Edith Hartog schreef op zaterdag, 25 juni 2005, 16:26:


Hoi Edith,

Je hebt reeds Clickeren en het boek van Inge aangeraden gekregen en dat lijkt me zeer bruikbaar en nuttig. Maar gezien jij tot nu toe met Parelli werkte (neem ik aan uit je beschrijving) en ik ook met Parelli bezig ben kan dit advies misschien ook helpen:
Als je paardje al begrepen heeft dat hij rust krijgt op de treeplank ben je al een heel eind. Nu is het de bedoeling die denkbeeldige lijn waar hij gaat stilstaan steeds iets op te schuiven naar binnen de trailer toe. Dat doe je door niet meer te belonen voor het op de treeplank staan zonder verbetering, dus je stuurt hem op de trailer, hij stopt zoals gewoonlijk op dezelfde plaats op de treeplank, nu geef je hier geen rust meer maar vraag je hem na 1 seconde pause terug naar achteren (YoYo game dus) en dan meteen weer een Send naar voor op de trailer, eventueel met iets meer energie, en pas wanneer je op die manier het paard met zijn voor- of achterbenen een centimeter verder op de treeplank hebt gekregen ga je weer met rust belonen. En zo centimeter per centimer verder
Nu ga ik er wel van uit dat jullie samen de 7 games al goed beheersen en dat er dus geen communicatie- of respect- of angst-problemen bijkomen. Als dat wel zo is dan is bovenstaande techniek geen goed idee omdat je dan riskeert dat je paard nog meer in de war te raakt. Als de 7 games wel okee gaan, kan je dan ook specifiek met de Squeeze game al wat meer uitdaging aan? Bv. je paard aan het leidtouw over een hindernisje sturen, over een plastic zeil laten lopen, onder iets door, door een smalle doorgang, enz? Dit zijn goede voorbereidende oefeningen voor het trailerladen, zowel voor jou (omdat je leert hoe je het zo zacht mogelijk en zo hard als nodig is kan vragen) als voor je paardje die jou nog beter leert begrijpen en vertrouwen krijgt dat als jij hem vraagt ergens op/onder/door te gaan het dan okee is.
Hopelijk heb je hier wat aan, en zoals reeds gezegd, dit is enkel het Parelli-standpunt, het is heel goed mogelijk dat je je beter voelt met Clickeren en daar heb ik uiteraard niets op tegen.

Groetjes,
Nathalie

PS. Onze beste prestatie tot nu toe (als onze beider mutsen goed staan nog wel natuurlijk ) is in vrijheid trailerladen achterwaarts ... en twee jaar geleden moest Eddy (de Parelli-instructeur) nog tot bij mij komen voor een nood-les trailerladen.

Edith Hartog schreef op maandag, 27 juni 2005, 18:48:


Frans en Ilona (van de site hier) gebruiken inderdaad Parelli. Het is misschien wat moeilijk om dan enkel het trailerladen volgens die methode te doen zonder voorbereiding met de andere Parelli-dingen die er als basis voor dienen. Trailerladen is een gevorderde vorm van de zogenaamde 'Squeeze Game' (half letterlijk vertaald 'knijp je hier even tussen'), en dat is het 7e van de 7 games!


Het hoeft inderdaad ook geen naam te hebben, goed dat je grondwerk doet! Dat over een zeil laten lopen enzo, doe je dat dan ook hetzelfde als met de trailer, namelijk: jij blijft ernaast staan en stuurt het paard er op/onder/in/over? Dan pas is het hetzelfde soort oefening wat je paard bij het trailerladen als zodanig kan herkennen. De beste voorbereiding vond ik zelf het over een sprongetje sturen (hoeft niet hoog te zijn, 50cm ofzo, of zelfs lager om te beginnen) waarbij je zelf dan ook echt niet meebeweegt maar net zoals bij de trailer aan één kant ernaast blijft staan (voldoende lang touw dus!). Daar krijg je een goede 'send' (vertaald: ergens heensturen) van, dwz. dat enkel wijzen naar (of over, of in) iets genoeg is dat je pony er meteen vooruit naar toe beweegt (hoe ver ie komt hangt dan weer af van hoe ver ie durft en zo). Die 'send' zou zo goed moeten zijn dat je bij het grondwerk ook met enkel een handbeweging (wijzen) je paard in draf kan laten vertrekken, naast je mee of op een cirkel bv.

