Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 19:49:


Nee dus. In Nederland is de Engelse - of wedstrijd-dressuur de norm, niet de klassieke dressuur.
Het laag/diep/rond van Anky bv., wat in Nederland behoorlijk populair is, is in de klassieke wereld op zijn minst omstreden.
Wat klassiek van Engels onderscheidt, is (o.a.) meer nadruk op verzameling, op de zit, er worden geen mechanische hulpmiddelen gebruikt om bijv. de gewenste hoofd-halshouding te bereiken, voor correcte training van een paard wordt de tijd genomen - het paard hoeft niet op een bepaalde leeftijd wedstrijdklaar te zijn.

Hoge School dressuur is, zeg maar, de slagroom op de (dressuur)taart. Steinbrecht bijvoorbeeld behandelt ook de hogeschool sprongen in zijn boek, die horen er gewoon bij.

Over het algemeen is het zo dat een jong paard / beginnende ruiter met trens rijdt, in de hogere niveaus wordt met stang en trens gereden.

helena schreef op zondag, 11 juli 2004, 23:09:


Geweldig Helena! Ik ben heel blij voor je en ik hoop dat het zich voort zet!

Groetjes Ilona

(heb je foto's gemaakt..?)

Helene schreef op maandag, 12 juli 2004, 10:29:


Leg dat eens uit: heb nog nooit een paard in de wildbaan of in de wei zien schuimen.... Ook niet onder het zadel zonder bit trouwens.

cornelie schreef op maandag, 12 juli 2004, 10:26:

Het probleem met bitten (en veel andere hulpmiddelen) is onjuist gebruik.
Ik ben, zoals eerder geschreven, helemaal niet tegen bitgebruik. Echter; pas als je ook zonder bit goed met je paard kan rijden is een bit op zijn plaats om de hulpen te verfijnen. Met een touwhalster zijn de hulpen inderdaad beperkt in hun subtiliteit en een bit voegt een wereld aan extra communicatie toe. De ruiter moet die vaardigheid echter wel hebben en helaas zijn ruiters met die vaardigheid niet de modale groep.... Ik ben ook nog niet aan een bit toe voor verfijning van de hulpen. Betwijfel zelfs of ik die behoefte ooit zal ontwikkelen.
Ik ken maar weinig ruiters die meer complexe dingen van hun paard vragen dan ze met alle andere hulpen en een touwhalster/bitlessbridle kunnen vragen. Het daadwerkelijk gróte voordeel van een bit is een punt waar de grote meerderheid nooit aan toekomt.
Net als met (bijna) alle andere hulpmíddelen: je kan ze pas goéd gebruiken als je ze voor het rijden en basiscommunicatie met je paard niet nódig hebt.

Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 15:54:


Onderbouw het me maar, por favor. Wat weegt zwaarder dan het aanbrengen van kaakfracturen die zelfs 1000-en jaren na dato door archeologen nog thuis te brengen zijn?

Ik ben er mee gestopt op het moment dat ik me dat realiseerde. Een bit is er altijd, brengt altijd schade toe, zelfs als je er niet aan trekt. Er is ook wel degelijk onderzoek naar gedaan, o.a. Utrecht (ook röntgenfoto's met werking bitten e.d.) maar daar heb ik de resultaten nooit van naar voren zien schuiven. In tegenstelling tot alle paardrijguru's die uiteindelijk ook zomaar wat beweren (en pakken wat er binnen hun perceptie en "methode" past) probeert die meneer Cook zijn halstermodel tenminste fatsoenlijk te documenteren. Chapeau!

Groeten, Egon

ebby schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 20:25:

Tja in het recente verleden heb ik dat ook ervaren van de dierenbescherming. Alleen als het echt schrijdend is doen ze kennelijk wat.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op zaterdag, 10 juli 2004, 23:36:
Ja dat denk ik ook wel eens. Een shet wordt al snel genomen omdat ze zo lekker knuffelbaar lijken te zijn, vooral in wintertenu. Maar o wee als de ware aard van het paardje naar buiten komt. Ik heb in een boek een mooi passend stukje tekst over een shetlander staan; het komt uit karakterpaarden.

De shetlander is een soort terriër onder de paarden. Shetlanders doen precies wat hen goeddunkt en wel op hun eigen manier. Fantastisch voor iedereen die juist zo'n temperament wenst en zich daarop instelt, in eerste instantie moeilijk voor iedereen die dacht een normale, vriendelijke pony te hebben aangeschaft. Shetlanders laten zich niets welgevallen en onthouden alles, vooral een slechte behandeling. Ze zijn zeer intelligent en kunnen goed leren. Zo onthouden ze elke fout die met hen gemaakt wordt. Ze hebben ook direct door wat ze zich bij wie kunnen veroorloven en wat niet. Hierdoor zijn ze soms wat lastig wanneer ze iemands eerste "eigen" pony zijn of als ze bedoeld zijn als kinderpony. Als de "shet" het kind graag mag, kan de verhouding fantastisch worden. Zo niet: redden wie zich redden kan!!

