uit dan? Wijs de fout aan in onderstaande redenering:
1) Eerst gebruik je de suikers.
2) Het lichaam kan geen suiker opslaan, behalve in de vorm van vet.
3) Als de suikers op zijn zal je lichaam de vetreserves moeten gaan aanspreken.
4) Als je eenmaal bezig bent met vetverbranding kun je geen suikers meer gaan verbranden, want de suikers waren immers al op. Anders was je nog niet bezig met vetverbranden.


Oh? Nou er zijn soms toch wel weken dat ik zonder koolhydraten leef, en nochthans ben ik nog nooit door mijn knieen gegaan...


Ik denk dat JIJ achterloopt. Dat hele "vet-is-slecht / suiker-is-goed" verhaal komt uit de jaren 70 / 80.
En dat was precies de periode waarin het aantal mensen met overgewicht explodeerde. Als gevolg van deze idiote theorie. Er is inderdaad een lineair verband tussen vetconsumptie en overgewicht, maar dan net precies andersom als de meeste mensen denken. We hebben nog nooit zo vetarm gegeten als de afgelopen decennia, en dat zijn precies de decennia waarin overgewicht een groter probleem is geworden dan ooit tevoren.

Frans

Britt Claeys schreef op dinsdag 9 februari 2010, 15:39:


Trainen op basis van je hartslag is iets anders dan beweren dat je hartslag bepalend is voor het soort energie dat je gebruikt.


Dat zeg ik dus ook, haalde het zelfs als voorbeeld aan. Die hartslagzone is de zone waarin je zuurstofgehalte nog toereikend is voor de verbranding van vet. Vet kan niet anearoob worden verbrand, ga je meer energie leveren dan zul je inderdaad weer moeten overschakelen op de verbranding van koolhydraten. En waarom zijn die mensen dan "stikkapot" zoals jij zelf zegt? Simpel, omdat ze terug zouden moeten naar koolhydraatverbranding MAAR DIT ONMOGELIJK IS. En DUS zijn ze dan inderdaad stikkapot.
Het feitelijke probleem is dus een zuurstofprobleem. Te weinig zuurstof voor aerobe verbranding. En bij te weinig zuurstof gaat je hartslag omhoog, om met die verhoogde bloedsomloop nog wat meer zuurstof uit de longen te schrapen. Maar het geeft aan dat de grens is bereikt. En daarom moet je onder die bepaalde hartslag blijven.



Dat is toch precies wat ik ook beweer? Koolhydraten weg om een vetverbranding te stimuleren.

Frans

Britt Claeys schreef op dinsdag 9 februari 2010, 16:26:


Nee, ook al niet.
Krachttraining gaat vooral over spieropbouw. Dus door de spieren zwaar te belasten ze prikkelen om sterker te worden. Daar zijn vooral eiwitten voor nodig. Waar de energie hier vandaan komt is minder belangrijk, voor zover ik weet gebruik je bij krachttraining eigenlijk alleen maar de glycogeenvoorraad die in je spieren zit opgeslagen. En die kan dan NA de training weer worden aangevuld, uit koolhydraten of vetten (waarbij het verschil tussen die twee alleen gaat over wat er gebruikt wordt als bron, glycogeen = glycogeen, eenmaal aangemaakt is het verschil niet meer te traceren).


Wat versta je onder sport?
Ik ben geen lid van een sportclub, maar gebruik mijn spieren wel, voor talloze activiteiten. Kan rustig een partij hout hakken, 20km (of meer, maar komt niet vaak voor) in de hoogste versnelling fietsen, een hele dag skieen, paardrijden, verbouwen, you name it, zonder moe te worden of spierpijn te krijgen.
Dit soort dingen gaan me zelfs beter af sinds ik nauwelijks koolhydraten meer eet: vroeger kon ik duidelijk merken dat "de suiker op was", had ik geen puf meer en een dwingende behoefte om wat te eten, maar kan nu zonder krachtsverlies een hele werkdag zonder eten.


Waarom? We weten dat spieren vetten kunnen verbranden, dat is niet eens een theorie of zo, maar gewoon een vaststaand gegeven.

En waarom denk je dat mensen een vetvoorraad aanleggen als ze teveel eten? Omdat het een prima brandstof is, die goed bewaard kan worden, tot er meer energie nodig is dan er is gegeten.