Ja timing is alles, dat leer ik nu (nog) met Parelli en leer je bij het clickeren ook heel goed denk ik.
Ik heb zeker niet alle wijsheid in pacht hoor, zeker niet ivm. trailerladen, je las wel al dat ik op een bepaald punt ook helemaal vastzat... Voor echt goede Parelli-hulp ben je bij de Nederlandse instructeur beter af, das dus Eddy, hele vriendelijke jongen, en die kan je ook gewoon bellen of mailen voor advies (telnr. enzo op de website parelli.nl" target=_blank>www.parelli.nl dacht ik).


Groetjes en succes,
Nathalie

trea hoex schreef op zaterdag, 25 juni 2005, 14:26:

Hoi Trea,

Ik ben niet zo'n hoefspecialist (enkel cursus en boek) maar reageer nog even om tegengewicht te geven aan de liselotten van deze wereld.


Dit zien er mij heel mooie hoeven uit, die zwarte draden die je beschrijft zijn voor zover ik zie gewoon nog oude zool die er nog af mag. Kan je die niet met de botte kant van het hoefmes verder afschrapen? Zolang het erafkomt zit je (met een bot instrument natuurlijk) niet in de levende zool denk ik.

Groetjes,
Nathalie

Een vraagje over slapende paarden:
Ik zie mijn twee regelmatig samen liggen slapen, en ook als ik andere weides voobijrijd zie ik soms alle bewoners van een wei (grootste aantal 4) tegelijk liggend slapen. Wie slaat er nu alarm als er plots een leeuw (of tractor) aankomt? Nu zijn ze meestal maar enkele minuten na elkaar echt helemaal plat weg van de wereld, en niet altijd tegelijk, maar toch. Op zich is het natuurlijk heel logisch dat ze samen dezelfde dingen doen, paarden zijn nu eenmaal sterk 'in tune' met de kudde (en ook met ons, leuke bijkomstigheid) maar wie heeft hier een goede prooidier-overlevings-uitleg bij?
(Moet er wel bijzeggen dat ik nog niet geprobeerd heb de mijne ook te besluipen tot ik ze kon opeten, ik blijf op een vijf meter lekker zitten naar hun gesnurk luisteren.)

Nathalie

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:52:


Dankjewel voor dit verhaal, het is echt een oppepper. Geduld is een mooie deugd...

Nathalie

Ilona Kooistra schreef op donderdag, 30 juni 2005, 23:42:


Een perfect duidelijk standpunt vind ik.
Zelf ben ik ook maar geleidelijk de natuurlijke weg gaan bewandelen (eerst Parelli, dan voeding, dan hoeven en dan huisvesting), naarmate ik meer wist en dan ook nog de mogelijkheden voor verandering had. Wat betreft het bekappen zijn de ijzers eraf gegaan toen mijn paard nog 20 uur per dag op stal stond, Petra (de Strasser bekapster) heeft mij hierom niet geweigerd (wel gewaarschuwd), ze wist dat ik op termijn voor 24/7 beweging zou zorgen (is intussen ook gelukt) en in afwachting maakten we er het beste van. Het werd mij trouwens ook wel duidelijk dat beweging echt heel belangrijk was, als ik de stalbenen en toenemende gevoeligheid zag die eerste periode. Ik kan me voorstellen dat veel goedbedoelende paardeeigenaren ook wel tot het natuurlijke komen als ze dat stapje per stapje kunnen doen.