Haha, klopt precies als ik naar Isabella kijk hoor. Super braaf beest, met een super karakter, maar o ze weet zo goed wat ze bij wie wel en niet kan. Ik kan haar nog altijd niet op een cirkeltje laten lopen. Komt mijn man eraan, pakt het touw over en Isabella als een volleerd longeerpaard rondjes lopen. Mafkees dus. En als ik het touwtje aan een kind geeft, woei weg pony.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op maandag, 12 juli 2004, 11:48:


Dat is erg zwart-wit Egon en zo wordt de soep nu eenmaal niet gegeten.
Ik denk dat je een basislijn moet trekken: - als je een bit nódig hebt om te rijden, dan heb je scholing nodig, geen bit.
Als je onder alle omstandigheden een werkelijk onafhankelijke zit hebt en een paard dat wíl luisteren, dan kun je met een bit veel meer en fijnere hulpen geven dan zonder. Dat is knap hoog niveau van paardrijden ja.
Een goed passend en goed gebruikt bit in de daarvoor voldoende ervaren en opgeleide hand richt een minimum van schade aan; minder dan we de ruugewervels en beengewrchten belasten door op het paard te gaan zitten.

Verder is het bij een ingespannen paard helaas zelden mogelijk om níet met een bit te rijden. ja, zelfs afgezet tegen een gebroken paardenkaak zie ik het nut van een bit bij een paard dat in het verkeer ingezet wordt.
Net zo cru als jij het neerzet: liever een beschadigde kaak dan een platgewalst kind.
Bij het mennen is de teugel naast de stem en de zweep de enige hulp die tot je beschikking staat. Een kip-en-ei situatie hierbij is dat de lichtste en werklustigste paarden meestal ook de gevoeligste en schrikachtigste zijn.
Onder het zadel heb je in voorkomende gevallen een breed skala aan hulpen en truccen tot je beschikking om een paard er zonder dwang toe te bewegen jouw koers te volgen en potentieel gevaarlijke situaties te omzijlen.
Voor de kar je soms niet veel anders dan zeggen; het moét! Ook al ben jij goed bezig met jouw paard, dan nóg heb je te maken met andere verkeersdeelnemers die onvoorstelbaar stom kunnen zijn en met een kar kan je niet bijvoorbeeld even snel in een berm stappen of een rondje op de plek draaien.
Je zou kunnen stellen dat het inspannen te riskant is om je paard aan te doen. Ik denk dat het wél kan en dat je het bit ook vriendelijk kan gebruiken terwijl het, met alle beperkingen, toch een belangrijk hulpmiddel is bij het inspannen.
Ik heb een, volgens mij dan, leuk en interessant hoofdstukje voor mijn 'Grote Paardenboek' hierover geschreven: ik denk dat men millennia bitloos heeft gereden en pas bij het inspannen met een bit is gaan werken. Via het 'natte-apen-effect' is men het bit ook onder het zadel gaan en blijven gebruiken. Is nog redelijk logisch te onderbouwen ook op basis van de geschiedenis.

Hoi,
Nou ben bijna een jaar verder met Isabella en de onbeslagen hoefjes, en het ging eigenlijk tot op heden steeds beter.Ook zelf kon ik steeds makkelijker de voeten bijwerken.
Maar van de week dacht ik al even dat ze gevoelig liep op de grind, maar heb er geen aandacht aan gegeven. Met schoenen aan ingespannen en dat ging goed. Maar nu was ik net buiten met haar zonder schoenen en het ging toch niet echt vlotjes. Ze loopt niet echt super pijnlijk, maar wel wat houteriger dan anders en ze zet haar hoeven het liefst wat voor elkaar neer, maar ook niet scheef of zo anders zou ik nog kunnen zeggen buiten of binnenkant. Kennelijk is het de toon die zeer doet, want ze wipt wel meer met de voeten en aan de voorkant zat geen zand, achter in de hoef wel.

Waar kan dit door komen?
Kan dit duiden (weer) op lichte bevangenheid (dan kan het ook niet aan fructose liggen lijkt mij overigens); of kan dit komen doordat de hoeven nu zachter zijn door modder en regen en ze al een tijdje (door vakantie) niet op het harde heeft gelopen?