Frans

Wil schreef op dinsdag 9 februari 2010, 16:45:


We spelen soms wel met dat idee hoor, om zoiets te doen.
TIJD is altijd weer de beperkende factor.

Frans

Raymonde schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:20:


Volgens mij (maar heb me er niet in verdiept) loopt de gal dan zonder voorraadbuffer in het spijsverteringskanaal. En kun je nog wel vetten verwerken, alleen niet meer in grote hoeveelheden tegelijk.
Maar als dat bij jullie in de familie veel voorkomt kun jij ons denk ik beter vertellen wat de beperkingen zijn.
Misschien merk je er wel weinig van, en verdwijnen de niet-opgenomen vetten in de WC.

Frans

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:24:


Ik weet het. Nou schijnt wielrennen wel een van de meest energieslurpende sporten te zijn. En ik schreef eerder al dat als je echt aan topsport doet het hele verhaal waarschijnlijk niet meer opgaat. Die lui leven op koolhydraten, maar zitten onderweg ook voortdurend aan een fles suikerwater te lurken. Niet echt een goed voorbeeld om na te doen als je zelf niet ook aan topsport doet.

Frans

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:51:


Vetten en olieen zijn niet in water oplosbaar. Doe maar eens wat zonnebloemolie en water in een glas en schud dat eens goed door elkaar. Mengt totaal niet.
En dat is een probleem, want het spijsverteringsgestel is gevuld met allerlei spul op waterbasis.

Er is wel een manier om water en olie te mengen, en dat is door een emulgator te gebruiken.
Gal is een emulgator. Emulgatoren zijn stoffen die aan de ene kant eruit zien als water, en aan de andere kant als vet. Vetten voelen zich aan de ene kant prima thuis, water voelt zich niet afgestoten aan de andere kant.
Je kan met andere woorden een emulgator gebruiken om vet/olie toch in water op te lossen.

Zeep doet ongeveer hetzelfde, vandaar dat je olie van je handen, die normaal niet in water zou oplossen, toch van je handen afkrijgt met zeep.

En inderdaad, emulgatoren kun je ook als zeep gebruiken. Er staat me iets van bij dat er zelfs zoiets bestaat als "ossegalzeep"?

Enfin, ik zou paarden niet snel een scheut olie over het eten geven. De concentratie kan plaatselijk wel eens hoger oplopen dan wat er aan emulgator (gal) beschikbaar is. Vet en olie wordt dan afgestoten van water, en zal als kleine bolletjes in de vloeistof ronddwarrelen. Erger nog, waarschijnlijk zullen die druppels olie wel bepaalde voedingsbestanddelen kunnen opnemen, die dan onbereikbaar zijn voor het spijsverteringsgestel.
Het paard zal wel een bepaalde hoeveelheid kunnen verwerken, maar je weet dus niet hoeveel. En tja, in de natuur zal een paard nooit een olieplasje oplikken, hij is voor zoiets dus ook niet gemaakt. En last-but-not-least: het is gewoon onnodig, want je kunt je paard vetten voeren door hem simpelweg hooi te geven.

Wat was dat ook al weer, met paarden en onnatuurlijke concentraten?

Frans

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 18:08:


Volgens mij is witte ontlasting een teken dat er geen afgewerkte rode bloedcellen in de ontlasting terecht komen. En dat kan wijzen op leverproblemen. En als die afgewerkte rode bloedcellen niet worden afgevoerd dan hoopt dat pigment zich op in je lichaam, en krijg je wat ze ook wel "geelzucht" plegen te noemen.
Maar wellicht zijn er ook nog andere redenen waarom er geen afgewerkte rode bloedcellen in de ontlasting terecht komen.

Frans

Piet schreef op dinsdag 9 februari 2010, 17:45:


Omdat je dan buiten de marges bezig bent waar het lichaam eigenlijk voor is ontworpen. Wielrennen is een onnatuurlijke prestatiesport, die meer energie vraagt dan je lichaam op normale manier kan leveren. Dus moet je aan een suiker-infuus.
Suiker heeft het grote "voordeel" dat het geen vertering nodig heeft, en zowat rechtstreeks je bloedbaan inloopt. En dat je het dus kunt nuttigen TIJDENS de prestatie die je levert.
En de mens is eigenlijk gemaakt om eten en presteren gescheiden van elkaar te houden. Tijdens (en na) het eten hou je je rustig, en tijdens de arbeid eet je niet.
Wielrenners doorbreken die barriere, maar dat kan alleen met suiker.

Frans