Groetjes
Nathalie

Horsewisper schreef op dinsdag, 5 juli 2005, 12:02:


Hoi,

Ik heb zelf geen houten omheining maar heb wel recent alles bij mij thuis in orde gemaakt om mijn twee paardjes te houden. Ik heb dus twee jaar geleden prijzen zitten vergelijken en had ogenblikkelijk al door dat een houten omheining ongeveer tien keer duurder is dan een draad- of lint elektrische afrastering. Ik had rond die tijd ook eens aan mijn dierenarts gevraagd met welk type omheining zij de meeste ongevallen/verwondingen zag en haar antwoord was heel duidelijk: als er stroom op staat ben je het veiligst bezig, en dan maakt het weinig uit of het lint, vaste omheining, cord of staaldraad is. Natuurlijk helpt het als de omheining ook goed zichtbaar is, en dat heb je zeker wel met hout natuurlijk. Maar ik heb wel het idee dat als de paarden de wei eenmaal kennen (na een uurtje dus) ze wel weten waar de omheining staat.
Merken die aan te raden zijn? Ik heb al veel goeds gehoord over de houten omheiningen van DeSutter Naturally, weet die ook bij iemand staan (enkel rond de piste, niet voor de wei want veels te duur) en het ziet er mooi uit.
Als ik jou was zou ik uit de paardenbladen (Bit, De Hoefslag ed.) de advertenties halen van houten omheining-plaatsers en die mensen eens contacteren voor een prijsofferte, dan weet je het meteen en kan je prijzen vergelijken.

sue schreef op dinsdag, 12 juli 2005, 23:29:


Met een snoepje kan inderdaad goed denk ik, leuk voor het paard natuurlijk maar vooral denk ik dat je daarmee plots duidelijker zal zijn (maar Parelli zou liever hebben dat je je lichaamstaal zo duidelijk maakt dat het ook zonder snoepje kan). Want dat lijkt mij nu het probleem te zijn: het is voor het paard niet duidelijk wat je bedoelt. Uit de porcupine game kent ze het wegdraaien van de achterhand met als hulp niet alleen druk op de achterhand maar ook inbuigen op het halster (in level 1 toch), dus als ze nu zijwaartse druk op het halster voelt zelfs zonder druk op de achterhand denkt ze toch eerst weer dat je wijken van de achterhand vraagt, heel logisch dus van je paard. Nu is het aan jou om door je lichaamshouding en plaats waar je staat een duidelijk verschil te maken dat je dit keer inbuigen zonder beweging van de achterhand wil. Bij Parelli komt het belonen en dus het leren op het precieze moment dat je de druk los laat, dus als je inbuigen vraagt en je paard gaat met de achterhand rondstappen, ga dan gewoon mee, verhoog de druk niet ofzo maar blijf 'passively persistent in the proper position' tot je paard uiteindelijk iets anders gaat proberen en even blijft stilstaan. Laat dan ogenblikkelijk los, dan leert je paard dat dat het juiste antwoord was. Als je dit zo verder opbouwt draait ze in het begin misschien nog vijf keer rond eer ze stilstaat, dan drie keer , dan een halve keer, tot ze gewoon niet meer in beweging komt maar enkel (in het begin maar een beetje) inbuigt. Dan kan je gaan vragen om telkens iets verder in te buigen. Dit kan gerust in 1 sessie. Het moeilijke is een goede positie vinden en met het paard kunnen meebewegen zonder iets aan je vraag te veranderen. Makkelijkst vind ik naast het paard staan thv. het zadel, je staat gericht naar voor, kijkt naar het hoofd vh. paard, leg je hand dichtst bij het paard op de schoft met het doorhangende touw in die hand, met je andere hand neem je het touw dan kort om inbuigen te vragen. De hand op de schoft dient 'anker' waarmee je je vasthoudt aan het paard en zo vloeiend kunt meebewegen indien nodig.

Hopelijk helpt dit,

Nathalie

Morrie schreef op donderdag, 14 juli 2005, 8:54:

knip

Hoi Morrie,

Wat een vreselijk naar gevoel zal dat geweest zijn, dat je weer machteloos staat (aan het halster hangt) terwijl het voordien beter ging... Ik leef met je mee want dit soort dingen herinner ik mij ook nog van een paar jaar geleden. Je hebt al een hoop advies gehad maar misschien heb je aan mijn ervaring ook nog wat. Eveline heeft wel gelijk dat je van Parelli nog geen veilig buitenwandelen kan verwachten in level 1 (tenzij met een makkelijk paard natuurlijk). Dus voel je aub niet slecht over tekort aan savvy of wat dan ook, je hebt vast al hopen meer savvy dan toen je vroeger pas met paarden begon. Alleen heb je nu inderdaad geen makkelijk paard en heb je nog meer savvy nodig dan je momenteel hebt, maar wie zegt dat je die niet kan krijgen? Ideaal zou zijn als je niet buiten hoefde en verder kon gaan met grondwerk en rijden in een veilige omgeving en zo tot minimum een eind in level 2 komen. Maar je zit met beperkingen: je mag niet in de bak door Morrie's bekkenprobleem... Kan je hem op de wei laten revalideren tot het in orde is of is dat stappen onder zadel een noodzakelijk deel van het herstel? Ik had er nog nooit van gehoord dat een paard lichamelijk beter werd van bereden te worden itt. in vrijheid lopen op de wei.
Buiten wandelen is daarenboven helemaal niet de makkelijkste paardensport die er is zoals veel sportruiters schijnen te denken, integendeel! Ik ken trouwens genoeg chique dressuurruiters die met hun paard de straat echt niet opkunnen. Ik was er vroeger zelf een. Ik deed eens mee aan een dressuurwedstrijdje en ik was zodanig stuurloos buiten dat iemand mijn paard gewoon aan het bit moest meenemen naar de dressuurring en ons er steigerend en stuiterend in 'lanceren', ik kreeg zelfs nog goede punten voor de proef zelf en een positief commentaar dat ik zo 'dapper' was om op dit paard te rijden. Toen besefte ik gelukkig heel goed hoe fout dat zat, ik was toen trouwens al met Parelli bezig, eind level 1. Maar de hoeveelheid savvy die voldoende is om een rustig en gehoorzaam paard te hebben in de vertrouwde omgeving ligt lager dan de berg savvy die je nodig hebt om dezelfde rust en controle te hebben in een vreemde, drukke omgeving. Ik ben met dressuur gestopt en heb het Parelliprogramma verder doorlopen, ik heb met buiten wandelen ook ups en downs gehad, meestal ging in de zomer alles goed en was de winter weer een grote ramp, vraag me niet waarom (een temperatuurgevoelig paard). Maar ik merk nu toch dat naarmate we verder komen (vooral ook door het werk in de bak) we zodanig goed gaan samenwerken dat de problemen buiten beter oplosbaar zijn. Ze schrikt nog steeds evengoed van iedere vuilniszak, verborgen hond, rare visser ... (de lijst is eindeloos, we kennen ze allemaal) maar het blijft bij even uitwijken, of een sprong in de lucht maar meteen weer rustig erna, of stoppen en kijken en dan toch doorgaan. En in het slechtste geval kan ik afstappen en op de grond nog meer troeven in handen hebben, mij meeslepen aan het touw gebeurt nu niet meer. Ik weet ook wel dat ik er nog niet helemaal ben, ik moet nog steeds eens met de zee oefenen bv. maar door de vooruitgang die ik al gemaakt heb voel ik mij zeker dat het allemaal wel komt. Dat zekere gevoel had ik eind level 1 helemaal nog niet, en dat zie ik bij andere Parellistudenten ook, het begin is echt het moeilijkste omdat je nog niet weet of je het wel zal kunnen (zoals jij nu - onterecht! - denkt dat je niet goed genoeg bent als leider), pas als je level 1 gehaald hebt (op zich voor de mens al een hele bekrachtiging) en goed met level 2 begonnen bent voel je dat je er echt wel komt.
Eergisteren ben ik buiten gaan wandelen met de carrotstick, het halster had ze aan maar ik heb de teugels geen enkele keer moeten aanraken, stap, draf, galop, schrikken, enge aanhangwagentjes passeren, paadjes waar we nog nooit geweest waren, allemaal met enkel lichaamstaal of de carrotstick als stuur en rem (door inbuigen) als nodig. Tis de eerste keer dat dit lukte, en het kan zijn dat dit volgende keer niet zo goed gaat, maar over een jaar ofzo lukt dit wel zeker elke keer, dat vertrouwen heb ik nu wel.
Als je kan op een goede manier met Parelli verdergaan zou ik Morrie zeker niet verkopen, als hij inderdaad echt moeilijk is verhoogt de kans dat het bij een ander ook misgaat. Als je verder moet zoals je nu doet zou ik wel echt uitkijken naar een manier om iemand anders met hem te laten rijden en zelf ook met een makkelijker paard terug bij te leren.