Ik hoop natuurlijk op het laatste, maar vrees toch weer het eerste.

Graag reacties wat jullie denken en wie dit ook heeft gehad en wat ik eraan kan doen (ze is in mijn ogen goed en correct volgens deze site bekapt).

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 12 juli 2004, 12:40:

Hoi,
Ik las net nog door de berichten heen en zag dat ik dacht Helena haar paard ook gevoelig heeft lopen, na bekappen maar ook nadat deze nog kreupelder was, en zij was blij dat hij nu alleen nog maar gevoelig liep.

Toen dacht ik net, raar, ik maak me juist grote zorgen omdat de mijne nu alleen maar gevoelig loopt.

In mijn ogen is gevoelig lopen ook kreupel, of zie ik dat verkeerd.

Ik denk ook direct aan bevangenheid omdat ik dit een jaar of 2 geleden zo vaak aan de hand heb gehad. Maar er zijn natuurlijk nog veel meer redenen op te noemen waarschijnlijk, maar ik weet er zo gauw geen.

Wie kan er meer redenen van gevoelig lopen aangeven (bij een paard dus dat al van de ijzers af is en goed liep al een tijdje).

Groeten,
Ingrid

Huertecilla schreef op maandag, 12 juli 2004, 11:27:


Ook al heb jij dat nog nooit zelf gezien: het lijkt me dat de ijslander waar Josien het over heeft er een voorbeeld van is.

Het blijkt dat als het paard goed verzameld loopt en een ontspannen kaak heeft, de speekselklieren gestimuleerd worden. Dit speeksel wordt vervolgens zichtbaar als een schuimlaagje.

Is weer ns een andere verklaring dan Pavlov.

Huertecilla schreef op maandag, 12 juli 2004, 12:38:


Zwart-wit wel, maar daarom nog niet minder waar. Je hoeft bij "fractuur" natuurlijk niet direkt aan gebroken kaken te denken, maar significante beschadigingen aan diastema, en krassen op de (veel hardere) voorste molaren zijn kenmerkend. Heb je er wel eens foto's van gezien?


Maar met voldoende scholing heb je weer geen bit meer nodig...


Het vreemde is hierbij ook een soort discipline-clash waarbij de "klassiekedressuursupporters" (met bit) vinden dat de "circusjongens" (zonder bit - conditionering) niks waard zijn, en omgekeerd. Maar zelfs voor hogeschoolwerk is een bit niet onmisbaar. Mijn interesse ligt daar niet - stel het alleen maar vast.


Ik niet.


Als ik moet kiezen tussen mijn ponnie in de gehakt of jouw kind, dan hebben we mogelijkerwijs een probleem. Hangt wel van de situatie af.
Ik moet hierbij denken aan een hond die ik een jaar of 6 terug gered heb van een "spuitje" omdat ie een paar kinderen die hem (nmm terecht) niet aanstonden lichtelijk gebeten had... op zijn "onderduikadres" nooit geen last meer gehad.


Die teugel hoeft natuurlijk niet per definitie aan een bit vast te zitten, toch?


Dat hoor ik nogal eens, maar die ervaring deel ik niet.
Wel heb ik vaak genoeg gezien dat die "werklustigste" paarden op angst lopen. Dat is nmm toch wat anders.


Ik ken hier ook nog enkele ouwe agrariërs uit de "paardentijd" - hun inbreng is "100% op stem", en dat deden ze desnoods met 3-span wijd, wat geen grootspraak is maar waarvan ze me ook de antieke foto's trots hebben laten zien. Die paarden zaten natuurlijk aan mekaar geknoopt, en ze hadden 1 touwtje naar het leidpaard. Ze lachen zich slap om alle moderne menflauwekul, m.n. Aschenbach had niet kunnen dromen zo'n grote bron van vermaak te worden.
Natúúrlijk was dat een andere tijd, zonder druk gemotoriseerd verkeer e.d. maar doet niets af aan de dagelijkse vertrouwdheid die ze met hun paarden hadden. Hun eensluidende oordeel? "Als het niet vertrouwd is ga je er de weg niet mee op", en ze vinden haast alle mennerij van nu broddelwerk en "niet vertrouwd", en dat hangt (nmm) nauw samen met het verschil dat zij dagelijks 10 uur met hun paarden aan het werk waren en vaak zelf ook in de stal sliepen, terwijl het voor de hedendaagse menner een hobby is... voor als ie eens een uurtje over heeft. Een groen paard leerde het werk naast een oude rot in het vak, "vanzelf".
Ik heb overigens zelf geen verstand van mennen! Kan me wel makkelijk vinden in wat de opa's er van vinden. Als we het breed erover eens zijn dat onder het zadel een bit een paard niet tegenhoudt, waarom moet dat aangespannen dan ineens wel kunnen? Inconsequent?