Groetjes en sterkte,

Nathalie

Frans Veldman schreef op donderdag, 14 juli 2005, 11:16:



Ik snap je vraag wel, ik bedoelde natuurlijk niet dat enkel mensen met Parelli level 2 met hun paard de straat op kunnen. Enkel dat als je het Parelliprogramma volgt je dan met een moeilijk-buiten-paard pas goed buiten kan tegen eind level 2. Wat betreft de legio 'traditionele' ruiters die zonder problemen buitenrijden heb naast de opmerkingen van Frans nog wat dingen:
- Het is niet omdat je nooit van Parelli en co gehoord hebt dat je niet van nature een goede ruiter, leider, wat dan ook kan zijn. Die mensen bestaan wel en ik ken er een paar. Parelli is er nu net voor de minder gelukkigen onder ons die het moeten leren (of verleerd zijn, want jij kon het vroeger wel?).
- Met makke geroutineerde manegepaarden is het ook niet zo moeilijk
- En vaak gaan ze wel buiten maar is het toch niet zo probleemloos als het lijkt, zie je alle soorten bijzetteugels en scherpe bitten, wordt het normaal gevonden dat het paard continu alle kanten uit dribbelt en wordt het zeker normaal gevonden dat als je achtervolgd wordt door een wilde boer-met-trekker je paard op hol slaat.
- Ik kon vroeger als traditionele ruiter ook probleemloos (of wat ik in die tijd probleemloos vond) buiten wandelen, in groep naar zee enzovoort. Maar dat was eerst met manegepaarden en dan met mijn eerste eigen paard (snelle anglo-arabier trouwens) met wie dat (ook na enige oefening) allemaal heel goed ging, tot endurance en alleen op het strand enz. Maar zoals ik al schreef ging het met mijn huidige paard dus helemaal niet goed. Een warmbloed met nogal koud bloed als het erop aankomt naar de ruiter te luisteren maar heel heet bloed bij enge dingen (een zuchtje wind bv.). De problematische combinatie van zowel angst als weinig respect, dit lijkt me ook wel op jouw tankje van toepassing.

Hoe meer ik van je lees nu hoe meer ik denk: Niet verkopen die Morrie! Meestal gaat alles immers heel leuk met jullie, alleen jammer dat de 'dipjes' nog van het gevaarlijke soort zijn...

Groetjes (en ga ook verderwerken),

Nathalie

Ik heb een heel lang verslag voor jullie, ik vond dit enorm interessant en het lijkt mij nuttig voor iedereen die met zijn paard meer doet dan grondwerk in stap. Dit weekend hebben we van Karen Rohlf een zeer interessant inzicht in het begrip 'rechtrichten' meegekregen, revolutionair zelfs wat mij betreft. Ze heeft deze techniek ook niet zelf verzonnen maar geleerd van een springruiter die het zelf weer van een internationale topruiter had waar naar verluid de chef van het Duitse dressuurteam zijn ruiters wou bij laten lessen om dit aan te leren.

Karen Rohlf is 'Parelli associate instructor' in dressuur, dwz. dat ze zelf het Parelliprogramma doorlopen heeft tem. level 3, ze is geen Parelli instructeur (geen Parelli-instructeursopleiding dus) maar geeft dressuurles (dat deed ze voor ze Parelli kende ook al) aan Parellistudenten en dressuurstudenten, met Parelli als basis. Afgelopen weekend was ze in Nederland op uitnodiging van Parelli-instructeur Eddy Modde voor een demo en clinic.

Eerst wat achtergrondinformatie herhalen in verband met de biomechanica van het paardrijden:

Uit de dressuur kennen we het begrip 'rechtrichten', waar het erom gaat de natuurlijke (aangeboren) scheefheid in het paardenlichaam te corrigeren zodat het paard in balans loopt en verzameling mogelijk wordt. Paarden zijn van nature scheef, ofwel naar links ofwel naar rechts gebogen. De meerderheid van de paarden is naar links gebogen, dwz. de schouder valt naar rechts en de achterhand naar links.
Rechtrichten wordt in de klassieke dressuur bereikt door het paard te berijden en de voorhand recht voor de achterhand te plaatsen, niet alleen op de rechte lijn maar ook op de cirkel waarbij de kromming van het paardenlichaam de kromming van de cirkel moet volgen. Een spiegel of een persoon op de grond kunnen helpen om te kijken of het paard recht is of niet. Een ander gegeven dat trouwens niet alleen in de klassieke dressuur terugkomt is dat het paard moet ontspannen in de rug (bovenlijn). Voor verzameling en het onderbrengen van de achterhand is het namelijk nodig dat de onderlijn (buikspieren) meer aangespannen is dan de bovenlijn (rugspieren). Dit kan je bijvoorbeeld bereiken door zodanig aan te drijven dat de buikspieren (nog) meer spanning hebben dan de rugspieren. Een makkelijkere of bijkomende manier is te zorgen dat de rug meer gaat ontspannen. Dit bereik je bijvoorbeeld door voorwaarts-neerwaarts te rijden. Daarbij is het belangrijk dat het paard de voorwaarts-neerwaartse beweging zelf uit ontspanning aanneemt en dat deze houding niet door één of andere hulpteugel of spanning wordt verkregen, dit is trouwens voor echt VOORwaarts-neerwaarts (itt. opkrullen van de hals) bijna niet mogelijk.

Tot zover de achtergrond, nu een beschrijving van wat op de demo werd gepresenteerd en wat ik op de clinic nog veel duidelijker met mijn eigen paard kon ondervinden.
Eerst en vooral probeer je te ontdekken welke scheefheid jouw paard heeft. Hiervoor kan je gewoon observeren, het handigst is op de cirkel On Line (grondwerk dus). Je zet je paard op de cirkel naar links en op de cirkel naar rechts om te zien of de voorhand dan wel de achterhand te veel naar binnen valt. Is dit niet duidelijk dan ga je afwisselend de voorhand en de achterhand naar buiten drijven en voel je wat het moeilijkste gaat. Bij mijn paard gingen beide nog steeds even gemakkelijk (fase 2 met porcupine game) maar ze ging op linker hand telkens van draf naar stap terugvallen als ik de achterhand naar buiten duwde (omdat ze dat moeilijk vond) en als ik de voorhand wegduwde bleef ze vlot draven. Mijn paard is dus zoals de meerderheid van de paarden linksgebogen.

Dan kan je gaan ingrijpen om de scheefheid te corrigeren waarbij de reactie van het paard de graadmeter is om de rechtheid (en dus verbeterde balans) te evalueren. Dit is het revolutionaire: dat niet de mens beslist wanneer het 'recht' is, maar dat het paard zelf gaat aangeven wanneer hij recht is omdat hij dan voelt dat hij in balans loopt en dit ontspanning teweegbrengt. Dat zie je dan ook echt aan het paard, die gaat nadenken (likken en kauwen) en dan duidelijk ontspannen lopen en spontaan voorwaarts neerwaarts 'stretchen'. Op de demo zag ik dit zelf niet zo duidelijk en wist ik niet of het geen toeval kon zijn, maar op de clinic met mijn eigen paard was dit overduidelijk. Eens het paard een aantal maal gevoeld heeft hoe aangenaam in balans ('recht') lopen is hoef je steeds minder te doen om de houdingsverandering te vragen. Mijn paard ging na een half uur spontaan in balans voorwaarts neerwaarts als ik om een cirkel vroeg. Karen's eigen paard doet dit nu ook spontaan at Liberty. Bij het rijden doe je dit dan uiteraard ook, maar voor paard en mens (zeker als je Parelli doet) is het makkelijker dit eerst van op de grond te doen.

In volgend bericht volgt dan nog de iets meer praktische beschrijving...