Grappig, ben tot exact dezelfde nmm logische conclusie gekomen, in 2001 op www gezet op o.a. http://home.wanadoo.nl/mh/index2e/relhors.html . Wat dan de datering terugbrengt naar minimaal 14000bC in plaats van 4000 - 6000bC.


Groeten, Egon

Ik heb sinds 2 maanden een 3 jarige kwpn merrie leuk beestje kon nog niks bij aankoop maar heb al heel wat problemen gehad met haar. Maar hier een probleem waar ik heel erg mee zit. Het is in de wei een ontzettend dominant paard hellaas mag ze van de mede pension mensen niet meer bij andere paarden in de wei omdat ze ze kreupel trapt maar ik vind het niet zo erg mijn probleem is meer dat ze naar mensen trapt en bijt . Toen ik haar kocht werd er gezegt dat het paard een super karakter had maar sinds het moment dat we haar op gingen halen heb ik er alleen maar problemen mee gehad met alles. Heb haar nu eindelijk zadelmak en het rijden gaat super mijn probleem zit heel erg bij uit de wei halen en in de omgang. Als ik haar uit de wei haal komt ze naar me toe laat zich gewoon pakken maar zodra ik naar de uitgang wil lopen komt ze in protest strijgeren met haar voorbenen naar mij slaan achteruit lopen. Nou na een half uur rustig stapje voor stapje lopen gaat ze er eindelijk uit en is er niks aan de hand.( bij het uit de wei halen is heel verschillend de ene keer doet ze het wel en de andere keer loopt ze netjes en braaf mee en is er niks aan de hand) Maar als ze naar me trapt en ik zet met stem op valt ze me echt aan ik weet niet wat ik hier mee aanmoet want ik word nooit meer boos op haar want als ik me stem opzet word ze weer boos op mij. Nou kan ik haar ook nooit poetsen en rustig opzadelen want ze kan niet vast staan en heb alles al geprobeert maar ze raakt in paniek en gaat gelijk hangen. Terwijl mij aankoop werd gezegt dat ze die dingen allemaal wel kenden nou mooi niet dus. Ook heb ik problemen met water met haar terwijl ook werd gezegt dat ze afspuiten kende en heel braaf was. Nu vraag ik mij af zijn die problemen bij mij ontstaan of ben ik voor de 3e keer weer beflikkert? En wat te doen bij een paard die trapt? boos worden, niks ,doen met rust oplossen?? Wie weet een goede oplossing zit namelijk erg met haar gedrag i.v.b.m er ook veel kleine kinderen lopen. En om haar te verkopen dat zie ik ook niet zitten heb haar net. Ik wil gewoon het trappen en het bijten eruit hebben. Ow ja ze heeft tot haar 3e altijd bij haar moeder gestaan kan dat er iets mee te maken hebben? Wie heeft ook zo iets mee gemaakt en heeft een goed oplossing ervoor. hoop op goede reacties

Terwijl de discussie over wat je aan een paard zijn hoofd hangt of in zijn mond stopt, nog steeds door gaat wil ik wat conclusies proberen te trekken en nog wat vragen stellen :)
Wat me opvalt is dat weinig mensen de voorkeur aan een touwhalster geven. Is dan het Parelli hoofdstel meer geschikt om het paard te beleren, dan om werkelijk mee te rijden?
Een bitloos hoofdstel, eentje die werkt met gekruiste teugels onder het hoofd van het paard wordt door een aantal gezien als de meest vriendelijke manier van rijden. Hoewel het ene bitloze hoofdstel nog weer veel beter is dan het andere?
Een bit wordt volgens veel mensen slechts dan gebruikt als de ruiter het eigenlijk niet nodig heeft. Het dient uitsluitend om zeer fijne hulpen te geven bovenop de andere hulpen waarover we de beschikking hebben.
Kan je in deze laatste zin het woord "Een bit" omruilen voor "sporen" en klopt rest van de zin dan nog?
Groeten
Piet

HannahFroukje schreef op zondag, 11 juli 2004, 9:15:


Ja, ik zit een beetje met hetzelfde probleem. Aan de ene kant hoeft ze bij het longeren mijn gewicht (wat niet zo veel is) niet te dragen, maar rondjes lopen lijkt me idd belastend. De afgelopen dagen heb ik haar kort gelongeerd (±15 minuten) en krijg heel soms de juiste houding, maar het grootste deel van de tijd is haar houding dus niet goed. In draf gaat het het beste.
Moeilijk hoor!

Groet,
Janet