Vervolg van voorgaande bericht: meer praktische instructies voor het 'natuurlijke rechtrichten'.
Nu zijn er wel een aantal basisvoorwaarden waaraan je moet voldoen eer je dit kan toepassen. Uiteraard moeten eventuele respectproblemen en emotionele (angst-) problemen bij paard en mens opgelost zijn. Je paard moet de verantwoordelijkheid kennen om rustig op de cirkel te lopen zonder van gang te veranderen (tenzij de mens dat veroorzaakt natuurlijk, bv. door een (bewust!) overdreven houdingscorrectie). Je kan je paard op lichte hulp terug voorwaarts zetten als hij stilvalt en het paard gaat niet hangen aan het touw/longe (follow the feel). Je moet in staat zijn je paard op lichte hulpen de voor- of achterhand te doen bewegen, met wijken voor druk (porcupine game) of wijken voor suggestie (driving game). Met Parelli level 2 (positive reflexes) geen probleem, met een clickerpaard zeker ook goed mogelijk (evt. ook het naar je toe halen van lichaamsdelen ipv. wegdrijven?) en met een correct gestart dressuurpaard hopelijk ook mogelijk. En wat juist bij een Parellipaard (of clickerpaard) zo nuttig is is dat het paard gewend is te leren en dus actief naar een oplossing zoekt voor het probleem dat je aanbiedt. Want het is niet de bedoeling het paard door een continue hulp op de 'juiste' plaats te houden. Je wil juist dat het paard snapt dat hij zelf zijn houding moet gaan veranderen. Praktisch komt het hierop neer: Bij een naar links gebogen paard begin je makkelijkst met de cirkel naar links, je vraagt hier telkens de achterhand naar buiten te brengen, het paard doet dit (voor één of twee passen) en keert dan weer terug naar zijn uitgangspositie, je vraagt opnieuw de achterhand naar buiten, enzovoort. Vaak stopt of vertraagt het paard door deze houdingsverandering, geen probleem, dan vraag je telkens het paard weer voorwaarts. Een paard dat gewend is naar de oplossing van een probleem te zoeken beseft na een tijdje dat de reden dat we zijn achterhand telkens naar buiten zetten is dat we zouden willen dat die achterhand daar bleef, en dan zie je het paard op eigen initiatief de achterhand langer naar buiten houden dan één of twee passen (drie of vier in het begin, later meer). Op dat moment begint het paard ook het effect van de verandering in zijn lichaam te voelen, merkt hij dat de achterbenen in het spoor van de voorbenen neerzetten niet alleen mogelijk is (dat wist het paard namelijk niet) maar ook meer balans geeft en aangenamer loopt, het paard gaat dan ook spontaan voorwaarts neerwaarts stretchen en je ziet de rug ontspannen. In het begin blijft dit ook maar enkele passen duren en is het paard het weer kwijt, na enige keren herhalen moet de mens steeds minder hulpen geven eer het paard zich weer de juiste houding herinnert. Op de cirkel naar rechts doe je net hetzelfde, alleen ga je nu de schouder naar buiten vragen, waarbij de stelling naar binnen blijft. Gezien je hiervoor in het begin tamelijk dicht bij je paard moet zijn blijf je (zeker in draf) niet stilstaan in het midden van de cirkel maar loop je wat mee, anders is de cirkel te klein.

Heel belangrijk is dat je je principes niet verwaarloost. Als het paard niet meer zo vlot op de hulpen reageert, teveel druk op het touw neemt, of één van de andere 'ingredienten' werkt niet meer goed: doe er iets aan en werk dat onderdeel bij eer je verderdoet met de houdingscorrecties (rechtrichten). Controleer ook jezelf: als je het paard vraagt een lichaamsdeel te bewegen, krijg je dan ook het antwoord dat je gevraagd hebt? Zoniet ga je door de fases tot je dat wel krijgt, zelfs al is de cirkel hierdoor vergeten en is de oefening dus tijdelijk onderbroken.

Ik hoop dat jullie aan deze uitleg iets hebben, ik moet eerlijk zeggen dat het een enorme hulp was dat Karen eerst zelf met onze paarden aan de slag ging, dan was het voor ons een stuk makkelijker omdat we hadden gezien waar we op moesten letten en het paard ook al wist waar het over ging. Riders teach horses and horses teach riders.
Ik kan iedereen dan ook heel sterk aanbevelen om erbij te zijn als Karen Rohlf volgend jaar terug naar Europa komt! Wat we nu geleerd hebben is maar een klein stukje van de kennis en het inzicht die ze heeft over dressuur en hoe je dat op een voor het paard natuurlijke en logische manier kan bereiken.